Kret większość życia spędza pod ziemią, gdzie kopie długie, kręte, rozgałęzione chodniki. Opuszcza je tylko, żeby zebrać źdźbła traw i opadłe liście na wyściółkę do gniazda, lub w sytuacji, kiedy zostanie przegoniony z własnego terytorium przez silniejszego osobnika. Podziemne budowle kreta dzielą się na część łowiecką i część mieszkalną. Tą pierwszą stanowią chodniki łowne, do których wpadają bezkręgowce. W części mieszkalnej centralny punkt stanowi komora z kulistym gniazdem wysłanym mchem, trawą, korzonkami i liśćmi. Podczas kopania kret co jakiś czas wypycha wygrzebaną ziemię na powierzchnię, tworząc tzw. kretowiska. Potrafi kopać z prędkością 13 m na godzinę. Latem chodniki usytuowane są płycej (10 -40 cm), zimą głębiej. Kret nie zapada w sen zimowy. Najsłabiej rozwiniętym zmysłem tego zwierzęcia jest wzrok, natomiast słuch i węch są wykształcone znakomicie. Buduje podziemne gniazdo z mchu i trawy, obok którego znajduje się "spiżarnia", w której gromadzi żywe, unieruchomione dżdżownice.
Ryś- Na terenie Polski wyróżnia się dwie populacje rysi. Populacja nizinna występuje w Polsce północno-wschodniej (Puszcze Augustowska, Knyszyńska, Białowieska i Borecka), a karpacka we Wschodnich i Zachodnich Karpatach oraz na Pogórzu Karpackim. Od lat 80. nielicznie spotykany jest na Roztoczu, w Puszczy Solskiej i na Polesiu Lubelskim. Niewielka, sztucznie reintrodukowana na początku lat 90. XX wieku populacja żyje w Puszczy Kampinoskiej. Część osobników z tej populacji zasiedliła lasy Gostynińsko-Włocławskiego Parku Krajobrazowego[3]. Według autorów raportu ZBS PAN "Czynna ochrona rysia w Polsce" w 2008 liczba rysi w Polsce oszacowana została na około 200 osobników[4]. Od przełomu 2009 i 2010 roku ślady rysi obserwowane są w Karkonoskim Parku Narodowym.
Pożywienie rysia stanowią gryzonie, zające, ptaki, sarny, młode jelenie, kozice i warchlaki, czasami padlina. Ryś atakuje z zaskoczenia, z małej odległości, unika dłuższych pościgów. Powodzeniem kończy się co 4-5 atak.
Ryś ma zwyczaj zakopywać resztki upolowanej zwierzyny, narzucając tylnymi łapami liście, piasek lub śnieg, które potem uklepuje, przez co powstaje pagórek. Ryś następnie przychodzi w to miejsce, dopóki całkiem nie zje zdobyczy.
Kret większość życia spędza pod ziemią, gdzie kopie długie, kręte, rozgałęzione chodniki. Opuszcza je tylko, żeby zebrać źdźbła traw i opadłe liście na wyściółkę do gniazda, lub w sytuacji, kiedy zostanie przegoniony z własnego terytorium przez silniejszego osobnika. Podziemne budowle kreta dzielą się na część łowiecką i część mieszkalną. Tą pierwszą stanowią chodniki łowne, do których wpadają bezkręgowce. W części mieszkalnej centralny punkt stanowi komora z kulistym gniazdem wysłanym mchem, trawą, korzonkami i liśćmi. Podczas kopania kret co jakiś czas wypycha wygrzebaną ziemię na powierzchnię, tworząc tzw. kretowiska. Potrafi kopać z prędkością 13 m na godzinę. Latem chodniki usytuowane są płycej (10 -40 cm), zimą głębiej. Kret nie zapada w sen zimowy.
Najsłabiej rozwiniętym zmysłem tego zwierzęcia jest wzrok, natomiast słuch i węch są wykształcone znakomicie.
Buduje podziemne gniazdo z mchu i trawy, obok którego znajduje się "spiżarnia", w której gromadzi żywe, unieruchomione dżdżownice.
Ryś- Na terenie Polski wyróżnia się dwie populacje rysi. Populacja nizinna występuje w Polsce północno-wschodniej (Puszcze Augustowska, Knyszyńska, Białowieska i Borecka), a karpacka we Wschodnich i Zachodnich Karpatach oraz na Pogórzu Karpackim. Od lat 80. nielicznie spotykany jest na Roztoczu, w Puszczy Solskiej i na Polesiu Lubelskim. Niewielka, sztucznie reintrodukowana na początku lat 90. XX wieku populacja żyje w Puszczy Kampinoskiej. Część osobników z tej populacji zasiedliła lasy Gostynińsko-Włocławskiego Parku Krajobrazowego[3]. Według autorów raportu ZBS PAN "Czynna ochrona rysia w Polsce" w 2008 liczba rysi w Polsce oszacowana została na około 200 osobników[4]. Od przełomu 2009 i 2010 roku ślady rysi obserwowane są w Karkonoskim Parku Narodowym.
Pożywienie rysia stanowią gryzonie, zające, ptaki, sarny, młode jelenie, kozice i warchlaki, czasami padlina. Ryś atakuje z zaskoczenia, z małej odległości, unika dłuższych pościgów. Powodzeniem kończy się co 4-5 atak.
Ryś ma zwyczaj zakopywać resztki upolowanej zwierzyny, narzucając tylnymi łapami liście, piasek lub śnieg, które potem uklepuje, przez co powstaje pagórek. Ryś następnie przychodzi w to miejsce, dopóki całkiem nie zje zdobyczy.