Akcja powieści rozgrywa się w I w n.e. w Cesarstwie Rzymskim za panowania cesarza Nerona (54 – 68 n.e. – czas sprawowania władzy), który zapisał się na kartach historii jako władca bezwzględny, dążący po trupach do celu. Neron zaczął rządzić mając 17 lat. Już w dzieciństwie jego charakter uległ wypaczeniu pod wpływem matki Agrypiny Młodszej, kobiety ambitnej i żądnej władzy. Agrypina otruła swego męża cesarza Klaudiusza, aby wprowadzić na tron syna – Nerona. Już na samym początku panowania otruł on swego brata przyrodniego – Brytanika, syna Klaudiusza i Messaliny, w obawie, by ten nie zagarnął jego tronu. Następnie wydał rozkaz zgładzenia matki, której władczy charakter krępował jego samowolę. Oprócz tego wydał wyrok na swą pierwszą żonę Oktawię (sprawczynią jej śmierci była Poppea) i syna Poppei z pierwszego małżeństwa – Rufiusa, którego uduszono.
Nasuwa się smutna refleksja, że życie najbliższych dla tego władcy nie stanowiło żadnej wartości. Tym dziwniejsze to stwierdzenie, bo Neron uważał siebie za wielkiego artystę, wydawałoby się człowieka o wielkiej wrażliwości... Często sam występował na scenie a widzowie musieli go żarliwie oklaskiwać i biada temu, kto niedostatecznie ujawniał swój zachwyt dla cesarza artysty.
W 64 roku w Rzymie wybuchł straszliwy pożar, który trwał sześć dni. Z czternastu dzielnic miasta ocalały tylko cztery. Trzy dzielnice uległy doszczętnemu zniszczeniu, a z siedmiu pozostałych ocalały jedynie nędzne szczątki zburzonych i na wpół spalonych domów. Zaczęły się rozruchy ludowe. Mówiono, że miasto zostało podpalone na rozkaz Nerona, który chciał rzekomo zburzyć Rzym i na jego miejscu zbudować nowe, jeszcze wspanialsze miasto. Neron, aby oczyścić się z oskarżenia obwinił za ten czyn chrześcijan. Klasom posiadającym nie podobała się nauka głoszona przez nich. Władze państwowe uważały, że nie mogą tolerować jawnego przeciwstawiania się chrześcijan obowiązującym rozporządzeniom, np. odmawiali oddawania czci boskiej posągowi cesarza. W tych warunkach w II połowie I w. n.e. doszło do prześladowania chrześcijan. Pierwsze miało miejsce w 64 r. n.e.- jak już wspomniałam, oskarżono chrześcijan o podpalenie Rzymu z nienawiści do rodzaju ludzkiego. Oddawano ich na pożarcie dzikim zwierzętom w cyrku, wieszano na krzyżach, palono żywcem. Ani to, ani następne prześladowania nie złamały chrześcijan i nie przeszkodziły rozprzestrzenianiu się nowej religii. Po igrzyskach rozruchy się jednak nasiliły. Arystokracja rzymska była również niezadowolona z cesarza i gotowała zamach na jego życie.
W rok po pożarze Rzymu zorganizowano wielki spisek przeciwko Neronowi. Spiskowcy działali jednak powoli i niezdecydowanie, w rezultacie spisek został wykryty. Wszystkie te okoliczności spowodowały, że Neron zaczął stosować krwawe prześladowania. Wznowił on sprawy sądowe o „Obrazę majestatu” i mnóstwo bogaczy (były mu potrzebne pieniądze) padło ofiarą niedorzecznych oskarżeń. Z rozkazu Nerona zginął Korneliusz Marcjalis, który opisał obyczaje rzymian; Flawiusz Nepos, biograf rzymski-oskarżeni o brak miłości dla cezara; Gajusz Kaliporniusz Pizon jako przywódca spisku; były wychowawca Nerona – Seneka (filozof); Lukan, epik rzymski, popełnił samobójstwo, podobnie zginął Petroniusz, doradca Nerona w sprawach dobrego smaku – „arbiter elegantiae”. Poppea, druga żona Nerona, padła ofiarą jego gniewu. Zabił ją w przypływie złości. Jednocześnie Neron ubiegał się o względy pretorianów i pospólstwa miejskiego przez podwyższanie poborów, rozdawnictwo pieniędzy i urządzanie wspaniałych widowisk. Otwarte wystąpienia przeciwko Neronowi rozpoczęły się w prowincjach niezadowolonych ze wzrostu podatków. Pierwsza powstała Galia. Przyłączyła się do niej Hiszpania. Wówczas w samym Rzymie powstali przeciwko Neronowi pretorianie, senat zaś ogłosił go „wrogiem ojczyzny”. Uciekając z Rzymu, Neron w drodze popełnił samobójstwo (68 r.n.e.)
Neron był ukrutnym władcą. Myślał tylko o sobie, jego rządy były egoistyczne, ponieważ zależało mu tylko na swoim dobrze, a nie na dobrze innych ludzi. Chciał, aby Go chwalono i podziwiano, choć w ogóle na to nie zasługiwał. Gdy tylko spotkał się z krytyką popadał w paranoję, można powiedzieć, że momentalnie wariował. Był władcą szaleńczym,złym, bezwzględnym, gdyż podpalił własne miasto, aby móc opisać pożar w swojej "Troice". Oprócz tego był rozpustny, naiwny i łatwowierny. Wierzył we wszystko, co powiedział Petroniusz.
