Między szczęściem a cierpieniem-poezja baroku dworskiego.
Zgłoś nadużycie!
Jan Andrzej Morsztyn to jeden z najwybitniejszych poetów barokowych. Wzorował się na twórczości Giambattistiego Mariny, nawet nazywany był polskim marinistą. Najbardziej znanym zbiorem jego poezji jest Lutnia; w jej skład wchodzi 210 wierszy. Drugi zestaw liryków Morsztyna to grupa 23 wierszy, zatytułowana Kanikuła. W obu zbiorach przeważają erotyki, prócz nich znajdują się żartobliwie epigramaty, listy poetyckie, utwory okolicznościowe.
Poezja Morsztyna ma wyraźnie dworski charakter. Z jego erotyków dowiedzieć się można, jaka aura otaczała grę miłosną, jak dworzanin zalecał się do damy swego serca. Są to przede wszystkim wiersze na cześć urody ukochanej kobiety, skargi na jej chłód i opisy cierpień, jakich z tego powodu doświadcza kochający. Te motywy z reguły traktowane są hiperbolicznie - ukochanej żadna inna kobieta nie może prześcignąć w piękności; jej chłód jest nieludzki; kochający cierpi ogromnie, wylewa potoki łez, spala się w swojej miłości.
Poważne miejsce w dorobku Morsztyna zajmuje poezja okolicznościowa. Są w niej wiersze adresowane do osób bliskich, są też anakreontyki, np. pochwała wina. Za temat swoich wierszy brał również Morsztyn skandale dworskie.
Poezja Morsztyna ma wyraźnie dworski charakter. Z jego erotyków dowiedzieć się można, jaka aura otaczała grę miłosną, jak dworzanin zalecał się do damy swego serca. Są to przede wszystkim wiersze na cześć urody ukochanej kobiety, skargi na jej chłód i opisy cierpień, jakich z tego powodu doświadcza kochający. Te motywy z reguły traktowane są hiperbolicznie - ukochanej żadna inna kobieta nie może prześcignąć w piękności; jej chłód jest nieludzki; kochający cierpi ogromnie, wylewa potoki łez, spala się w swojej miłości.
Poważne miejsce w dorobku Morsztyna zajmuje poezja okolicznościowa. Są w niej wiersze adresowane do osób bliskich, są też anakreontyki, np. pochwała wina. Za temat swoich wierszy brał również Morsztyn skandale dworskie.