Który z bohaterów Kamieni na Szaniec' jest mi szczególnie bliski? Odpowiedź w formie wypracowania 1,5 A4. Tak ręcznie żeby zajęło duże litery piszę. Jak najszybciej proszę Was;)
Zgłoś nadużycie!
We współczesnym świecie młody człowiek często poszukuje autorytetów, by uzyskać wsparcie w rozwiązywaniu problemów okresu dojrzewania. Niekiedy tym autorytetem stają się postacie historyczne lub literackie. Spośród bohaterów "Kamieni na Szaniec" Aleksandra Kamińskiego na uwagę zasługuje niewątpliwie Aleksy Dawidowski, który w okresie dorastania potrafił tak ukształtować swój charakter, że stał się dla mnie wzorem do naśladowania.
Alek był wysokiem, szczupłym młodzieńcem o jasnych włosach. Mówił szybko i gwałtownie, a przy tym gestykulował. Zawsze się śpieszył i szybko podejmował decyzje. Dorastał w bardzo dobrych warunkach domowych (jego ojciec był kierownikiem fabryki, a tuż przed wybuchem II wojny światowej zdał maturę w jednej z renomowanych szkół warszawskich). Dawidowski miał bardzo ciekawą osobowość. Był przykładem niespokojnego ducha. Poszukiwał przygód i ciągłych wyzwań. Nie lubił chodzić utartymi ścieżkami. Już w okresie szkolnym okazało się, że miał zdolności przywódcze. Był szczery, bezpośredni i uczynny, dzięki czemu gromadził wokół siebie rówieśników. w trudnych sytuacjach umiał być przezrony i opanowany. Kiedy podczas pobytu Alka na wsi jego gospodarz zranił się w nogę, Dawidowski potrafił szybko i skutecznie udzielić pomocy. Podobnie zachował się po rozpocześciu działań wojenych przez Niemców, organizując pomoc dla rannych ze zbombardowanego pociągu.
To właśnie wybuch wojny spowodował przedwczesne dorastania Alka. Po aresztowaniu ojca i jego śmierci musiał stać się głową rodziny. Zaczął zarabiać na życie. Zajmował się szkleniem okien, póżniej pracował jako rikszarz, a następnie jako drwal. Był bardzo związany z matką i pomagał jej w pracach domowych. O jego dojrzewaniu świadczy też dążenie do ciągłego kształtowania swojego charakteru. Starał się nieustannie analizować własne postępowaniem, pragnął stać się człowiekiem opanowanym i zrównoważonym. Było to dla niego szczególnie istotne, bo czasem cechowała go skłonność do brawury. Zaczął panować nad osiągnięciem silnej woli, dlatego czynił różne postanowienia. Przysiągł sobie, że gdy wróci ojciec, nie będzie jadł słodyczy i podejmie działania przeciwko okupantom. Zdecydował więc, że weźmie udział w akcjach Małego Sabotażu prowadzonych przez organizacje Wawer. Akcje te dowiodły, że Alek był bardzo odważny. Pragnął jednak ciągle się sprawdzać, np. zrywając niemieckie flagi w ruchliwych punktach miasta czy odkręcając płytę z niemieckimi napisami z pomnika M. Kopernika, który stał na wprost komendy Głównej granatowej policji.
W miarę dorastania Alek stawał się coraz bardziej odpowiedzialny i poważny. Warunki, w których dojrzewał wykształciły w nim twardość, szorstkość, męskość i skłoniły do refleksji. Umocniły też w nim przekonanie, że najważniejszą wartością jest przyjaźń. Potrafł on poświęcić wszystko dla ratowania Rudego, nawet własne życie. Szczególnie wzruszający jest fakt, że do ostatnich chwil myślał o nim, nie licząć się z własnym cierpieniem.
Dawidowski miał silne zasady moralne, dlatego najpoważnieszym problemem okresu dorastania stała się sprawa odebrania komuś życia, nawet jeśli ten ktoś był wrogiem. Musiał więc nieustanie roważać, czy jego postępowanie jest słuszne.
