Polski kompozytor i dyrygent. Najpierw studiował kompozycję prywatnie, później w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Był wykładowcą uczelni muzycznych w Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Piastował również stanowisko dyrektora artystycznego Filharmonii Krakowskiej (1987 – 1990). Posiada wiele tytułów doctora honoris causa różnych uczelni z całego świata. Obecnie jest profesorem Akademii Muzycznej w Krakowie, w której prowadzi klasę kompozycji.
Twórczość Krzysztofa Pendereckiego zawsze przejawiała ewolucyjny charakter. Na przełomie lat 50-tych i 60-tych – we wczesnym okresie działalności kompozytorskiej – zaliczany był przez krytyków do skrajnej awangardy. Kompozytor poszukiwał wtedy nowych niekonwencjonalnych brzmień i barw muzycznych. Okres ten, zwany sonoryzmem, oznaczał operowanie samym brzmieniem i eksperymentowanie w tym zakresie (rozszerzanie środków artykulacyjnych, głównie w grupie instrumentów smyczkowych i perkusyjnych). Powstały wtedy m.in. „Tren”, „Kwartet smyczkowy”, „Kanon”.
W późniejszych latach nastąpił zwrot w kierunku stylizacji i tradycji (nawiązanie do pierwszych oper i teatru muzycznego R. Wagnera, do XIX wiecznej symfoniki, wykorzystanie formy sonatowej, fugi). Stworzył wówczas „Fluorescencje”, „Pasję wg. św. Łukasza”, „Raj utracony”, „Te Deum” (dedykowane papieżowi Janowi Pawłowi II), „Polskie Requiem”, operę „Czarna maska”.
W latach 90-tych zwrócił się w stronę pastiszu (dzieło, które naśladuje styl innego twórcy lub składa się z inaczej skomponowanych elementów oryginalnej pracy) i brzmień kameralnych.
KRZYSZTOF PENDERECKI
(ur. w 1933 r. w Dębicy)
Polski kompozytor i dyrygent. Najpierw studiował kompozycję prywatnie, później w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. Był wykładowcą uczelni muzycznych w Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Piastował również stanowisko dyrektora artystycznego Filharmonii Krakowskiej (1987 – 1990). Posiada wiele tytułów doctora honoris causa różnych uczelni z całego świata. Obecnie jest profesorem Akademii Muzycznej w Krakowie, w której prowadzi klasę kompozycji.
Twórczość Krzysztofa Pendereckiego zawsze przejawiała ewolucyjny charakter. Na przełomie lat 50-tych i 60-tych – we wczesnym okresie działalności kompozytorskiej – zaliczany był przez krytyków do skrajnej awangardy. Kompozytor poszukiwał wtedy nowych niekonwencjonalnych brzmień i barw muzycznych. Okres ten, zwany sonoryzmem, oznaczał operowanie samym brzmieniem i eksperymentowanie w tym zakresie (rozszerzanie środków artykulacyjnych, głównie w grupie instrumentów smyczkowych i perkusyjnych). Powstały wtedy m.in. „Tren”, „Kwartet smyczkowy”, „Kanon”.
W późniejszych latach nastąpił zwrot w kierunku stylizacji i tradycji (nawiązanie do pierwszych oper i teatru muzycznego R. Wagnera, do XIX wiecznej symfoniki, wykorzystanie formy sonatowej, fugi). Stworzył wówczas „Fluorescencje”, „Pasję wg. św. Łukasza”, „Raj utracony”, „Te Deum” (dedykowane papieżowi Janowi Pawłowi II), „Polskie Requiem”, operę „Czarna maska”.
W latach 90-tych zwrócił się w stronę pastiszu (dzieło, które naśladuje styl innego twórcy lub składa się z inaczej skomponowanych elementów oryginalnej pracy) i brzmień kameralnych.
Pozdrawiam.