Salamandra plamista jest jednym z największych i najładniej ubarwionych płazów europejskich. Osiąga około 25 cm długości. Na gładkiej powierzchni jej ciała widoczne są liczne otwory będące ujściami gruczołów skórnych. Jad tych gruczołów, a także jaskrawe, żółto-czarne ubarwienie zwierzęcia są środkami obrony przed ewentualnymi napastnikami. Krótkopalczaste kończyny płaza są przystosowane do życia naziemnego. Salamandra plamista, zwierzę o nocnym trybie życia, opuszcza kryjówkę w ciągu dnia jedynie po ulewnym deszczu. Powolny, nieco niezdarny sposób poruszania się pozwala jej na chwytanie tylko najbardziej ociężałych ofiar, takich jak ślimaki nagie i mające muszle, niektóre chrząszcze, wije, rozmaite dżdżownice.
Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane większej części Europy i północno-zachodniej Afryki. Siedliska dorosłych zwierząt nie ograniczają się do miejsc, w których występuje woda; jest im ona jednak niezbędna do rozmnażania. Samica rodzi larwy nocą w wodzie chłodnych, czystych leśnych strumieni i źródeł. Wyjątek stanowią populacje zamieszkujące wysokie góry i suche rejony Półwyspu Iberyjskiego. Tu samice rodzą całkowicie przeobrażone młode i nie potrzebują wody do reprodukcji.
Salamandry odbywają gody późnym latem na lądzie. Samiec łączy swój stek ze stekiem samicy, po czym uwalnia nasienie. Plemniki mają zdolność przeżywania przez długi czas w ciele samicy, gdyż larwy rodzą się dopiero w maju lub czerwcu następnego roku. Liczba larw może dochodzić do 70. Pojedyncza larwa mierzy około 3 cm długości i wyposażona jest w dwie pary w pełni rozwiniętych kończyn. Żyje ona i rozwija się w wodzie przez 2—3 miesiące, aż do metamorfozy, po której wychodzi z wody. Czasami larwy zapadają w stan hibernacji i wówczas przeobrażenie zachodzi dopiero następnej wiosny. Dojrzałość płciową osiągają te zwierzęta w czwartym roku życia. Żyją samotnie, choć często okres hibernacji spędzają w grupie. W sen zimowy zapadają w listopadzie. Dla jego odbycia chronią się w rumosz, szczeliny skalne i w usypiska na kamienistych zboczach.
Wróbel Wróbel Mazurek
Opis rodzimej fauny zaczniemy od naszego małego „ćwiekacza” czyli, Wróbla. Na terenie polski występują dwie pierwsze z trzech wymienionych podrodzin wróbli, trzecia już jest nie widywana w Polsce: - wróbel zwyczajny (domowy) - Passer domesticus; - wróbel mazurek (mazurek) - Passer montanus; - wróbel skalny - Petronia petronia - dawniej obserwowany. Opis dotyczy jedynie podrodzin występujących lub widzianych w Polsce.
Jest to gatunek małego ptaka osiadłego, zamieszkującego Europę i Azję. Pierwotnie był ptakiem półpustynnym i stepowym, pochodzi prawdopodobnie z Półwyspu Arabskiego i Azji Mniejszej. Skolonizował ludzkie osiedla wraz z rozwojem rolnictwa i jest prawdopodobnie najdłużej związanym z człowiekiem ptakiem szacuje się, że kilka tysięcy lat. Występuje wszędzie tam, gdzie mieszka człowiek.
Salamandra plamista jest jednym z największych i najładniej ubarwionych płazów europejskich. Osiąga około 25 cm długości. Na gładkiej powierzchni jej ciała widoczne są liczne otwory będące ujściami gruczołów skórnych. Jad tych gruczołów, a także jaskrawe, żółto-czarne ubarwienie zwierzęcia są środkami obrony przed ewentualnymi napastnikami. Krótkopalczaste kończyny płaza są przystosowane do życia naziemnego. Salamandra plamista, zwierzę o nocnym trybie życia, opuszcza kryjówkę w ciągu dnia jedynie po ulewnym deszczu. Powolny, nieco niezdarny sposób poruszania się pozwala jej na chwytanie tylko najbardziej ociężałych ofiar, takich jak ślimaki nagie i mające muszle, niektóre chrząszcze, wije, rozmaite dżdżownice.
Zamieszkuje lasy liściaste i mieszane większej części Europy i północno-zachodniej Afryki. Siedliska dorosłych zwierząt nie ograniczają się do miejsc, w których występuje woda; jest im ona jednak niezbędna do rozmnażania. Samica rodzi larwy nocą w wodzie chłodnych, czystych leśnych strumieni i źródeł. Wyjątek stanowią populacje zamieszkujące wysokie góry i suche rejony Półwyspu Iberyjskiego. Tu samice rodzą całkowicie przeobrażone młode i nie potrzebują wody do reprodukcji.
Salamandry odbywają gody późnym latem na lądzie. Samiec łączy swój stek ze stekiem samicy, po czym uwalnia nasienie. Plemniki mają zdolność przeżywania przez długi czas w ciele samicy, gdyż larwy rodzą się dopiero w maju lub czerwcu następnego roku. Liczba larw może dochodzić do 70. Pojedyncza larwa mierzy około 3 cm długości i wyposażona jest w dwie pary w pełni rozwiniętych kończyn. Żyje ona i rozwija się w wodzie przez 2—3 miesiące, aż do metamorfozy, po której wychodzi z wody. Czasami larwy zapadają w stan hibernacji i wówczas przeobrażenie zachodzi dopiero następnej wiosny. Dojrzałość płciową osiągają te zwierzęta w czwartym roku życia. Żyją samotnie, choć często okres hibernacji spędzają w grupie. W sen zimowy zapadają w listopadzie. Dla jego odbycia chronią się w rumosz, szczeliny skalne i w usypiska na kamienistych zboczach.
Wróbel Wróbel MazurekOpis rodzimej fauny zaczniemy od naszego małego „ćwiekacza” czyli, Wróbla. Na terenie polski występują dwie pierwsze z trzech wymienionych podrodzin wróbli, trzecia już jest nie widywana w Polsce:
- wróbel zwyczajny (domowy) - Passer domesticus;
- wróbel mazurek (mazurek) - Passer montanus;
- wróbel skalny - Petronia petronia - dawniej obserwowany.
Opis dotyczy jedynie podrodzin występujących lub widzianych w Polsce.
Jest to gatunek małego ptaka osiadłego, zamieszkującego Europę i Azję. Pierwotnie był ptakiem półpustynnym i stepowym, pochodzi prawdopodobnie z Półwyspu Arabskiego i Azji Mniejszej. Skolonizował ludzkie osiedla wraz z rozwojem rolnictwa i jest prawdopodobnie najdłużej związanym z człowiekiem ptakiem szacuje się, że kilka tysięcy lat. Występuje wszędzie tam, gdzie mieszka człowiek.