Chorał (łac. chorus - chór) jest to zbiór pieśni występujących podczas liturgii mszalnej w kościele. W okresie średniowiecza występowały różne rodzaje chorałów w zależności od ośrodka, wokół którego powstawały. Chorał gregoriański swoją nazwę zawdzięcza papieżowi Grzegorzowi I Wielkiemu (VI w.). Tradycja kościelna przypisywała mu skodyfikowanie i uporządkowanie tekstów śpiewu rzymskiego. Powszechnie jednak od drugiej połowy XX wieku kwestionuje się udział papieża Grzegorza w tym, przesuwając reformę śpiewu rzymskiego na czasy pontyfikatu papieża Sergiusza II (687 - 701).
Wprowadzenie precyzyjnego zapisu muzycznego miało pierwszorzędne znaczenie dla dalszego rozwoju i ujednolicenia chorału gregoriańskiego. Niezależnie od tradycji rzymskiej rozwijały się samodzielnie śpiewy w liturgii mediolańskiej, benewentyńskiej, gallikańskiej, mozarabskiej (Toledo), wizygockiej. Wszystkie te śpiewy wchodzą w skład tzw. monodii liturgicznej – cantus planus, czyli śpiewów jednogłosowych opartych na systemie diatonicznym. Wg teoretyków z X i XI wieku, termin „Planus” oznaczał śpiewy w rejestrze niskim. W tym znaczeniu użył go Guido z Arezzo w 12. rozdziale traktatu Micrologus. W epoce notacji modalnej i notacji menzuralnej (od XIII wieku) określenie musica plana wiązało się z rytmem swobodnym i było przeciwieństwem menzuralnej - musica mensurata.
Chorał (łac. chorus - chór) jest to zbiór pieśni występujących podczas liturgii mszalnej w kościele. W okresie średniowiecza występowały różne rodzaje chorałów w zależności od ośrodka, wokół którego powstawały. Chorał gregoriański swoją nazwę zawdzięcza papieżowi Grzegorzowi I Wielkiemu (VI w.). Tradycja kościelna przypisywała mu skodyfikowanie i uporządkowanie tekstów śpiewu rzymskiego. Powszechnie jednak od drugiej połowy XX wieku kwestionuje się udział papieża Grzegorza w tym, przesuwając reformę śpiewu rzymskiego na czasy pontyfikatu papieża Sergiusza II (687 - 701).
Wprowadzenie precyzyjnego zapisu muzycznego miało pierwszorzędne znaczenie dla dalszego rozwoju i ujednolicenia chorału gregoriańskiego. Niezależnie od tradycji rzymskiej rozwijały się samodzielnie śpiewy w liturgii mediolańskiej, benewentyńskiej, gallikańskiej, mozarabskiej (Toledo), wizygockiej. Wszystkie te śpiewy wchodzą w skład tzw. monodii liturgicznej – cantus planus, czyli śpiewów jednogłosowych opartych na systemie diatonicznym. Wg teoretyków z X i XI wieku, termin „Planus” oznaczał śpiewy w rejestrze niskim. W tym znaczeniu użył go Guido z Arezzo w 12. rozdziale traktatu Micrologus. W epoce notacji modalnej i notacji menzuralnej (od XIII wieku) określenie musica plana wiązało się z rytmem swobodnym i było przeciwieństwem menzuralnej - musica mensurata.