Podstawy sztuki klasycznej, jej koncepcja piękna, zasady kompozycji, wypracowane zostały w Antyku, w Starożytnej Grecji. Obrazują je dzieła Myrona, Polikleta czy Fidiasza. Wskrzeszenie myśli antycznej nastąpiło w renesansie, w sztuce Leonarda da Vinci czy Rafaela. Następnie, w XVII wieku, do idei antycznych powrócili artyści angielscy i francuscy.
Klasycyzm trwał od około 1750 do około 1800 roku. W malarstwie ceniono szczególnie rysunek. Plamy barwne stosowano z umiarem, unikano kontrastów. Wygładzano płótna, by nie było widać śladów pędzla. Często przedstawiano umoralniające, pouczające sceny, wywodzące się z historii starożytnej i mitologii. Malowano także liczne portrety. Do ulubionych zabiegów artystów klasycystycznych zaliczyć można idealizację, obiektywizację i heroizację.
Malarstwo epoki klasycyzmu są naprawdę charakterystyczne. Cechą, po której od razu można rozpoznać dzieła z tej epoki jest niezwykła równowaga oraz dodatkowo spokój, harmonia i statyka. Malarstwo klasycystyczne nie jest zbyt popularne w dzisiejszych czasach. Jest to taki styl, który rozprzestrzenił się na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Można zauważyć w nim elementy wspólne ze sztuką klasyczną czy odrodzeniową. Chyba najpopularniejszym dziełem z tego okresu jest „Stanisław August w stroju koronacyjnym” w wykonaniu Bacciarellego.
Poza tym obrazy, które najbardziej ukazują styl klasycystyczny w malarstwie to niewątpliwie „Przysięga Horacjuszów”, „Śmierć Marata” oraz „Portret konny Stanisława Kostki Potockiego” w wykonaniu Louisa Davida. Oprócz wyżej wymienionych dzieł na pewno charakterystycznym dla tej epoki będzie „Krakowskie przedmieście od strony Placu Zamkowego” – obraz namalowany przez Bernardo Bellotto. Jeżeli chodzi o tego artystę, to możemy go także znać z dzieła o tytule „Kościół Karmelitów”.
Podstawy sztuki klasycznej, jej koncepcja piękna, zasady kompozycji, wypracowane zostały w Antyku, w Starożytnej Grecji. Obrazują je dzieła Myrona, Polikleta czy Fidiasza. Wskrzeszenie myśli antycznej nastąpiło w renesansie, w sztuce Leonarda da Vinci czy Rafaela. Następnie, w XVII wieku, do idei antycznych powrócili artyści angielscy i francuscy.
Klasycyzm trwał od około 1750 do około 1800 roku. W malarstwie ceniono szczególnie rysunek. Plamy barwne stosowano z umiarem, unikano kontrastów. Wygładzano płótna, by nie było widać śladów pędzla. Często przedstawiano umoralniające, pouczające sceny, wywodzące się z historii starożytnej i mitologii. Malowano także liczne portrety. Do ulubionych zabiegów artystów klasycystycznych zaliczyć można idealizację, obiektywizację i heroizację.
nie wiem czy dobrze
Malarstwo epoki klasycyzmu są naprawdę charakterystyczne. Cechą, po której od razu można rozpoznać dzieła z tej epoki jest niezwykła równowaga oraz dodatkowo spokój, harmonia i statyka. Malarstwo klasycystyczne nie jest zbyt popularne w dzisiejszych czasach. Jest to taki styl, który rozprzestrzenił się na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Można zauważyć w nim elementy wspólne ze sztuką klasyczną czy odrodzeniową. Chyba najpopularniejszym dziełem z tego okresu jest „Stanisław August w stroju koronacyjnym” w wykonaniu Bacciarellego.
Poza tym obrazy, które najbardziej ukazują styl klasycystyczny w malarstwie to niewątpliwie „Przysięga Horacjuszów”, „Śmierć Marata” oraz „Portret konny Stanisława Kostki Potockiego” w wykonaniu Louisa Davida. Oprócz wyżej wymienionych dzieł na pewno charakterystycznym dla tej epoki będzie „Krakowskie przedmieście od strony Placu Zamkowego” – obraz namalowany przez Bernardo Bellotto. Jeżeli chodzi o tego artystę, to możemy go także znać z dzieła o tytule „Kościół Karmelitów”.