Jan Długosz– kronikarz, polski historyk, twórca jednego z najwybitniejszych dzieł średniowiecznej historiografii europejskiej, duchowny, geograf, dyplomata; wychowawca synów Kazimierza Jagiellończyka.
Urodził się w 1415 r. w Brzeźnicy w dawnym powiecie radomszczańskim (dziś powiat pajęczański), w ziemi sieradzkiej w średniozamożnej rodzinie szlacheckiej Jana Długosza z Niedzielska i Beaty, córki Marcina z Borowna.
Ojciec, Jan Długosz z Niedzielska, który za zasługi położone w bitwie pod Grunwaldem otrzymał starostwo brzeźnickie, z dwiema żonami miał 12 dzieci, wśród których było 3 Janów. Jan Długosz, który w historii miał zapisać się jako ojciec polskiej historiografii, początkowo uczył się w szkole parafialnej w Nowym Korczynie, gdzie ojciec był starostą od 1421. Następnie przez trzy lata studiował na Akademii Krakowskiej. Tę uczelnię opuścił nie uzyskując żadnego stopnia naukowego i jako notariusz publiczny trafił na dwór biskupa krakowskiego, Zbigniewa Oleśnickiego. Był jego zaufanym współpracownikiem, sekretarzem i kanclerzem w latach 1433–1455. W 1436 został kanonikiem krakowskim. Po śmierci Oleśnickiego służył królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi, a od 1467 był wychowawcą synów królewskich. Uczestnik wielu poselstw zagranicznych: w 1449 do Rzymu, 1467 do Czech, 1469 na Węgry, 1478 do Wyszegradu. Tuż przed śmiercią został biskupem we Lwowie. Zmarł 19 maja 1480 roku w Krakowie. Został pochowany na Skałce.
Jan Długosz już od wczesnych lat dzieciństwa był żądny poznawania świata. Naukę traktował bardzo poważnie. Twierdził, że znajomość historii jest potrzebna władcom do omijania błędów, które były już popełnione w przeszłości przez ich poprzedników, a także ludowi uczącemu się dzięki niej jak mądrzej żyć. Zdecydował się na prowadzenie kronik, kiedy to po trzydziestu latach od bitwy pod Grunwaldem nikt nie był w stanie wyjaśnić mu znaczenia poszczególnych sztandarów, które brały udział w bitwie. Według jego Historia powinna być ostoją dla człowieka i nigdy nie powinna być podważona. Jednym z czynników uznania Długosza za jednego z najwybitniejszych polskich historyków jest fakt, że dla historii oddał się całkowicie. Jego najwybitniejszemu dziełu, czyli „Rocznikom” poświęcił aż 25 lat swego życia. Traktował on historię jako składnik Królestwa Polskiego bez którego państwo nie mogło normalnie funkcjonować, ponieważ nie miało tradycji ani jakichkolwiek podstaw.
Jan Długosz– kronikarz, polski historyk, twórca jednego z najwybitniejszych dzieł średniowiecznej historiografii europejskiej, duchowny, geograf, dyplomata; wychowawca synów Kazimierza Jagiellończyka.
Urodził się w 1415 r. w Brzeźnicy w dawnym powiecie radomszczańskim (dziś powiat pajęczański), w ziemi sieradzkiej w średniozamożnej rodzinie szlacheckiej Jana Długosza z Niedzielska i Beaty, córki Marcina z Borowna.
Ojciec, Jan Długosz z Niedzielska, który za zasługi położone w bitwie pod Grunwaldem otrzymał starostwo brzeźnickie, z dwiema żonami miał 12 dzieci, wśród których było 3 Janów. Jan Długosz, który w historii miał zapisać się jako ojciec polskiej historiografii, początkowo uczył się w szkole parafialnej w Nowym Korczynie, gdzie ojciec był starostą od 1421. Następnie przez trzy lata studiował na Akademii Krakowskiej. Tę uczelnię opuścił nie uzyskując żadnego stopnia naukowego i jako notariusz publiczny trafił na dwór biskupa krakowskiego, Zbigniewa Oleśnickiego. Był jego zaufanym współpracownikiem, sekretarzem i kanclerzem w latach 1433–1455. W 1436 został kanonikiem krakowskim. Po śmierci Oleśnickiego służył królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi, a od 1467 był wychowawcą synów królewskich. Uczestnik wielu poselstw zagranicznych: w 1449 do Rzymu, 1467 do Czech, 1469 na Węgry, 1478 do Wyszegradu. Tuż przed śmiercią został biskupem we Lwowie. Zmarł 19 maja 1480 roku w Krakowie. Został pochowany na Skałce.
Jan Długosz już od wczesnych lat dzieciństwa był żądny poznawania świata. Naukę traktował bardzo poważnie. Twierdził, że znajomość historii jest potrzebna władcom do omijania błędów, które były już popełnione w przeszłości przez ich poprzedników, a także ludowi uczącemu się dzięki niej jak mądrzej żyć. Zdecydował się na prowadzenie kronik, kiedy to po trzydziestu latach od bitwy pod Grunwaldem nikt nie był w stanie wyjaśnić mu znaczenia poszczególnych sztandarów, które brały udział w bitwie. Według jego Historia powinna być ostoją dla człowieka i nigdy nie powinna być podważona. Jednym z czynników uznania Długosza za jednego z najwybitniejszych polskich historyków jest fakt, że dla historii oddał się całkowicie. Jego najwybitniejszemu dziełu, czyli „Rocznikom” poświęcił aż 25 lat swego życia. Traktował on historię jako składnik Królestwa Polskiego bez którego państwo nie mogło normalnie funkcjonować, ponieważ nie miało tradycji ani jakichkolwiek podstaw.