Question

<System wierzeń słowiańskich.> Proszę pomóżcie. Mam to na jutro. Daję naj za rozwiązanie. ;)

Answer 1

System wierzeń etnicznych odwołujących się do tradycji przedchrześcijańskich, głównie wspólnoty słowiańskiej – czasem z elementami mogącymi wywodzić się z mitologii i legend dawnych plemion zamieszkujących obecne tereny Polski przed osadnictwem słowiańskim (lub z tym osadnictwem się przenikającymi) jak ludność germańska, bałtycka (Prusowie), czy nawet celtycka, dla których wspólnym mianownikiem była świętość natury. Zespół poglądów opartych na mitologii słowiańskiej i zachowanych obyczajach lokalnej społeczności.

Answer 2

Wierzenia i mitologia Słowian

Jak zauważył Stanisław Urbańczyk, wybitny badacz pogańskiej religii Słowian: „Póki człowiek nie osiadł w mieście, a zwłaszcza póki naukowo nie zaczął badać przyrody(…)skazany był na stałe obcowanie z demonami” Demony owe mieszkały w domach, miały wpływ na szczęście i nieszczęście, pomagały w pracach domowych i polnych. Wiele wskazuje na to, że pogańscy Słowianie, aż do IX wieku żyli w otoczniach duszków, demonów i skrzatów.
Od zawsze w życiu starożytnych Słowian towarzyszyły im istoty leśne i polne, niedoskonałe jak ludzie, ale według przekonań wierzących w nie ludzi, silniejsze i mądrzejsze. Szczególne jednak znaczenie dla Słowian miały drzewa, skrywające źródła mocy i długiego życia. Wiara w drzewo, ufność do nich wynikała z tego, że las, otaczające puszcze żywiły naszych przodków
i osłaniały, chroniąc przed wrogami i dzikimi zwierzętami. Z szumu drzew odczytywali przyszłość. Najważniejszy dla Słowian zawsze był Dąb, wyrażał męską moc, następnie Brzoza, której sokom nadawano odżywczą moc, Jarzębina odstraszała złe moce i symbolizowała odradzanie się życia po zimie. Drzewem kobiet była Lipa, drzewo płodności. Słowianie zachodni otaczali czcią Leszczynę, jej orzechy składano jako ofiarę innym bogom. Olcha i Wierzba były drzewami demonów wodnych, dlatego uważano je za szkodliwe. Drzewa te służyły czarownicom, zaś osikowy kołek zadawał śmierć wampirom
i wilkołakom, w których istnienie wierzono. Wierzono, że w okolicach Polesia mieszka plemię tzw. Neurów, którzy co roku na kilka dni przemienia się w wilki.
Herbord, autor „Żywotów świętego Ottona z Bambergu”, misjonarza Pomorza Zachodniego, wspomina o cudownym źródełku wypływającym spod czczonego dębu rosnącego w Szczecinie. Wtedy już znany był wszechmocny Perkun-Dębowiec,( bałtyckie perkunes ozn. dąb, perk-dąb). Słowianie wierzyli w szczególna moc trzęsawisk, one, bowiem stanowiły królestwo zmarłych, wstępu do niego broniły rusałki, wiły, topielice i wodniki. Strażnikami dusz były świnie, których szczęki odnaleziono na początku XX wieku wbite w pnie drzew na Rusi. Poza drzewami szczególną moc przypisywano roślinom zielnym: ostrożeniowi, żywokostowi, szalejowi, czosnkowi. Wszystkie te rośliny nabierały szczególnej i większej mocy, gdy były zebrane na cmentarzyskach, lub obok nich.
Zawsze jednak pomimo wiary w wielką ilość zarówno dobrych jak i złych duchów, szczególną moc przypisywano Słońcu. Wraz z przyjęciem chrześcijaństwa to słońce właśnie kojarzyło się z Bogiem Ojcem, było jego twarzą bądź okiem. Znając już znak krzyża czynili go zwracając się właśnie ku Słońcu. Przysięga na Słońce wśród Słowian połabskich posiadała wielką moc.