Biskupin leży w woj. kujawsko - pomorskim w powiecie żnińskim nad Jeziorem Biskupińskim. W 1933 r. przeprowadzano tam prace melioracyjne wskutek czego poziom wody jeziora obniżył się i z wody zaczęły wystawać sterczące pale. Ludnośc miejscowa nieświadoma acheologicznej wartości zaczęła odnajdywać przeróżne przedmioty i przywłaszczać je sobie. O tym fakcie dzieci poinformowały swojego nauczyciela Walentego Szwajcera. On zainteresował się tym i sprawę nagłośnił zawiadamiając starostwo, policję i kuratorium, ale bez żadnego odźwięku. Dopiero Przedhistoryczne Muzeum Wielkopolskie wzięło sprawę w swoje ręce i zadecydowało o przeprowadzeniu badań, które trwały do 1974 r. Dawna osada. Biskupin wybudowany został przypuszczalnie zimą 738 r. p.n.e. Była to drewniana osada w kształcie owala założona na podmokłej, niewielkiej wyspie mierzącej około 2 ha na Jeziorze Biskupińskim. Otoczona ona była 6-cio metrowym wałem obronnym i falochronem zbudowanym z ukośnie wbitych w wał pali zaostrzonych na końcach. Brzeg jeziora z osadą łączył drewniany pomost o dł. około 120 m.., który prowadził do bramy wjazdowej z dwuskrzydłowymi wrotami. Wjazdu do niej broniły ostre pale i górująca nad cała wyspą wysoka wieża strażnicza stanowiąca idealne miejsce do obserwacji. Niedaleko bramy znajdował się plac miejsce targów i zebrań. Od środkowej strony wałów ze względu na bagniste podłoże szła okrężna, wyłożona drewnianymi belkami ulica długości ponad 400 m. Przy 12-to równolegle polożonych uliczkach w 13 szeregach wybudowano około 106 identycznych chałup zbudowanych z belek drewnianych. Chaty, które stały w jednym szeregu zakrywał wspólny dach pokryty trzciną, a wejścia ich ustawione były na południe. Wnętrze domu składało sie z dwóch części : z izby głównej z paleniskiem i łożem na, którym spała cała rodzina oraz przedsionka dla bydła. Podłogi były wylepione gliną. W przybliżeniu szacuje się, że w Biskupinie mogło mieszkać około 1000 osób należących do kultury łużyckiej. Świadectwem, że należeli do pierwszej gminy rodowej może świadczyć jednakowy charakter zabudowy. Trudnili się oni głównie rybołówstwem, uprawą roli, myślistwem, hodowlą oraz rzemiosłem. Dzięki Bursztynowemu Szlakowi, który przebiegał w poblizu zajmowali się również handlem. Mogą świadczyć o tym np. znalezione tu rzeczy pochodzenia z Niemiec i Włoch. Bardzo trudno jest ustalić datę, kiedy doszło do upadku osady. Przypuszcza się, że mogłoby to być około 500 r. p.n.e. Potem powstała tu osada otwarta, a między VII-XI w. istniał tu już mały gród plemienny. Obecnie starożytna osada w Biskupinie została uznana za monument historii Polski. Jest to również jeden z rezerwatów archeologicznych najbardziej znanych w Polsce, będący nadał celem przenikliwych badań interdyscyplinarnych. Dostępny on jest przez cały rok i chętnie zwiedzany przez turystów. Każdego roku w V, VI i IX odbywają się tutaj festyny archeologiczne. Na festynach tych np. urządzane są walki, wypala się gliniane garnki, produkuje smołę oraz mieli mąkę w żarnach, z której później wypieka się chleb. Wszystko to wykonywane jest posługując się technikami takimi jakich przed wiekami stosowali mieszkańcy Biskupina.
Biskupin leży w woj. kujawsko - pomorskim w powiecie żnińskim nad Jeziorem Biskupińskim. W 1933 r. przeprowadzano tam prace melioracyjne wskutek czego poziom wody jeziora obniżył się i z wody zaczęły wystawać sterczące pale. Ludnośc miejscowa nieświadoma acheologicznej wartości zaczęła odnajdywać przeróżne przedmioty i przywłaszczać je sobie. O tym fakcie dzieci poinformowały swojego nauczyciela Walentego Szwajcera. On zainteresował się tym i sprawę nagłośnił zawiadamiając starostwo, policję i kuratorium, ale bez żadnego odźwięku. Dopiero Przedhistoryczne Muzeum Wielkopolskie wzięło sprawę w swoje ręce i zadecydowało o przeprowadzeniu badań, które trwały do 1974 r.
Dawna osada.
Biskupin wybudowany został przypuszczalnie zimą 738 r. p.n.e. Była to drewniana osada w kształcie owala założona na podmokłej, niewielkiej wyspie mierzącej około 2 ha na Jeziorze Biskupińskim. Otoczona ona była 6-cio metrowym wałem obronnym i falochronem zbudowanym z ukośnie wbitych w wał pali zaostrzonych na końcach. Brzeg jeziora z osadą łączył drewniany pomost o dł. około 120 m.., który prowadził do bramy wjazdowej z dwuskrzydłowymi wrotami. Wjazdu do niej broniły ostre pale i górująca nad cała wyspą wysoka wieża strażnicza stanowiąca idealne miejsce do obserwacji. Niedaleko bramy znajdował się plac miejsce targów i zebrań. Od środkowej strony wałów ze względu na bagniste podłoże szła okrężna, wyłożona drewnianymi belkami ulica długości ponad 400 m. Przy 12-to równolegle polożonych uliczkach w 13 szeregach wybudowano około 106 identycznych chałup zbudowanych z belek drewnianych. Chaty, które stały w jednym szeregu zakrywał wspólny dach pokryty trzciną, a wejścia ich ustawione były na południe. Wnętrze domu składało sie z dwóch części : z izby głównej z paleniskiem i łożem na, którym spała cała rodzina oraz przedsionka dla bydła. Podłogi były wylepione gliną.
W przybliżeniu szacuje się, że w Biskupinie mogło mieszkać około 1000 osób należących do kultury łużyckiej. Świadectwem, że należeli do pierwszej gminy rodowej może świadczyć jednakowy charakter zabudowy. Trudnili się oni głównie rybołówstwem, uprawą roli, myślistwem, hodowlą oraz rzemiosłem. Dzięki Bursztynowemu Szlakowi, który przebiegał w poblizu zajmowali się również handlem. Mogą świadczyć o tym np. znalezione tu rzeczy pochodzenia z Niemiec i Włoch. Bardzo trudno jest ustalić datę, kiedy doszło do upadku osady. Przypuszcza się, że mogłoby to być około 500 r. p.n.e. Potem powstała tu osada otwarta, a między VII-XI w. istniał tu już mały gród plemienny.
Obecnie starożytna osada w Biskupinie została uznana za monument historii Polski. Jest to również jeden z rezerwatów archeologicznych najbardziej znanych w Polsce, będący nadał celem przenikliwych badań interdyscyplinarnych. Dostępny on jest przez cały rok i chętnie zwiedzany przez turystów. Każdego roku w V, VI i IX odbywają się tutaj festyny archeologiczne. Na festynach tych np. urządzane są walki, wypala się gliniane garnki, produkuje smołę oraz mieli mąkę w żarnach, z której później wypieka się chleb. Wszystko to wykonywane jest posługując się technikami takimi jakich przed wiekami stosowali mieszkańcy Biskupina.