Urodzony w 1876 roku w Wiszniewie na Białorusi, syn wybitnego językoznawcy i etnologa Jana Karłowicza, spędził całe niemal swe dzieciństwo za granicą przebywając kolejno w Heidelbergu, Pradze i Dreźnie. Młodość natomiast, począwszy od 12 roku życia, spedził w kraju, głównie w Warszawie, gdzie otrzymał wykształcenie ogólne i muzyczne. Nauke gry na skrzypcach pobierał u Stanisława Barcewicza. W 17 roku życia podróżował po Szwajcarii, zwiedził Monachium i Wiedeń. Dwa lata później powrócił do stufiów kompozytorskich, rozpoczętych w Noskowskiego. Kontynuował je pod kierunkiem Henryka Urbana w Berlinie. Pomimo studiów berlińskich, często bywał w kraju, a z końcem 1901 r. osiadł na stałe w Warszawie. Karłowicz zginął tragicznie – 8 lutego 1909 r. w czasie samotnej wycieczki narciarskiej w Tatrach, zasypany śnieżną lawiną w pobliżu Małego Kościelca. Niedoceniana za życia kompozytora twórczość wkrótce po jego śmieci zdobyła uznanie i popularność. Jego poematy symfoniczne są szczytowym osiągnięciem polskiej muzyki symfonicznej pierwszych lat ubiegłego stulecia, poziomem swym odpowiadając ówczesnej twórczości europejskiej. Tragiczna śmierć przecięła krótkie życie kompozytora, uniemożliwiając jeszcze pełniejszy rozwój oryginalnego talentu.
Krótko przed śmiercią (1905 r.) rozpoczęła w Polsce działalność Spółka Nakładowa Młodych Kompozytorów Polskich. Do kompozytorów młodopolskich zaliczano również twórczość Karłowicza, ze względu na styl i charakter jego twórczości, wykazujący pewne analogie z twórczością awangardy literackiej tego okresu. Okres Młodej Polski w dziejach muzyki polskiej obejmuje twórczość takich kompozytorów jak: K. Szymanowskiego, M. Karłowicza. Ludomira Różyckiego, Apolinarego Szeluto, Grzegorz Fitelberga.
Ważniesze utwory M. Karłowicza:
Poematy symfoniczne:
Powracające fale op.9,
Odwieczne Pieśni op.10,
Rapsodia litewska op.11,
Stanisław i Anna Oświecimowie op.12,
Smutna opowieść op.13,
Epizod na maskaradzie² op.14,
Symfonia Odrodzenie op.7,
Koncert skrzypcowy A-dur op.8,
Pieśni na głos z fortepianem.
Maurycy Ravel
( ur. w 1875 r. w Ciboure, zm. w 1937 r. w Paryżu )
Kompozytor francuski, studiował m.in. pod kierunkiem G. Faure. W 1928 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa na Uniwersytecie Oxfordzkim.
Dla twórczości Ravela charakterystyczna jest dążność do uzyskania jasnej i przejrzystej formy, prostoty i lekkości wyrazu przy jednoczesnym świadomym nawiązaniu do różnych pod względem stylistycznym wpływów ( impresjonizm, atonalizm ). Wykorzystywał również jazz na wzór G. Gershwina ( Koncert fortepianowy G-dur ), folklor i egzotykę ( rapsodie ). Jego muzyka odznacza się doskonałością formy, przejrzystością rysunku melodycznego, a także znakomitą i wzorową instrumentacją ( m.in. wspaniale zinstrumentował „Obrazki z wystawy” Modesta Musorgskiego ).
Twórczość
Opery – „Godzina hiszpańska”; „Dziecko i czary”; Balet – „Daphnis i Chloe”; Utwory orkiestrowe – „Bolero”, „Rapsodia hiszpańska”; Koncerty fortepianowe – D-dur ( na lewą rękę ) oraz G-dur.
