Podmiot liryczny rozpoczyna wiersz od myśli o pustce, jaka zapanowała w jego życiu po śmierci ukochanej córki. Podmiot liryczny- kochający ojciec cierpi, nie może pogodzić się ze stratą dziecka. Jest przerażony tym, że z jedną małą duszą córki tak wiele w jego życiu zniknęło, tak strasznie zmieniła się jego codzienność.
Ojciec wspomina córkę, fakt, że całymi dniami radośnie rozmawiała, śpiewała, nigdy nie sprawiła matce przykrości, nie zawracała ojcu głowy zbytnimi pytaniami, była radością i pełnią ich życia. Przy tym wszystkim była dzieckiem niesamowicie wdzięcznym, kochanym, przytulała się do wszystkich z miłością, a swym śmiechem rozbawiała i całą rodzinę.
Teraz - po stracie córki w domu podmiotu lirycznego zapadła pustka, brak radości, śmiechu, wesołej zabawy, radosnego szczebiotu. Ojciec w każdym kącie domu widzi tylko rozpacz i smutek, zewsząd wyziera żałość, a ojciec ? tęskniący i rozpaczający po córce nie może znaleźć dla swojego serca żadnej pociechy.
"Z Każdego kata żałość człowieka ujmuje, A serce swej pociechy darmo upatruje"
Nic nie sprawi mu ulgi, nie ukoi, nie pocieszy. Został sam. Ton i nastrój utworu są przepełnione pesymizmem, smutkiem, bólem rodzica, który stracił dziecko.
Podmiot liryczny rozpoczyna wiersz od myśli o pustce, jaka zapanowała w jego życiu po śmierci ukochanej córki. Podmiot liryczny- kochający ojciec cierpi, nie może pogodzić się ze stratą dziecka. Jest przerażony tym, że z jedną małą duszą córki tak wiele w jego życiu zniknęło, tak strasznie zmieniła się jego codzienność.
Ojciec wspomina córkę, fakt, że całymi dniami radośnie rozmawiała, śpiewała, nigdy nie sprawiła matce przykrości, nie zawracała ojcu głowy zbytnimi pytaniami, była radością i pełnią ich życia. Przy tym wszystkim była dzieckiem niesamowicie wdzięcznym, kochanym, przytulała się do wszystkich z miłością, a swym śmiechem rozbawiała i całą rodzinę.
Teraz - po stracie córki w domu podmiotu lirycznego zapadła pustka, brak radości, śmiechu, wesołej zabawy, radosnego szczebiotu. Ojciec w każdym kącie domu widzi tylko rozpacz i smutek, zewsząd wyziera żałość, a ojciec ? tęskniący i rozpaczający po córce nie może znaleźć dla swojego serca żadnej pociechy.
"Z Każdego kata żałość człowieka ujmuje,
A serce swej pociechy darmo upatruje"
Nic nie sprawi mu ulgi, nie ukoi, nie pocieszy. Został sam.
Ton i nastrój utworu są przepełnione pesymizmem, smutkiem, bólem rodzica, który stracił dziecko.