Dla Mendla Warszawa stanowi jego miejsce na zimii, symbolizowane w tekście przez uliczkę na której mieszka i prowadzi swój introligatorski warsztat od 27 lat. Warszawa dla niego to także ludzie pośród których żyje, zna ich codzienne czynności, wie jakie mają zamiłowania. Miasto jest jego mała ojczyzną porównuje się do drzewa, które mocno wzrosło w grunt. Uważa, że jest ,,swój" w tym mieście. Świadczy o tym jego długoletnia praca, groby jego bliskich na miejskich cmentarzach, wspólnota Polskiego i Żydowskiego losu (mendel był świadkiem powstania w czasie którego los Polaków i Żydów z Warszawy był taki sam). Dlatego właśnie Mendel tak emocjonalnie reaguje na słowa zegarmistrza. Stara się udowodnić swoją przynależność do Polskości. Nauki dawane przez Mendla Kubusiowi dowodzą, że Mendel jest dumny ze swojego pochodzenia i chcę tę dumę przekazać chłopcu. Nie chcę przyjąć pomocy sąsiadów. Zachwiał by w Kubusiu wiarę w godność i prawo do własnej tożsamości. Broni wartości i prawo do własnej tożsamości, które dla niego są najświętsze z odwagą przyjmuje swój los. Słowa Mendla kończące tekst: ,,Nu u mnie umarło serce do tego miasto!" - świadczą o jego dramacie, zwątpieniu w mądrość i dobroć ludzi. Warszawa się go wyrzekła i odrzuciła. On wyrzuca ze swojego serca uczucie do niej. To deklaracja żałoby po umarłej miłości.
Dla Mendla Warszawa stanowi jego miejsce na zimii, symbolizowane w tekście przez uliczkę na której mieszka i prowadzi swój introligatorski warsztat od 27 lat. Warszawa dla niego to także ludzie pośród których żyje, zna ich codzienne czynności, wie jakie mają zamiłowania. Miasto jest jego mała ojczyzną porównuje się do drzewa, które mocno wzrosło w grunt. Uważa, że jest ,,swój" w tym mieście. Świadczy o tym jego długoletnia praca, groby jego bliskich na miejskich cmentarzach, wspólnota Polskiego i Żydowskiego losu (mendel był świadkiem powstania w czasie którego los Polaków i Żydów z Warszawy był taki sam). Dlatego właśnie Mendel tak emocjonalnie reaguje na słowa zegarmistrza. Stara się udowodnić swoją przynależność do Polskości. Nauki dawane przez Mendla Kubusiowi dowodzą, że Mendel jest dumny ze swojego pochodzenia i chcę tę dumę przekazać chłopcu. Nie chcę przyjąć pomocy sąsiadów. Zachwiał by w Kubusiu wiarę w godność i prawo do własnej tożsamości. Broni wartości i prawo do własnej tożsamości, które dla niego są najświętsze z odwagą przyjmuje swój los. Słowa Mendla kończące tekst: ,,Nu u mnie umarło serce do tego miasto!" - świadczą o jego dramacie, zwątpieniu w mądrość i dobroć ludzi. Warszawa się go wyrzekła i odrzuciła. On wyrzuca ze swojego serca uczucie do niej. To deklaracja żałoby po umarłej miłości.