MIECZYSŁAW KARŁOWICZ
Urodzony w 1876 roku w Wiszniewie na Białorusi, syn wybitnego językoznawcy i etnologa Jana Karłowicza, spędził całe niemal swe dzieciństwo za granicą przebywając kolejno w Heidelbergu, Pradze i Dreźnie. Młodość natomiast, począwszy od 12 roku życia, spedził w kraju, głównie w Warszawie, gdzie otrzymał wykształcenie ogólne i muzyczne. Nauke gry na skrzypcach pobierał u Stanisława Barcewicza. W 17 roku życia podróżował po Szwajcarii, zwiedził Monachium i Wiedeń. Dwa lata później powrócił do stufiów kompozytorskich, rozpoczętych w Noskowskiego. Kontynuował je pod kierunkiem Henryka Urbana w Berlinie. Pomimo studiów berlińskich, często bywał w kraju, a z końcem 1901 r. osiadł na stałe w Warszawie. Karłowicz zginął tragicznie – 8 lutego 1909 r. w czasie samotnej wycieczki narciarskiej w Tatrach, zasypany śnieżną lawiną w pobliżu Małego Kościelca. Niedoceniana za życia kompozytora twórczość wkrótce po jego śmieci zdobyła uznanie i popularność. Jego poematy symfoniczne są szczytowym osiągnięciem polskiej muzyki symfonicznej pierwszych lat ubiegłego stulecia, poziomem swym odpowiadając ówczesnej twórczości europejskiej. Tragiczna śmierć przecięła krótkie życie kompozytora, uniemożliwiając jeszcze pełniejszy rozwój oryginalnego talentu.
Krótko przed śmiercią (1905 r.) rozpoczęła w Polsce działalność Spółka Nakładowa Młodych Kompozytorów Polskich. Do kompozytorów młodopolskich zaliczano również twórczość Karłowicza, ze względu na styl i charakter jego twórczości, wykazujący pewne analogie z twórczością awangardy literackiej tego okresu. Okres Młodej Polski w dziejach muzyki polskiej obejmuje twórczość takich kompozytorów jak: K. Szymanowskiego, M. Karłowicza. Ludomira Różyckiego, Apolinarego Szeluto, Grzegorz Fitelberga.
Ważniesze utwory M. Karłowicza:
Poematy symfoniczne:
Powracające fale op.9,
Odwieczne Pieśni op.10,
Rapsodia litewska op.11,
Stanisław i Anna Oświecimowie op.12,
Smutna opowieść op.13,
Epizod na maskaradzie² op.14,
Symfonia Odrodzenie op.7,
Koncert skrzypcowy A-dur op.8,
Pieśni na głos z fortepianem.
Maurycy Ravel
( ur. w 1875 r. w Ciboure, zm. w 1937 r. w Paryżu )
Kompozytor francuski, studiował m.in. pod kierunkiem G. Faure. W 1928 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa na Uniwersytecie Oxfordzkim.
Dla twórczości Ravela charakterystyczna jest dążność do uzyskania jasnej i przejrzystej formy, prostoty i lekkości wyrazu przy jednoczesnym świadomym nawiązaniu do różnych pod względem stylistycznym wpływów ( impresjonizm, atonalizm ). Wykorzystywał również jazz na wzór G. Gershwina ( Koncert fortepianowy G-dur ), folklor i egzotykę ( rapsodie ). Jego muzyka odznacza się doskonałością formy, przejrzystością rysunku melodycznego, a także znakomitą i wzorową instrumentacją ( m.in. wspaniale zinstrumentował „Obrazki z wystawy” Modesta Musorgskiego ).
Twórczość
Opery – „Godzina hiszpańska”; „Dziecko i czary”; Balet – „Daphnis i Chloe”; Utwory orkiestrowe – „Bolero”, „Rapsodia hiszpańska”; Koncerty fortepianowe – D-dur ( na lewą rękę ) oraz G-dur.
Pozdrawiam.