NA DZIS !!!! PODAJ PRZEMIANY ZACHODZACE W POLSCE W 17 i 18 wieku --tylko zeby to bylo dosc dlugie--- daje naj. z gory dziekuje.
Wiki67
Ważnym aspektem rewolucji gospodarczej było rozwój handlu, lecz zupełnie w nowym wydaniu. Miejskie rynki i targowiska zostawały wypierane przez sklepy prowadzące sprzedaż detaliczną. W drugiej połowie XIX wieku zaczęto również otwierać domy towarowe. W związku z rozwojem transportu, wzrastała też wartość międzynarodowego obrotu handlowego. Zmienił się także typ towarów. Z produktów ekskluzywnych, dostępnych tylko dla nielicznych, zaczęto powoli rezygnować na korzyść tych dla mas, ogólnodostępnych. Za towary płacono na dwa główne sposoby. Pierwszym z nich, wprowadzonym na szeroką skalę w XVIII wieku, był pieniądz papierowy. Co prawda w niektórych krajach, takich jak Wielka Brytania czy Francja, nie zdał on egzaminu, to jednak Austria, Rosja i kraje niemieckie skutecznie akceptowały ten rodzaj płatności. Drugim środkiem płatniczym był pieniądz kruszcowy. W 18. stuleciu próbowano go wyprzeć pieniądzem papierowym, jednak jeszcze przez cały wiek XIX opierał się temu wytrwale. Większość państw europejskich traktowała te dwa środki na równi.
Rewolucja przemysłowa i wpływ idei oświeceniowej zmieniły zarówno stosunki międzyludzkie, jak i pogląd człowieka na gospodarkę i społeczeństwo. W ten sposób powstała nowa jakość – cywilizacja miejska. Unowocześnianie produkcji rolnej powodowało, że coraz mniej ludzi potrzebnych było do pracy na wsi. Udawali się więc oni do miasta w poszukiwaniu pracy, gdyż jedynym towarem, który mogli zaoferować była ich siła fizyczna. W mieście rozwijał się rynek pracy. Oświeceniowi władcy, chcąc mieć przy sobie jak największą ilość artystów i ludzi nauki, potrzebowali pieniędzy na ich utrzymanie. Sprowadzali więc mecenasów, ludzi z prowincji, którzy wraz ze swoim majątkiem mogli przy boku władcy realizować się. Tworzyli oni nową klasę społeczną – burżuazję. To właśnie oni swoim majątkiem dali początek rewolucji przemysłowej. Wykształciła się z tej grupy jeszcze jedna warstwa – kapitaliści. To do nich należały wielkie fabryki. Zatrudniali oni robotników, często o niskich kwalifikacjach zawodowych. Dlatego w krótkim okresie czasu rosła konkurencja na rynku pracy. Wydłużył się czas pracy, dochodząc nawet do 12-13 godzin w ciągu dnia. Pracownik pozostawał na łasce swojego szefa, gdyż na jego miejsce czekało kilku innych. Dlatego też nie dochodziło do większych protestów wśród załogi. Jednak z czasem rosła świadomość nowego położenia ludzi pracujących. Nie zgadzali się oni na poniżające warunki pracy, brak odpowiednich przepisów. Po zlikwidowaniu zakazu zrzeszania się robotników w Wielkiej Brytanii w roku 1824, zaczęły się tam tworzyć związki zawodowe. Zaczęły one walczyć o poprawę warunków w miejscu pracy, o zmniejszenie ilości godzin do przepracowania. Na kontynencie pierwsze związki zawodowe powstały na terenie Prus i Francji w latach 60. XIX wieku. Cechą różniącą zrzeszenia brytyjskie od kontynentalnych był ich stosunek do polityki – angielskie nie angażowały się do niej, te drugie chciały na nią wpływać. To właśnie na terenach pruskich powstała pierwsza partia zrzeszająca robotników – Socjaldemokratyczna Partia Robotników (1869 rok). Pomiędzy klasą robotników i kapitalistów istniała jeszcze jedna – tzw. klasa średnia. Składała się ona z ludzi o najróżniejszych profesjach i wykształceniu. Dużą jej część stanowili rzemieślnicy, którzy w miarę rozwoju produkcji i zalewu rynku tanimi towarami, stali się bezrobotni. Tylko co niektórzy potrafili przetrwać zły okres i wyjść na prostą. Tych, którym się nie udało, zatrudniało się przy drobnych pracach na zlecenie oraz w małych fabrykach. Kunsztowne wykształcenie zawodowe nie liczyło się w tworzącej się, nowej rzeczywistości.
Wiek XVIII i XIX stały się jednymi z najważniejszych w dziejach. Zmieniły istniejące do tej pory zależności feudalne w zaczątki tych kapitalistycznych. Zmianie uległa też mentalność ludzka. Dla wolnych producentów najważniejsze było wytwarzanie i inwestowanie. Grupa robotników atomizowała się, zaczęto gubić więź międzyludzką. Jednak dzięki związkom zawodowym więzi te odbudowywano, ludzie jednoczyli się we wspólnej sprawie i dla własnego dobra. Nie da się jednak ukryć, że procesy 18. i 19. stulecia doprowadziły do tzw. dezorganizacji społecznej, czyli do upadku tradycyjnych wartości i norm. Doprowadziło to m.in. do anomii, objawiającej się zwiększenia liczby samobójstw czy też zatarciu podstawowych więzi rodzinnych. Rewolucja przemysłowa doprowadziła także do zmiany poglądów na gospodarkę. Od tej pory zaczęto interesować się procesami zachodzącymi w niej. Starano się interweniować w chwilach, gdy dochodziło do kryzysu. Powstało też wiele nowych poglądów na gospodarkę. Rewolucja przemysłowa doprowadziła do powstania społeczeństwa przemysłowego, kolejnego stadium rozwoju ludzkości.