Akcja powieści rozgrywa się w I w n.e. w Cesarstwie Rzymskim za panowania cesarza Nerona (54 – 68 n.e. – czas sprawowania władzy), który zapisał się na kartach historii jako władca bezwzględny, dążący po trupach do celu. Neron zaczął rządzić mając 17 lat. Już w dzieciństwie jego charakter uległ wypaczeniu pod wpływem matki Agrypiny Młodszej, kobiety ambitnej i żądnej władzy. Agrypina otruła swego męża cesarza Klaudiusza, aby wprowadzić na tron syna – Nerona. Już na samym początku panowania otruł on swego brata przyrodniego – Brytanika, syna Klaudiusza i Messaliny, w obawie, by ten nie zagarnął jego tronu. Następnie wydał rozkaz zgładzenia matki, której władczy charakter krępował jego samowolę. Oprócz tego wydał wyrok na swą pierwszą żonę Oktawię (sprawczynią jej śmierci była Poppea) i syna Poppei z pierwszego małżeństwa – Rufiusa, którego uduszono.
Nasuwa się smutna refleksja, że życie najbliższych dla tego władcy nie stanowiło żadnej wartości. Tym dziwniejsze to stwierdzenie, bo Neron uważał siebie za wielkiego artystę, wydawałoby się człowieka o wielkiej wrażliwości... Często sam występował na scenie a widzowie musieli go żarliwie oklaskiwać i biada temu, kto niedostatecznie ujawniał swój zachwyt dla cesarza artysty.
W 64 roku w Rzymie wybuchł straszliwy pożar, który trwał sześć dni. Z czternastu dzielnic miasta ocalały tylko cztery. Trzy dzielnice uległy doszczętnemu zniszczeniu, a z siedmiu pozostałych ocalały jedynie nędzne szczątki zburzonych i na wpół spalonych domów. Zaczęły się rozruchy ludowe. Mówiono, że miasto zostało podpalone na rozkaz Nerona, który chciał rzekomo zburzyć Rzym i na jego miejscu zbudować nowe, jeszcze wspanialsze miasto. Neron, aby oczyścić się z oskarżenia obwinił za ten czyn chrześcijan. Klasom posiadającym nie podobała się nauka głoszona przez nich. Władze państwowe uważały, że nie mogą tolerować jawnego przeciwstawiania się chrześcijan obowiązującym rozporządzeniom, np. odmawiali oddawania czci boskiej posągowi cesarza. W tych warunkach w II połowie I w. n.e. doszło do prześladowania chrześcijan. Pierwsze miało miejsce w 64 r. n.e.- jak już wspomniałam, oskarżono chrześcijan o podpalenie Rzymu z nienawiści do rodzaju ludzkiego. Oddawano ich na pożarcie dzikim zwierzętom w cyrku, wieszano na krzyżach, palono żywcem. Ani to, ani następne prześladowania nie złamały chrześcijan i nie przeszkodziły rozprzestrzenianiu się nowej religii. Po igrzyskach rozruchy się jednak nasiliły. Arystokracja rzymska była również niezadowolona z cesarza i gotowała zamach na jego życie.
W rok po pożarze Rzymu zorganizowano wielki spisek przeciwko Neronowi. Spiskowcy działali jednak powoli i niezdecydowanie, w rezultacie spisek został wykryty. Wszystkie te okoliczności spowodowały, że Neron zaczął stosować krwawe prześladowania. Wznowił on sprawy sądowe o „Obrazę majestatu” i mnóstwo bogaczy (były mu potrzebne pieniądze) padło ofiarą niedorzecznych oskarżeń. Z rozkazu Nerona zginął Korneliusz Marcjalis, który opisał obyczaje rzymian; Flawiusz Nepos, biograf rzymski-oskarżeni o brak miłości dla cezara; Gajusz Kaliporniusz Pizon jako przywódca spisku; były wychowawca Nerona – Seneka (filozof); Lukan, epik rzymski, popełnił samobójstwo, podobnie zginął Petroniusz, doradca Nerona w sprawach dobrego smaku – „arbiter elegantiae”. Poppea, druga żona Nerona, padła ofiarą jego gniewu. Zabił ją w przypływie złości. Jednocześnie Neron ubiegał się o względy pretorianów i pospólstwa miejskiego przez podwyższanie poborów, rozdawnictwo pieniędzy i urządzanie wspaniałych widowisk. Otwarte wystąpienia przeciwko Neronowi rozpoczęły się w prowincjach niezadowolonych ze wzrostu podatków. Pierwsza powstała Galia. Przyłączyła się do niej Hiszpania. Wówczas w samym Rzymie powstali przeciwko Neronowi pretorianie, senat zaś ogłosił go „wrogiem ojczyzny”. Uciekając z Rzymu, Neron w drodze popełnił samobójstwo (68 r.n.e.)
źródło: http://pl.shvoong.com/books/classic-literature/163784-quo-vadis-t%C5%82o-historyczne/#ixzz2HCzUgajV
Neron był ukrutnym władcą. Myślał tylko o sobie, jego rządy były egoistyczne, ponieważ zależało mu tylko na swoim dobrze, a nie na dobrze innych ludzi. Chciał, aby Go chwalono i podziwiano, choć w ogóle na to nie zasługiwał. Gdy tylko spotkał się z krytyką popadał w paranoję, można powiedzieć, że momentalnie wariował. Był władcą szaleńczym,złym, bezwzględnym, gdyż podpalił własne miasto, aby móc opisać pożar w swojej "Troice". Oprócz tego był rozpustny, naiwny i łatwowierny. Wierzył we wszystko, co powiedział Petroniusz.