Na przełomie 1918 i 1919 roku Armia Polska we Francji liczyła pięć dywizji strzelców, dywizję instrukcyjną, siedem eskadr lotniczych, pułk czołgów i oddziały pomocnicze – razem ponad 60 tysięcy ludzi. Niebagatelna siła, którą tworzyli ochotnicy polscy ze wszystkich stron świata: emigranci z ziem polskich, Polacy z armii niemieckiej i austro-węgierskiej, którzy albo zdezerterowali, albo dostali się do alianckiej niewoli, a przede wszystkim przedstawiciele Polonii francuskiej i amerykańskiej (choć zdarzali się także ochotnicy z Rosji, a nawet Chin). Wszyscy założyli francuskie mundury i przypięli do nich polskie odznaki, z tego powodu nazwano ich Błękitną Armią.
Na przełomie 1918 i 1919 roku Armia Polska we Francji liczyła pięć dywizji strzelców, dywizję instrukcyjną, siedem eskadr lotniczych, pułk czołgów i oddziały pomocnicze – razem ponad 60 tysięcy ludzi. Niebagatelna siła, którą tworzyli ochotnicy polscy ze wszystkich stron świata: emigranci z ziem polskich, Polacy z armii niemieckiej i austro-węgierskiej, którzy albo zdezerterowali, albo dostali się do alianckiej niewoli, a przede wszystkim przedstawiciele Polonii francuskiej i amerykańskiej (choć zdarzali się także ochotnicy z Rosji, a nawet Chin). Wszyscy założyli francuskie mundury i przypięli do nich polskie odznaki, z tego powodu nazwano ich Błękitną Armią.