Alek jest mi szczególnie bliski, ponieważ przez cały okres dorastania pracował nad swoim charakterem i podejmował trudne wyzwania, jakie stawiała przed nim okupacyjna rzeczywistość. Był wierny swoim zasadom i postanowieniom. Stanowi wzór do naśladowania jako prawdziwy przyjaciel i odważny patriota, który umiał "pięknie żyć i pięknie umierać"
Alek był wysokiem, szczupłym młodzieńcem o jasnych włosach. Mówił szybko i gwałtownie, a przy tym gestykulował. Zawsze się śpieszył i szybko podejmował decyzje. Dorastał w bardzo dobrych warunkach domowych (jego ojciec był kierownikiem fabryki, a tuż przed wybuchem II wojny światowej zdał maturę w jednej z renomowanych szkół warszawskich). Dawidowski miał bardzo ciekawą osobowość. Był przykładem niespokojnego ducha. Poszukiwał przygód i ciągłych wyzwań. Nie lubił chodzić utartymi ścieżkami. Już w okresie szkolnym okazało się, że miał zdolności przywódcze. Był szczery, bezpośredni i uczynny, dzięki czemu gromadził wokół siebie rówieśników. w trudnych sytuacjach umiał być przezrony i opanowany. Kiedy podczas pobytu Alka na wsi jego gospodarz zranił się w nogę, Dawidowski potrafił szybko i skutecznie udzielić pomocy. Podobnie zachował się po rozpocześciu działań wojenych przez Niemców, organizując pomoc dla rannych ze zbombardowanego pociągu.
To właśnie wybuch wojny spowodował przedwczesne dorastania Alka. Po aresztowaniu ojca i jego śmierci musiał stać się głową rodziny. Zaczął zarabiać na życie. Zajmował się szkleniem okien, póżniej pracował jako rikszarz, a następnie jako drwal. Był bardzo związany z matką i pomagał jej w pracach domowych. O jego dojrzewaniu świadczy też dążenie do ciągłego kształtowania swojego charakteru. Starał się nieustannie analizować własne postępowaniem, pragnął stać się człowiekiem opanowanym i zrównoważonym. Było to dla niego szczególnie istotne, bo czasem cechowała go skłonność do brawury. Zaczął panować nad osiągnięciem silnej woli, dlatego czynił różne postanowienia. Przysiągł sobie, że gdy wróci ojciec, nie będzie jadł słodyczy i podejmie działania przeciwko okupantom. Zdecydował więc, że weźmie udział w akcjach Małego Sabotażu prowadzonych przez organizacje Wawer. Akcje te dowiodły, że Alek był bardzo odważny. Pragnął jednak ciągle się sprawdzać, np. zrywając niemieckie flagi w ruchliwych punktach miasta czy odkręcając płytę z niemieckimi napisami z pomnika M. Kopernika, który stał na wprost komendy Głównej granatowej policji.
W miarę dorastania Alek stawał się coraz bardziej odpowiedzialny i poważny. Warunki, w których dojrzewał wykształciły w nim twardość, szorstkość, męskość i skłoniły do refleksji. Umocniły też w nim przekonanie, że najważniejszą wartością jest przyjaźń. Potrafł on poświęcić wszystko dla ratowania Rudego, nawet własne życie. Szczególnie wzruszający jest fakt, że do ostatnich chwil myślał o nim, nie licząć się z własnym cierpieniem.
Dawidowski miał silne zasady moralne, dlatego najpoważnieszym problemem okresu dorastania stała się sprawa odebrania komuś życia, nawet jeśli ten ktoś był wrogiem. Musiał więc nieustanie roważać, czy jego postępowanie jest słuszne.
Alek jest mi szczególnie bliski, ponieważ przez cały okres dorastania pracował nad swoim charakterem i podejmował trudne wyzwania, jakie stawiała przed nim okupacyjna rzeczywistość. Był wierny swoim zasadom i postanowieniom. Stanowi wzór do naśladowania jako prawdziwy przyjaciel i odważny patriota, który umiał "pięknie żyć i pięknie umierać"