Question

Mam dla was ogromna prośbe napiszecie mi środki stylistyczne i jak nazwiesz problem społeczny do bajek Ignacego krasicieko:

wstep do bajek przyjaciele dewotka hipokryt lew pokorny jagnie i wilcy ptaszki w klatce

Prosze bardzo wazne dam naj obiecuje:*:*

Answer 1

 

1. EPITET – to tyle co określenie; określa cechę przedmiotu albo stosunek wypowiadającego do przedmiotu; występuje najczęściej w postaci przymiotników,
rzadziej zaś w postaci imiesłowów, np.: „szklana równina” „A dziecko było dziwnie wątłe, blade, chore...”.

zwykły metaforyczny
np.: „mały chłopiec” np.: „wilczy apetyt” „wesoły kolor” „żelazna ręka” „duża lalka”

2. PORÓWNANIE – zestawia się ze sobą dwa zjawiska, z których jedno służy określaniu drugiego za pomocą łączników : jak, niby, jakby, niż, np.: „Idzie zmierzch jak tłumy cieni” „Głupi jak but”.

3. HIPERBOLA (wyolbrzymienie) – polega na powiększaniu zjawisk , ich potęgowaniu, pokazywaniu jakiegoś zjawiska, przedmiotu w sposób przesadny, np.: „potworna potęga” „drobniutkie okruchy”.
4. ANAFORA – zespół zdań zaczynających się od tych samych słów, np.: „Jak moje oczy topią się – mdleją, Jak myśli rzucają ze dna, Jak iskry sypią, jak łzami leją, Ty wiesz! – lecz tylko Ty jedna”.
5. PERYFRAZA (omówienie) – polega na zastąpieniu danego wyrazu przez szereg innych o podobnym znaczeniu, np.: „z chińskich ziół ciągnione treści” – herbata „stambulskie gorycze” – tytoń
Rodzaje peryfrazy:
eufemizm – jego celem jest złagodzenie znaczenia pewnych wyrazów, zbyt dosadnych, wulgarnych, nieprzyzwoitych, np.: starzec – „człowiek w podeszłym wieku” umrzeć – „rozstać się z tym światem” kłamstwo – „mijanie się z prawdą”
6. EPIFORA – powtarzalność słów bez zwrotów kończących poszczególne zdania, np.: „I niebo jak biała Niagara, I droga jak biała Niagara, I pamięć jak biała Niagara O Tobie jak biała Niagara.”
7. POWTÓRZENIE – dany element powraca wielokrotnie, powtórzenie może dotyczyć poszczególnych głosek i ich
układów, wyrazów, zwrotów, wersów, zdań, np.: „Kto mówi? – mówi. To kilka chwil. Świat – mówi – jak lalka znika. Ach, to nic – mówi – to tylko tryl ... Kto mówi? Mówi muzyka ...”
8. ONOMATOPEJA (dźwiękonaśladownictwo) – naśladowanie za pomocą środków językowych, zjawisk dźwiękowych (głosów i odgłosów), z otaczającej rzeczywistości, np.: „A na dębie dwa gołębie na zielonym rajskim dębie.” Gru – gru - gru.
9. METAFORA (przenośnia) – jest ona zespołem słów, w którym znaczenie jednych zostaje niejako przeniesione na znaczenie pozostałych; znaczenie przenośne jest różne od dosłownego, np.: „Noszę w sercu Twój obraz” „Góry jak stada szarych, nieruchomych słoni” „Uroda życia”

METAFORA
poetycka potoczna
np.: „gwiazdy (...) np.: „rozmowa w cztery oczy” są (...) oczami mojej miłości”

Szczególnymi przykładami metafor są : - metonimia – rodzaj metafory, w którym wyrazy pozostają ze sobą w realnym związku, zastępuje się wtedy jeden wyraz przez drugi, np.: „wypić kielich do dna” (wino) - synekdocha - jest to taki rodzaj metafory, w którym część zastępuje całość lub całość zastępuje część, np.: „Lata po łąkach uciesznym powiewem igrając płocha i z liściem i z drzewem ”. - animizacja (ożywienie) – polega na przypisywaniu przedmiotowi martwemu właściwości istot żywych – ludzi i zwierząt, wprowadza elementy ruchu, dzięki niej tekst staje się bardziej dynamiczny, np.: „drzewo drgnęło” „chwile biegną” - personifikacja (uosobienie) – polega na przypisywaniu rzeczom martwym tylko cech człowieka; przedmioty, zjawiska, rośliny oraz zwierzęta mogą zachowywać się, odczuwać i wykonywać rozmaite czynności właściwe ludziom, np.: „skowronek zapłakał” „słońce myślało” - oksymoron – mówimy o nim wtedy, gdy zestawiane są ze sobą wyrazy o
przeciwstawnym znaczeniu, wzajemnie wykluczającym się, np.: „czarny śnieg” „gorący lód”
10. ANTYTEZA – polega na kształtowaniu wypowiedzi z elementów znaczeniowo przeciwstawnych, np.: „Ma granicę - nieskończony Wzgardzony – okryty chwałą Śmiertelny – król nad wiekami.”
11. ZDANIE PARENTETYCZNE – zdania wtrącone w nawias; nie mieszczą się w wypowiedzi zasadniczej, ale mają istotne znaczenie dla jej ogólnego sensu, np.: „Dobrodziejko, ktoś tam puka ... (Doktor księdzu pionka bierze) A niech puka, a niech stuka! Eskulapciu, biorę wierzę!”

