Humaniści z pogardą wyrażali się o średniowieczu, starając się zerwać z panującą wtedy filozofią scholastyczną. Łacinę średniowieczną uważali za zepsutą i barbarzyńską, a także tworzenie dzieł literackich na wzór literatury starożytnej. Niektórzy humaniści pisali w klasycznej łacinie, uważając języki narodowe za barbarzyńskie, inni przeciwnie – starali się rozwijać poezję w językach nowożytnych, w nich pisząc fraszki, ody, satyry, tragedie i inne gatunki utworów popularnych w starożytności, a lekceważonych w średniowieczu.
Humaniści z pogardą wyrażali się o średniowieczu, starając się zerwać z panującą wtedy filozofią scholastyczną. Łacinę średniowieczną uważali za zepsutą i barbarzyńską, a także tworzenie dzieł literackich na wzór literatury starożytnej. Niektórzy humaniści pisali w klasycznej łacinie, uważając języki narodowe za barbarzyńskie, inni przeciwnie – starali się rozwijać poezję w językach nowożytnych, w nich pisząc fraszki, ody, satyry, tragedie i inne gatunki utworów popularnych w starożytności, a lekceważonych w średniowieczu.