W świecie współczesnym XX wieku ważnym źródłem kulturowego rozwoju stały się ulice wielkich miast Ameryki. Tam zrodził się hip-hop. Powstał z czarnej muzyki w nowojorskiej dzielnicy Bronx. Nowojorczyk pseud. Kool Herc., pochodzący z Jamajki, zaczął grać na swoim podwórku. A w tej biednej dzielnicy ludzi nie było stać na drogie imprezy i jego występy stały sie dla nich pewą alternatywą. Muzyk przy pomocy gramofonów zapętlał funkowe utwory, tworząc tzw. breakbeaty. Zjawisko to przybrało kształt elementu kultury hip-hop - DJ'ingu. Masowo zaczął sie rozwijać ten rodzaj muzyki. Na Kool Hercu wzorowali się Afrika Bambaataa, Grand Wizard Theodore, Grandmaster Flash, przyczyniając się do rozwoju DJ'ingu.
Hip hop to nie tylko muzyka, ale cały prąd kulturowy, na który składa się również rap, graffiti, moda i taniec. W obrębie hip hopu istnieje wiele wiele stylów.
Jeden z najbardziej popularnych i znanych to breakdance. Styl ten powstał na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych w Nowym Jorku. Początkowo nazywano go „Good Foot” od tytułu piosenki Jamesa Browna. Był to pierwszy styl tańca, w którym wykorzystywano pady i obroty na różnych częściach ciała. Z czasem liczba i stopień trudności ewolucji wykonywanych przez tancerzy rosły, a padanie na podłogę i powracanie do pionu na mocne fragmenty muzyki stały się standardowym elementem breakdance`u. Praca nóg nabrała znaczenia, kiedy tancerze podczas padów, zaczęli przenosić ciężar ciała na ręce, by uwolnić stopy i nogi i moc wykonywać nimi skomplikowane kombinacje. Do pierwszej generacji sławnych wykonawców należeli czarnoskórzy: Niger Twink, Clark Kent i Zulu Kings. W latach osiemdziesiątych breakdance wyszedł poza granice Nowego Jorku i stał się popularny na całym świecie dzięki filmowi „Flashdance”, który pojawił się na ekranach w 1983 r.
Drugi styl to electric boogie stworzony w Los Angeles. Jego historia sięga lat sześćdziesiątych, kiedy telewizyjne programy typu „Zagubienie w przestrzeni” zainspirowały czarne dzieci z Los Angeles do wymyślenia tańca robota, w którym naśladowały mechaniczne ruchy maszyny.
Jedną z cech muzyki hiphopowej jest to, że ulega nieustannym przemianom. Około 1986 r. powstała nowa szkoła hip hopu. Najpopularniejsze figury można zobaczyć w wielu teledyskach z muzyką rap. Jednak styl ten się rozwijał i stawał coraz bardziej złożony, czerpiąc ze sztuk walki, reggae oraz innych stylów tanecznych. Dzisiaj najprężniej rozwija się w klubach Nowego Jorku.
Olbrzymia popularność hip hopu sprawiła, że zaczął on przenikać z kultury popularnej do tzw. kultury wyższej i coraz częściej spektakle w stylu hiphopowym goszczą na deskach scen europejskich.
W świecie współczesnym XX wieku ważnym źródłem kulturowego rozwoju stały się ulice wielkich miast Ameryki. Tam zrodził się hip-hop. Powstał z czarnej muzyki w nowojorskiej dzielnicy Bronx. Nowojorczyk pseud. Kool Herc., pochodzący z Jamajki, zaczął grać na swoim podwórku. A w tej biednej dzielnicy ludzi nie było stać na drogie imprezy i jego występy stały sie dla nich pewą alternatywą. Muzyk przy pomocy gramofonów zapętlał funkowe utwory, tworząc tzw. breakbeaty. Zjawisko to przybrało kształt elementu kultury hip-hop - DJ'ingu. Masowo zaczął sie rozwijać ten rodzaj muzyki. Na Kool Hercu wzorowali się Afrika Bambaataa, Grand Wizard Theodore, Grandmaster Flash, przyczyniając się do rozwoju DJ'ingu.
Hip hop to nie tylko muzyka, ale cały prąd kulturowy, na który składa się również rap, graffiti, moda i taniec. W obrębie hip hopu istnieje wiele wiele stylów.
Jeden z najbardziej popularnych i znanych to breakdance. Styl ten powstał na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych w Nowym Jorku. Początkowo nazywano go „Good Foot” od tytułu piosenki Jamesa Browna. Był to pierwszy styl tańca, w którym wykorzystywano pady i obroty na różnych częściach ciała. Z czasem liczba i stopień trudności ewolucji wykonywanych przez tancerzy rosły, a padanie na podłogę i powracanie do pionu na mocne fragmenty muzyki stały się standardowym elementem breakdance`u. Praca nóg nabrała znaczenia, kiedy tancerze podczas padów, zaczęli przenosić ciężar ciała na ręce, by uwolnić stopy i nogi i moc wykonywać nimi skomplikowane kombinacje. Do pierwszej generacji sławnych wykonawców należeli czarnoskórzy: Niger Twink, Clark Kent i Zulu Kings. W latach osiemdziesiątych breakdance wyszedł poza granice Nowego Jorku i stał się popularny na całym świecie dzięki filmowi „Flashdance”, który pojawił się na ekranach w 1983 r.
Drugi styl to electric boogie stworzony w Los Angeles. Jego historia sięga lat sześćdziesiątych, kiedy telewizyjne programy typu „Zagubienie w przestrzeni” zainspirowały czarne dzieci z Los Angeles do wymyślenia tańca robota, w którym naśladowały mechaniczne ruchy maszyny.
Jedną z cech muzyki hiphopowej jest to, że ulega nieustannym przemianom. Około 1986 r. powstała nowa szkoła hip hopu. Najpopularniejsze figury można zobaczyć w wielu teledyskach z muzyką rap. Jednak styl ten się rozwijał i stawał coraz bardziej złożony, czerpiąc ze sztuk walki, reggae oraz innych stylów tanecznych. Dzisiaj najprężniej rozwija się w klubach Nowego Jorku.
Olbrzymia popularność hip hopu sprawiła, że zaczął on przenikać z kultury popularnej do tzw. kultury wyższej i coraz częściej spektakle w stylu hiphopowym goszczą na deskach scen europejskich.
Pozdrawiam.