Struktury fleksyjne to wyrazy składające się z tematu fleksyjnego i końcówki fleksyjnej, która wyraża kategorię gramatyczną. Np. kotk - owi - końcówka fleksyjna oznacza celownik liczby pojedynczej. Struktury aglutynacyjne pojawiają się wtedy, gdy wyraz odmienny składa się z tematu fleksyjnego, a końcówka wyrazu jest zlepkiem kilku morfemów, które wyrażają różne kategorie gramatyczne. Tak jest w formach trybu przypuszczającego, np. chciał - a - by - m; tutaj: a - oznacza rodzaj żeński, by - oznacza tryb przypuszczający, m - oznacza pierwszą osobę liczby pojedynczej. Jeśli natomiast wyraz składa się więcej niż z jednego tematu oraz końcówek fleksyjnych, mówimy o strukturach analitycznych. Takimi strukturami są formy czasu przyszłego czasowników niedokonanych, np. będę pisała.
Koniugacja i deklinacja.
Wiadomo już, że fleksja zajmuje się odmianą wyrazów. Odmianę zaś dzieli się na koniugację - jest to odmiana przez osoby, dotyczy czasownika, oraz deklinację - odmiana przez przypadki, dotyczy rzeczownika, przymiotnika, liczebnika, zaimka, deklinować też można imiesłowy przymiotnikowe.
Język polski jako język fleksyjny.
Oznacza to, że końcówki fleksyjne są wykładnikami funkcji składniowych. Mówiąc prościej, zmiana szyku zdania nie wpływa na jego znaczenie, ponieważ o sensie zdania decydują końcówki fleksyjne. Np. zdanie: "Agnieszka nie lubi Marka" można powiedzieć: "Marka Agnieszka nie lubi" lub: "Agnieszka Marka nie lubi". Mimo że w tych zdaniach akcent pada na inny ich składnik, to jedno nie ulega wątpliwości - Agnieszka nie lubi Marka. Inaczej jest w językach pozycyjnych, gdzie zmiana szyku niesie ze sobą konsekwencje znaczeniowe. Np. zdanie "John hates Peter" oznacza, że John nie lubi Piotra, zmiana szyku "Peter hates John" oznacza natomiast, że to Peter nie lubi Johna. W tym przypadku wykładnikiem funkcji składniowych w zdaniu jest pozycja wyrazów w wypowiedzeniu.
Struktury fleksyjne to wyrazy składające się
z tematu fleksyjnego i końcówki fleksyjnej, która wyraża kategorię gramatyczną. Np. kotk - owi - końcówka fleksyjna oznacza celownik liczby pojedynczej. Struktury aglutynacyjne pojawiają się wtedy, gdy wyraz odmienny składa się z tematu fleksyjnego, a końcówka wyrazu jest zlepkiem kilku morfemów, które wyrażają różne kategorie gramatyczne. Tak jest w formach trybu przypuszczającego, np. chciał - a - by - m; tutaj:
a - oznacza rodzaj żeński, by - oznacza tryb przypuszczający, m - oznacza pierwszą osobę liczby pojedynczej. Jeśli natomiast wyraz składa się więcej niż z jednego tematu oraz końcówek fleksyjnych, mówimy o strukturach analitycznych. Takimi strukturami są formy czasu przyszłego czasowników niedokonanych, np. będę pisała.
Koniugacja i deklinacja.
Wiadomo już, że fleksja zajmuje się odmianą wyrazów. Odmianę zaś dzieli się na koniugację - jest to odmiana przez osoby, dotyczy czasownika, oraz deklinację - odmiana przez przypadki, dotyczy rzeczownika, przymiotnika, liczebnika, zaimka, deklinować też można imiesłowy przymiotnikowe.
Język polski jako język fleksyjny.
Oznacza to, że końcówki fleksyjne są wykładnikami funkcji składniowych. Mówiąc prościej, zmiana szyku zdania nie wpływa na jego znaczenie, ponieważ o sensie zdania decydują końcówki fleksyjne. Np. zdanie: "Agnieszka nie lubi Marka" można powiedzieć: "Marka Agnieszka nie lubi" lub: "Agnieszka Marka nie lubi". Mimo że w tych zdaniach akcent pada na inny ich składnik, to jedno nie ulega wątpliwości - Agnieszka nie lubi Marka. Inaczej jest w językach pozycyjnych, gdzie zmiana szyku niesie ze sobą konsekwencje znaczeniowe. Np. zdanie "John hates Peter" oznacza, że John nie lubi Piotra, zmiana szyku "Peter hates John" oznacza natomiast, że to Peter nie lubi Johna.
W tym przypadku wykładnikiem funkcji składniowych w zdaniu jest pozycja
wyrazów w wypowiedzeniu.