Powieść Władysława Stanisława Reymonta " Chłopi" są epopeją. Autor epopei ukazuje losy wybranej grupy bohaterów na tle wydarzeń przełomowych dla jakiegoś narodu. Bohaterami Chłopów są mieszkańcy wsi Lipce ( przede wszystkim Boryna, Antek, Hanka i Jabna), natomiast o wydarzeniu przełomowym można mówić w kontekście przemian społeczno-obyczajowych zachodzących na wsi polskiej pod koniec XIX wieku oraz budzenia się wśród chłopców świadomości narodowej ( spór o szkołę i postaw Antka). Ponadto wpisanie egzystencji chłopów w naturalny, odwieczny rytm przyrody, sytuuje ich bytowanie w kręgu rzeczy podstawowych i najważniejszych, a tym samym nobilituje ich jako bohaterów powieści. Epopeję otwiera inwokacja, czyli wierszowany zwrot do jakiegoś bóstwa, prośba autora o pomoc w tworzeniu dzieła- brak inwokacji w Chłopach. Utwór pisany jest językiem podniosłym, poważnym, wręcz patetycznym- Reymont dokonuje stylizacji językowej, wprowadzając w partiach dialogowych gwarę łowicką. Różnicuje również styl narracji; na plan pierwszy wysuwają się narrator i fabuła- tak właśnie jest w Chłopach: narrator jest wszechobecny, wszechwiedzący i obiektywny- w przypadku Chłopów należałoby jeszcze dodać: życzliwy bohaterom. W eposie dominuje opis i opowiadanie; " opisy są realistyczne i bardzo dokładne, statyczne i dynamiczne- w Chłopach opisy przyrody mają, oprócz artystycznej, również funkcję retardacyjną, a więc opóźniającą czytelnika. Cechami epopei są także cudowność, splatanie się dwóch światów- bogów i ludzi. U Reymonta rolę pierwiastka cudowności przejmuje przyroda, która staje się niejako współczestnikiem wydarzeń.
Powieść Władysława Stanisława Reymonta " Chłopi" są epopeją. Autor epopei ukazuje losy wybranej grupy bohaterów na tle wydarzeń przełomowych dla jakiegoś narodu. Bohaterami Chłopów są mieszkańcy wsi Lipce ( przede wszystkim Boryna, Antek, Hanka i Jabna), natomiast o wydarzeniu przełomowym można mówić w kontekście przemian społeczno-obyczajowych zachodzących na wsi polskiej pod koniec XIX wieku oraz budzenia się wśród chłopców świadomości narodowej ( spór o szkołę i postaw Antka). Ponadto wpisanie egzystencji chłopów w naturalny, odwieczny rytm przyrody, sytuuje ich bytowanie w kręgu rzeczy podstawowych i najważniejszych, a tym samym nobilituje ich jako bohaterów powieści. Epopeję otwiera inwokacja, czyli wierszowany zwrot do jakiegoś bóstwa, prośba autora o pomoc w tworzeniu dzieła- brak inwokacji w Chłopach. Utwór pisany jest językiem podniosłym, poważnym, wręcz patetycznym- Reymont dokonuje stylizacji językowej, wprowadzając w partiach dialogowych gwarę łowicką. Różnicuje również styl narracji; na plan pierwszy wysuwają się narrator i fabuła- tak właśnie jest w Chłopach: narrator jest wszechobecny, wszechwiedzący i obiektywny- w przypadku Chłopów należałoby jeszcze dodać: życzliwy bohaterom. W eposie dominuje opis i opowiadanie; " opisy są realistyczne i bardzo dokładne, statyczne i dynamiczne- w Chłopach opisy przyrody mają, oprócz artystycznej, również funkcję retardacyjną, a więc opóźniającą czytelnika. Cechami epopei są także cudowność, splatanie się dwóch światów- bogów i ludzi. U Reymonta rolę pierwiastka cudowności przejmuje przyroda, która staje się niejako współczestnikiem wydarzeń.