perspektywiczna (od XVI w.), najczęściej były to kopczyki, stąd często metoda ta nazywana jest kopczykową
kreskowanie (od XVIII w.) polegało na przedstawieniu zboczy gór kreskami. Najbardziej rozpowszechnioną odmianą tej metody było kreskowanie Lehmanna (im stromsze zbocze tym intensywniejsze kreskowanie) oraz kreskowanie cieniujące
cieniowanie (od XIX w.)
metoda poziomicowa (od XIX w.). Jej modyfikacjami są np. poziomice pogrubiane i poziomice iluminowane. Częstym uzupełnieniem tej metody (np. na mapach topograficznych) jest rysunek skał. Poziomice to linie łączące punkty o tej samej wysokości
metoda hipsometryczna (od XIX w.) inaczej zwana metodą warstwobarwną
perspektywiczna (od XVI w.), najczęściej były to kopczyki, stąd często metoda ta nazywana jest kopczykową
kreskowanie (od XVIII w.) polegało na przedstawieniu zboczy gór kreskami. Najbardziej rozpowszechnioną odmianą tej metody było kreskowanie Lehmanna (im stromsze zbocze tym intensywniejsze kreskowanie) oraz kreskowanie cieniujące
cieniowanie (od XIX w.)
metoda poziomicowa (od XIX w.). Jej modyfikacjami są np. poziomice pogrubiane i poziomice iluminowane. Częstym uzupełnieniem tej metody (np. na mapach topograficznych) jest rysunek skał. Poziomice to linie łączące punkty o tej samej wysokości
metoda hipsometryczna (od XIX w.) inaczej zwana metodą warstwobarwną
Metody prezentacji rzeżby terenu na mapach,począwszy od najstarszej.
1.Metoda perspektywiczna
2.Kreskowanie
3.Cieniowanie
4.Poziomica pogrubiana
5.Poziomica iluminowana
6.Metoda hipsometryczna
7.Metoda warstwobarwna
8.Metoda blokdiagram