12. PYTANIE RETORYCZNE – pytanie niewymagające odpow., np.: „Któż wytrwa, gdy go ognie niebieskie pochwycą?”
13. ZDROBNIENIE – wyrazy utworzone za pomocą odpowiedniego przyrostka mające znaczenie w jakimś sensie pomniejszone, np.: rączki, kotek, Martusia ..
14. ZGRUBIENIE – wyrazy utworzone za pomocą odpowiedniego przyrostka, mające w jakimś sensie powiększone, wzmocnione znaczenie, np.: lwisko, cielsko, kocisko, Anka

 

„Jagnię i wilcy” – bajka o prawie silniejszego
Zawżdy znajdzie przyczynę, kto zdobyczy pragnie. Dwóch wilków jedno w lesie nadybali jagnię; Już go mieli rozerwać; rzekło: „Jakim prawem?” „Smacznyś, słaby i w lesie!” – Zjedli niezabawem.
Jest to przykład bajki alegorycznej, epigramatycznej, o dość dramatycznej fabule. Dwa wilki zauważają w lesie jagnię, które oddaliło się od stada i upatrują w nim swą zdobycz. Jagnię przed śmiercią wypowiada jedno krótkie zdanie („Jakim prawem?”), które stanowi pewnego rodzaju słaby protest. Wilki nie starają się nawet znaleźć choćby jednego przekonującego argumentu. Ich odpowiedź („Smacznyś, słaby i w lesie!”) daje jasno do zrozumienia, że świat rządzi się prawem silniejszego. Po tej króciutkiej rozmowie jagnię zostaje pożarte przez wilki. Morał Krasicki zawarł już w pierwszym wersie bajki, a kolejne trzy są tylko i wyłącznie jego potwierdzeniem. Świat kieruje się prawem silniejszego: nie jest ważne, po której ze stron leży racja – i tak na wygranej pozycji jest zawsze ten, kto reprezentuje siłę.

 

„Przyjaciel” – bajka o fałszywości
„Uciekam się – rzekł Damon – Aryście, do ciebie, ratuj mnie, przyjacielu, w ostatniej potrzebie: kocham piękną Irenę. Rodzice i ona jeszcze na moje prośby nie jest nakłoniona”. Aryst na to: „Wiesz dobrze, wybrany z wśród wielu, jak tobie z duszy sprzyjam, miły przyjacielu. Pójdę do nich za tobą!”. Jakoż się nie lenił: poszedł, poznał Irenę i sam się ożenił.
Jest to bajka narracyjna, czyli stosunkowo długa, opowiadająca o pewnym wydarzeniu. Opisana jest w niej rozmowa dwóch przyjaciół: Damona i Arysta. Pierwszy z nich prosi drugiego o pomoc. Otóż jest zakochany w Irenie, jednakże ani jej rodzice, ani ona sama nie są mu przychylni. Zwraca się zatem z prośbą do Arysta o wstawienie się za nim u wybranki jego serca. Ten oczywiście (jako jego rzekomy przyjaciel) ofiaruje Damonowi swą pomoc, poznaje Irenę i jej rodziców, a następnie sam zostaje jej mężem. Morał nie jest przedstawiony wprost, jednakże czytelnik może go wywnioskować z ostatniego wersu („poszedł, poznał Irenę i sam się ożenił”). Autor przestrzega w nim przed fałszywymi przyjaciółmi, którzy – wykorzystując czyjś niefart, nieśmiałość, czy nawet nieporadność – myślą jedynie o sobie i o swoich korzyściach (do zrealizowania których uparcie dążą nie zważając na fakt, że mogą zranić osoby, które uważają ich za swoich przyjaciół – czyli za kogoś, komu mogą zaufać, poprosić o radę, czy pomoc) i nie liczą się z drugą osobą.

 

 

Tylko tyle :)