I Wojna Światowa zmieniła ukształtowanie i pozycję państw europejskich. Duże znaczenie miała także rewolucja październikowa w Rosji. Wzbudziła ona nadzieje wśród proletariatu innych państw, stanowiła początek niepokojów. Zakończenie I Wojny Światowej wyzwoliło dążenia niepodległościowe i zamknęło epokę kolonializmu. Do przekształcenia nowej rzeczywistości przyczyniły się także rozwój nauki i techniki, wzrost komunikacji, pojawienie się lotnictwa, upowszechnienie radia, itp.. Doprowadziło to do umocnienia pozycji człowieka w świecie, dało mu jasne perspektywy na lepsze jutro. Lata okresu międzywojennego(1918-1939)przyczyniły się w dużej mierze do odbudowy kultury, nauki i oświaty polskiej, które po I Wojnie Światowej były bardzo zacofane lub na bardzo niskim poziomie. Stopień zacofania przedstawiał się w każdym regionie Polski inaczej, bowiem poszczególne zabory miały inne cele, co do wychowywania Polaków, np. w zaborze rosyjskim starano się wynarodowić Polaków, a w zaborze austriackim mieli być głównie lojalnymi obywatelami, więc mieli możliwość nauki. Po 123 latach niewoli naród polski zaczął odbudowywać swoje państwo. Punkt wyjściowy dla kultury polskiej był niełatwy i opóźniony, gdyż wyrastała ona z kraju o przewadze struktury rolniczej, z nielicznymi ośrodkami cywilizacji przemysłowej.
SZTUKA: Lata po 1918 cechuje wielość i dynamika przedsięwzięć artystycznych. W niepodległym państwie życie artystyczne charakteryzowała skłonność do wiązania się artystów w grupy, zarówno o programowym, jak i sytuacyjnym środowiskowym charakterze. Wszystkie dziedziny sztuki, a zwłaszcza malarstwo, charakteryzowała rozpiętość dążeń artystycznych — od radykalnych postaw, wyrastających z idei międzynarodowych po nurty tradycjonalno-historyczny. W architekturze powojennej nadal utrzymywały się tendencje stylu narodowego.
NAUKA: W tym okresie brakowało konsekwentnej polityki naukowej państwa, chociaż istniały próby koordynacji pracy w skali ogólnopolskiej, podejmowane przez ludzi nauki. Nastąpił znaczny rozwój towarzystw naukowych ogólnych i specjalistycznych. Formułowały one społeczna politykę naukową, utrzymywały szerokie kontakty naukowe z zagranicą i popierały badania w wybranej dyscyplinie. Największy autorytet miała Polska Akademia Umiejętności, związana z Uniwersytetem Jagiellońskim, ważną rolę naukową odgrywało także założone w 1907 Towarzystwo Naukowe Warszawskie. Nastąpił rozwój warszawskiego ośrodka naukowego, który skupiał połowę placówek i instytucji naukowych kraju. Systematycznie wzrastała liczba ludzi nauki, Oprócz uczelni i towarzystw istniała sieć pozauczelnianych placówek naukowych zajmujących się różnymi dziedzinami. W wielu dziedzinach osiągnięto wysoki, liczący się w świecie poziom. Uznanie za granicą zdobyły prace matematyków i fizyków. Zasłużyli się w badaniach gazów i cieczy, oraz badaniach nad promieniowaniem kosmicznym. Do czołowych osiągnięć w dziedzinie nauk lekarskich należy zaliczyć prace na polu mikrobiologii, oraz odkrycia dotyczące grup krwi i szczepionki przeciwdurowej.
I Wojna Światowa zmieniła ukształtowanie i pozycję państw europejskich. Duże znaczenie miała także rewolucja październikowa w Rosji. Wzbudziła ona nadzieje wśród proletariatu innych państw, stanowiła początek niepokojów. Zakończenie I Wojny Światowej wyzwoliło dążenia niepodległościowe i zamknęło epokę kolonializmu.
Do przekształcenia nowej rzeczywistości przyczyniły się także rozwój nauki i techniki, wzrost komunikacji, pojawienie się lotnictwa, upowszechnienie radia, itp.. Doprowadziło to do umocnienia pozycji człowieka w świecie, dało mu jasne perspektywy na lepsze jutro.
Lata okresu międzywojennego(1918-1939)przyczyniły się w dużej mierze do odbudowy kultury, nauki i oświaty polskiej, które po I Wojnie Światowej były bardzo zacofane lub na bardzo niskim poziomie.
Stopień zacofania przedstawiał się w każdym regionie Polski inaczej, bowiem poszczególne zabory miały inne cele, co do wychowywania Polaków, np. w zaborze rosyjskim starano się wynarodowić Polaków, a w zaborze austriackim mieli być głównie lojalnymi obywatelami, więc mieli możliwość nauki. Po 123 latach niewoli naród polski zaczął odbudowywać swoje państwo.
Punkt wyjściowy dla kultury polskiej był niełatwy i opóźniony, gdyż wyrastała ona z kraju o przewadze struktury rolniczej, z nielicznymi ośrodkami cywilizacji przemysłowej.
SZTUKA:
Lata po 1918 cechuje wielość i dynamika przedsięwzięć artystycznych. W niepodległym państwie życie artystyczne charakteryzowała skłonność do wiązania się artystów w grupy, zarówno o programowym, jak i sytuacyjnym środowiskowym charakterze. Wszystkie dziedziny sztuki, a zwłaszcza malarstwo, charakteryzowała rozpiętość dążeń artystycznych — od radykalnych postaw, wyrastających z idei międzynarodowych po nurty tradycjonalno-historyczny.
W architekturze powojennej nadal utrzymywały się tendencje stylu narodowego.
NAUKA:
W tym okresie brakowało konsekwentnej polityki naukowej państwa, chociaż istniały próby koordynacji pracy w skali ogólnopolskiej, podejmowane przez ludzi nauki. Nastąpił znaczny rozwój towarzystw naukowych ogólnych i specjalistycznych. Formułowały one społeczna politykę naukową, utrzymywały szerokie kontakty naukowe z zagranicą i popierały badania w wybranej dyscyplinie. Największy autorytet miała Polska Akademia Umiejętności, związana z Uniwersytetem Jagiellońskim, ważną rolę naukową odgrywało także założone w 1907 Towarzystwo Naukowe Warszawskie. Nastąpił rozwój warszawskiego ośrodka naukowego, który skupiał połowę placówek i instytucji naukowych kraju. Systematycznie wzrastała liczba ludzi nauki, Oprócz uczelni i towarzystw istniała sieć pozauczelnianych placówek naukowych zajmujących się różnymi dziedzinami. W wielu dziedzinach osiągnięto wysoki, liczący się w świecie poziom. Uznanie za granicą zdobyły prace matematyków i fizyków. Zasłużyli się w badaniach gazów i cieczy, oraz badaniach nad promieniowaniem kosmicznym. Do czołowych osiągnięć w dziedzinie nauk lekarskich należy zaliczyć prace na polu mikrobiologii, oraz odkrycia dotyczące grup krwi i szczepionki przeciwdurowej.