Popiel ІІ jest też jedną z kluczowych postaci w Starej Baśni, powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Przedstawiony jest tam jako okrutny władca, działający jednak głównie pod wpływem swojej niemieckiej żony Brunhildy.
W powieści Dagome iudex Zbigniewa Nienackiego w pierwszym tomie Ja, Dago, Popiel występuje jako Golub Popiołowłosy. Został on uwięziony przez swoją żonę Helgundę w wieży na wyspie. Główny bohater, Dago, uwalnia go i pozwala mu odpłynąć, a na pytania sług o los Popiołowłosego odpowiada: Powiedzcie ludowi... że Popiela zjadły myszy.
Postaci Popiela, widzianej przez pryzmat filozofii genezyjskiej, poświęcony jest Rapsod I Króla-Ducha Juliusza Słowackiego
Po raz pierwszy pojawia się w Kronice Galla Anonima jako władca panujący w Gnieźnie. Miał mieć dwóch synów. Podczas ich postrzyżyn przybyli do Gniezna dwaj tajemniczy goście, których jednak nie zaproszono na ucztę, łamiąc tym samym zasadę gościnności. Ci udali się zatem w gościnę do ubogiego oracza imieniem Piast, który również wyprawiał postrzyżyny swojego syna Siemowita. Według Galla na postrzyżynach u Piasta miał być obecny również sam Popiel, gdyż książę wcale nie uważał sobie za ujmę zajść do swojego wieśniaka[11]. Gdy Siemowit dorósł, miał usunąć Popiela z tronu i zostać księciem.
Gall uzupełnia swoją relację historią, którą opowiadają starcy sędziwi, według której wygnany z królestwa Popiel miał być prześladowany przez myszy, przed którymi schronił się w drewnianej wieży na wyspie. Tam miał zostać przez myszy zagryziony.
Popiel był legendarnym władcą Polski. Mieszkał on w wielkim zamku Kruszwicy.
Był bardzo bardzo okrutny dla swoich poddanych. Zabil swoich bliskich. Za karę z otoczonego wodą zamku zaczeły wylęgać się myszy. Były one dosłownie wszedzie. Popiel schował sie w wieży, ale myszy i tak go znalazły, nastepnie go zjadły.
Popiel ІІ jest też jedną z kluczowych postaci w Starej Baśni, powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego. Przedstawiony jest tam jako okrutny władca, działający jednak głównie pod wpływem swojej niemieckiej żony Brunhildy.
W powieści Dagome iudex Zbigniewa Nienackiego w pierwszym tomie Ja, Dago, Popiel występuje jako Golub Popiołowłosy. Został on uwięziony przez swoją żonę Helgundę w wieży na wyspie. Główny bohater, Dago, uwalnia go i pozwala mu odpłynąć, a na pytania sług o los Popiołowłosego odpowiada: Powiedzcie ludowi... że Popiela zjadły myszy.
Postaci Popiela, widzianej przez pryzmat filozofii genezyjskiej, poświęcony jest Rapsod I Króla-Ducha Juliusza Słowackiego
Po raz pierwszy pojawia się w Kronice Galla Anonima jako władca panujący w Gnieźnie. Miał mieć dwóch synów. Podczas ich postrzyżyn przybyli do Gniezna dwaj tajemniczy goście, których jednak nie zaproszono na ucztę, łamiąc tym samym zasadę gościnności. Ci udali się zatem w gościnę do ubogiego oracza imieniem Piast, który również wyprawiał postrzyżyny swojego syna Siemowita. Według Galla na postrzyżynach u Piasta miał być obecny również sam Popiel, gdyż książę wcale nie uważał sobie za ujmę zajść do swojego wieśniaka[11]. Gdy Siemowit dorósł, miał usunąć Popiela z tronu i zostać księciem.
Gall uzupełnia swoją relację historią, którą opowiadają starcy sędziwi, według której wygnany z królestwa Popiel miał być prześladowany przez myszy, przed którymi schronił się w drewnianej wieży na wyspie. Tam miał zostać przez myszy zagryziony.
Popiel był legendarnym władcą Polski. Mieszkał on w wielkim zamku Kruszwicy.
Był bardzo bardzo okrutny dla swoich poddanych. Zabil swoich bliskich. Za karę z otoczonego wodą zamku zaczeły wylęgać się myszy. Były one dosłownie wszedzie. Popiel schował sie w wieży, ale myszy i tak go znalazły, nastepnie go zjadły.
Koniec