Barok (XVI w. do XVIII w.) to epoka uduchowiona, mistyczna, u podłoża której leżało przeświadczenie o znikomości i przemijalności życia doczesnego oraz kruchości istoty ludzkiej. Stąd zwrot ku Bogu, religii i myśli o życiu pozaziemskim Równolegle jednak z nastrojami religijno - mistycznymi barok upodobał sobie sferę materialną, zmysłową, wyrastającą z chęci choć chwilowego zanurzenia się w tej "marnej", ale jakże pociągającej rzeczywistości.
Prowadziło to do paradoksalnego zestawiania spraw doczesnych, cielesnych z nieprzemijającymi wartościami duchowymi, co znalazło swój wyraz w literaturze i sztuce epoki, której założeniem było wpływanie w sposób bezpośredni na emocje, budzenie niepokoju, szokowanie odbiorców niezwykłym pomysłem. Sztuka baroku, stanowiąc odzwierciedlenie ducha epoki, charakteryzowała się więc dynamiką i dramatyzmem, była pełna przeciwieństw i kontrastów.
W estetyce baroku, opartej na koncepcji niewytłumaczalności i subiektywizmu piękna, nie ma jednego, ściśle określonego kanonu piękna.Jego celem było zaskakiwanie, wywoływanie zdumienia, a nawet szoku u odbiorcy, wstrząsanie jego uczuciami, szukanie coraz to nowszych pomysłów i eksponowanie ich za pomocą wyszukanych, kunsztownych środków ekspresji. Piękno w baroku było związane z bogactwem form i konsekwentnym operowaniem zasadą kontrastu.Sztuka tej epoki przyniosła całe bogactwo kształtów, które oddziałując na zmysły, miały wzbudzać zachwyt nad materialnym pięknem świata.
Barok dał wyraz kultowi zdrowego i silnego ciała, odznaczającego się obfitością kształtów.
Barok (XVI w. do XVIII w.) to epoka uduchowiona, mistyczna, u podłoża której leżało przeświadczenie o znikomości i przemijalności życia doczesnego oraz kruchości istoty ludzkiej. Stąd zwrot ku Bogu, religii i myśli o życiu pozaziemskim Równolegle jednak z nastrojami religijno - mistycznymi barok upodobał sobie sferę materialną, zmysłową, wyrastającą z chęci choć chwilowego zanurzenia się w tej "marnej", ale jakże pociągającej rzeczywistości.
Prowadziło to do paradoksalnego zestawiania spraw doczesnych, cielesnych z nieprzemijającymi wartościami duchowymi, co znalazło swój wyraz w literaturze i sztuce epoki, której założeniem było wpływanie w sposób bezpośredni na emocje, budzenie niepokoju, szokowanie odbiorców niezwykłym pomysłem. Sztuka baroku, stanowiąc odzwierciedlenie ducha epoki, charakteryzowała się więc dynamiką i dramatyzmem, była pełna przeciwieństw i kontrastów.
W estetyce baroku, opartej na koncepcji niewytłumaczalności i subiektywizmu piękna, nie ma jednego, ściśle określonego kanonu piękna.Jego celem było zaskakiwanie, wywoływanie zdumienia, a nawet szoku u odbiorcy, wstrząsanie jego uczuciami, szukanie coraz to nowszych pomysłów i eksponowanie ich za pomocą wyszukanych, kunsztownych środków ekspresji. Piękno w baroku było związane z bogactwem form i konsekwentnym operowaniem zasadą kontrastu.Sztuka tej epoki przyniosła całe bogactwo kształtów, które oddziałując na zmysły, miały wzbudzać zachwyt nad materialnym pięknem świata.
Barok dał wyraz kultowi zdrowego i silnego ciała, odznaczającego się obfitością kształtów.