Folkloryzm – sztuka naśladowania folkloru. Wplatanie elementów folkloru w życie codzienne i sztukę muzyczną, plastyczną. Łączenie np. pop-kultury z folklorem (Golec Orkiestra).
Folklor - ogół cech wspólnych danej społeczności, określający jej charakter, obyczaje, tradycje, kulturę, w tym obrzędowość i sztukę. Ludowa twórczość: literacka (baśnie, podania, ballady, przysłowia), muzyczna, taneczna; zwyczaje, obrzędy i wiedza ludowa. Termin użyty po raz pierwszy w 1846 roku przez W.J. Thomsona na określenie najstarszych warstw kultury ludowej, z uwzględnieniem także tradycyjnych sposobów życia oraz sztuki. Badaniem folkloru zajmuje się nauka zwana folklorystyką. Badania folklorystyczne były szczególnie popierane przez ruchy wolnościowe w XIX wieku. Folklor pozwalał uzewnętrznić cechy kultury świadczące o odrębności narodowej. Rozwój metod folklorystyki wiązał się z ogólnymi zmianami metodologii antropologicznych. W połowie XIX wieku powstała tak zwana Szkoła Literacka (m.in. Cosquin, Th. Benfey), szkoła mitologiczna (bracia Grimm) dowodząca, że baśnie ludowe są pozostałościami mitów przyrody. Mam nadzieje, że pomogłam:P
Badaniem folkloru zajmuje się nauka zwana folklorystyką. Badania folklorystyczne były szczególnie popierane przez ruchy wolnościowe w XIX wieku. Folklor pozwalał uzewnętrznić cechy kultury świadczące o odrębności narodowej. Rozwój metod folklorystyki wiązał się z ogólnymi zmianami metodologii antropologicznych.
folkloryzm cechy:
wydobywanie z zasobu tradycyjnej kultury ludowej, historycznej lub aktualnej elementów, które z określonych powodów stają się atrakcyjne z racji np. swej artystycznej formy czy emocjonalnej treści;
prezentowanie odbiorcom treści w postaci mniej lub bardziej autentyzowanej lub przetworzonej, ewentualnie łączonej z elementami tym treściom obcymi dla zaspokojenia potrzeb estetycznych i innych;
występowanie tych elementów w pewnych tylko sytuacjach specjalnie odmiennych od ich autentycznego występowania.1
Elementy folkloru wchodzące w obręb folkloryzm zostają oderwane od swych naturalnych nosicieli i środowiska, w którym powstały. Powołane są do wtórnego, sztucznego życia na forum znacznie szerszym.
Folklor widowiskowy jest szczególna odmianą folkloryzmu. Według J. Burszty będą to „te wszystkie formy i treści wokalne, wokalno – taneczne i muzyczne, wykazujące motoryczny związek z kulturą tradycyjną odnośnego zakresu, które są manifestowane indywidualnie bądź zespołowo w odpowiednich sytuacjach na zasadzie wyuczonego pokazu”.2
Najkrócej zdefiniował pojęcie folkloryzmu H. Baussinger pisząc, że „folkloryzm to dziś użyta kultura ludowa z wczoraj”.3
Cechy tekstu folkloru Wariantywność – wynika z wyłącznie ustnej transmisji, która sprzyja twórczemu przetwarzaniu tekstu, wprowadzaniu dodatków, uzupełnień. Strukturalne powiązanie z mimiką, gestem, choreografią. Oralność i dialogiczność (kontakt „twarzą w twarz”) Formuliczność (powtarzalność schematów kompozycyjnych i tematycznych)
Folkloryzm – sztuka naśladowania folkloru. Wplatanie elementów folkloru w życie codzienne i sztukę muzyczną, plastyczną. Łączenie np. pop-kultury z folklorem (Golec Orkiestra).
Folklor - ogół cech wspólnych danej społeczności, określający jej charakter, obyczaje, tradycje, kulturę, w tym obrzędowość i sztukę. Ludowa twórczość: literacka (baśnie, podania, ballady, przysłowia), muzyczna, taneczna; zwyczaje, obrzędy i wiedza ludowa. Termin użyty po raz pierwszy w 1846 roku przez W.J. Thomsona na określenie najstarszych warstw kultury ludowej, z uwzględnieniem także tradycyjnych sposobów życia oraz sztuki. Badaniem folkloru zajmuje się nauka zwana folklorystyką. Badania folklorystyczne były szczególnie popierane przez ruchy wolnościowe w XIX wieku. Folklor pozwalał uzewnętrznić cechy kultury świadczące o odrębności narodowej. Rozwój metod folklorystyki wiązał się z ogólnymi zmianami metodologii antropologicznych. W połowie XIX wieku powstała tak zwana Szkoła Literacka (m.in. Cosquin, Th. Benfey), szkoła mitologiczna (bracia Grimm) dowodząca, że baśnie ludowe są pozostałościami mitów przyrody.
Mam nadzieje, że pomogłam:P
Badaniem folkloru zajmuje się nauka zwana folklorystyką. Badania folklorystyczne były szczególnie popierane przez ruchy wolnościowe w XIX wieku. Folklor pozwalał uzewnętrznić cechy kultury świadczące o odrębności narodowej. Rozwój metod folklorystyki wiązał się z ogólnymi zmianami metodologii antropologicznych.
folkloryzm cechy:
wydobywanie z zasobu tradycyjnej kultury ludowej, historycznej lub aktualnej elementów, które z określonych powodów stają się atrakcyjne z racji np. swej artystycznej formy czy emocjonalnej treści;
prezentowanie odbiorcom treści w postaci mniej lub bardziej autentyzowanej lub przetworzonej, ewentualnie łączonej z elementami tym treściom obcymi dla zaspokojenia potrzeb estetycznych i innych;
występowanie tych elementów w pewnych tylko sytuacjach specjalnie odmiennych od ich autentycznego występowania.1
Elementy folkloru wchodzące w obręb folkloryzm zostają oderwane od swych naturalnych nosicieli i środowiska, w którym powstały. Powołane są do wtórnego, sztucznego życia na forum znacznie szerszym.
Folklor widowiskowy jest szczególna odmianą folkloryzmu. Według J. Burszty będą to „te wszystkie formy i treści wokalne, wokalno – taneczne i muzyczne, wykazujące motoryczny związek z kulturą tradycyjną odnośnego zakresu, które są manifestowane indywidualnie bądź zespołowo w odpowiednich sytuacjach na zasadzie wyuczonego pokazu”.2
Najkrócej zdefiniował pojęcie folkloryzmu H. Baussinger pisząc, że „folkloryzm to dziś użyta kultura ludowa z wczoraj”.3
Cechy tekstu folkloru Wariantywność – wynika z wyłącznie ustnej transmisji, która sprzyja twórczemu przetwarzaniu tekstu, wprowadzaniu dodatków, uzupełnień. Strukturalne powiązanie z mimiką, gestem, choreografią. Oralność i dialogiczność (kontakt „twarzą w twarz”) Formuliczność (powtarzalność schematów kompozycyjnych i tematycznych)