Za towary płacono na dwa główne sposoby. Pierwszym z nich, wprowadzonym na szeroką skalę w XVIII wieku, był pieniądz papierowy. Co prawda w niektórych krajach, takich jak Wielka Brytania czy Francja, nie zdał on egzaminu, to jednak Austria, Rosja i kraje niemieckie skutecznie akceptowały ten rodzaj płatności. Drugim środkiem płatniczym był pieniądz kruszcowy. W 18. stuleciu próbowano go wyprzeć pieniądzem papierowym, jednak jeszcze przez cały wiek XIX opierał się temu wytrwale. Większość państw europejskich traktowała te dwa środki na równi.
Rewolucja przemysłowa i wpływ idei oświeceniowej zmieniły zarówno stosunki międzyludzkie, jak i pogląd człowieka na gospodarkę i społeczeństwo. W ten sposób powstała nowa jakość – cywilizacja miejska. Unowocześnianie produkcji rolnej powodowało, że coraz mniej ludzi potrzebnych było do pracy na wsi. Udawali się więc oni do miasta w poszukiwaniu pracy, gdyż jedynym towarem, który mogli zaoferować była ich siła fizyczna. W mieście rozwijał się rynek pracy. Oświeceniowi władcy, chcąc mieć przy sobie jak największą ilość artystów i ludzi nauki, potrzebowali pieniędzy na ich utrzymanie. Sprowadzali więc mecenasów, ludzi z prowincji, którzy wraz ze swoim majątkiem mogli przy boku władcy realizować się. Tworzyli oni nową klasę społeczną – burżuazję. To właśnie oni swoim majątkiem dali początek rewolucji przemysłowej. Wykształciła się z tej grupy jeszcze jedna warstwa – kapitaliści. To do nich należały wielkie fabryki. Zatrudniali oni robotników, często o niskich kwalifikacjach zawodowych. Dlatego w krótkim okresie czasu rosła konkurencja na rynku pracy. Wydłużył się czas pracy, dochodząc nawet do 12-13 godzin w ciągu dnia. Pracownik pozostawał na łasce swojego szefa, gdyż na jego miejsce czekało kilku innych. Dlatego też nie dochodziło do większych protestów wśród załogi. Jednak z czasem rosła świadomość nowego położenia ludzi pracujących. Nie zgadzali się oni na poniżające warunki pracy, brak odpowiednich przepisów. Po zlikwidowaniu zakazu zrzeszania się robotników w Wielkiej Brytanii w roku 1824, zaczęły się tam tworzyć związki zawodowe. Zaczęły one walczyć o poprawę warunków w miejscu pracy, o zmniejszenie ilości godzin do przepracowania. Na kontynencie pierwsze związki zawodowe powstały na terenie Prus i Francji w latach 60. XIX wieku. Cechą różniącą zrzeszenia brytyjskie od kontynentalnych był ich stosunek do polityki – angielskie nie angażowały się do niej, te drugie chciały na nią wpływać. To właśnie na terenach pruskich powstała pierwsza partia zrzeszająca robotników – Socjaldemokratyczna Partia Robotników (1869 rok).
Pomiędzy klasą robotników i kapitalistów istniała jeszcze jedna – tzw. klasa średnia. Składała się ona z ludzi o najróżniejszych profesjach i wykształceniu. Dużą jej część stanowili rzemieślnicy, którzy w miarę rozwoju produkcji i zalewu rynku tanimi towarami, stali się bezrobotni. Tylko co niektórzy potrafili przetrwać zły okres i wyjść na prostą. Tych, którym się nie udało, zatrudniało się przy drobnych pracach na zlecenie oraz w małych fabrykach. Kunsztowne wykształcenie zawodowe nie liczyło się w tworzącej się, nowej rzeczywistości.
Wiek XVIII i XIX stały się jednymi z najważniejszych w dziejach. Zmieniły istniejące do tej pory zależności feudalne w zaczątki tych kapitalistycznych. Zmianie uległa też mentalność ludzka. Dla wolnych producentów najważniejsze było wytwarzanie i inwestowanie. Grupa robotników atomizowała się, zaczęto gubić więź międzyludzką. Jednak dzięki związkom zawodowym więzi te odbudowywano, ludzie jednoczyli się we wspólnej sprawie i dla własnego dobra. Nie da się jednak ukryć, że procesy 18. i 19. stulecia doprowadziły do tzw. dezorganizacji społecznej, czyli do upadku tradycyjnych wartości i norm. Doprowadziło to m.in. do anomii, objawiającej się zwiększenia liczby samobójstw czy też zatarciu podstawowych więzi rodzinnych. Rewolucja przemysłowa doprowadziła także do zmiany poglądów na gospodarkę. Od tej pory zaczęto interesować się procesami zachodzącymi w niej. Starano się interweniować w chwilach, gdy dochodziło do kryzysu. Powstało też wiele nowych poglądów na gospodarkę. Rewolucja przemysłowa doprowadziła do powstania społeczeństwa przemysłowego, kolejnego stadium rozwoju ludzkości.