Lokacja wsi na prawie niemieckim - odbywała się najczęściej na ziemi objętej immunitetem, tzn ludność osiedlająca się na tym terenie była zwolniona z wszelkich świadczeń na rzecz władcy i nie podlegała jego jurysdykcji, następnie zawierano umowę pomiędzy właścicielem ziemii, a człowiekiem odpowiedzialnym za sprowadzenie osadników i zorganizowanie osady. Umowa zwana była Aktem Lokacyjnym, zawierała przywileje oraz obowiązki ludności osiedlonej.
Proces lokacji miast na prawie niemieckim ma zbliżony przebieg do kolonizacji wiejskiej (patrz wyżej), z tą różnicą że w lokowanym mieście bogaci przybysze stawali się grupą uprzywilejowaną zwaną Patrycjatem. Zasadźca pełnił funkcję wójta oraz był przedstawicielem pana feudalnego w mieście. Siedzibą władz był Ratusz, za sądownictwo odpowiadała kilkuosobowa ława z wójtem na czele, dodatkową informacją jest to że większość mieszkańców miasta nie posiadała prawa miejskiego - plebejusze i pospólstwo.
Lokacja wsi na prawie niemieckim - odbywała się najczęściej na ziemi objętej immunitetem, tzn ludność osiedlająca się na tym terenie była zwolniona z wszelkich świadczeń na rzecz władcy i nie podlegała jego jurysdykcji, następnie zawierano umowę pomiędzy właścicielem ziemii, a człowiekiem odpowiedzialnym za sprowadzenie osadników i zorganizowanie osady. Umowa zwana była Aktem Lokacyjnym, zawierała przywileje oraz obowiązki ludności osiedlonej.
Proces lokacji miast na prawie niemieckim ma zbliżony przebieg do kolonizacji wiejskiej (patrz wyżej), z tą różnicą że w lokowanym mieście bogaci przybysze stawali się grupą uprzywilejowaną zwaną Patrycjatem. Zasadźca pełnił funkcję wójta oraz był przedstawicielem pana feudalnego w mieście. Siedzibą władz był Ratusz, za sądownictwo odpowiadała kilkuosobowa ława z wójtem na czele, dodatkową informacją jest to że większość mieszkańców miasta nie posiadała prawa miejskiego - plebejusze i pospólstwo.
Mam nadzieję że pomogłem.
Pozdrawiam.