W V w. Anglia została podbita przez plemiona anglosaskie, które z czasem stworzyły system państw, zwany heptarchią, na który składało się 7 głównych królestw walczących o hegemonię. Pod koniec tego samego wieku rozpoczęła się chrystianizacja tych ziem. W IX w. największe znaczenie uzyskało Wessex. W tych czasach rozpoczęły się najazdy Normanów na Wyspy Brytyjskie, którzy podbili znaczną część Anglii, tworząc na tych obszarach tzw. Danelaw.W XI w. Normanowie z francuskiej Normandii podjęli udaną inwazję na Anglię, a jej królem został w 1066 ich dowódca Wilhelm I Zdobywca. Po wygaśnięciu dynastii normandzkiej (1135) na tronie Anglii zasiedli w 1154 Plantageneci. W XI-XIII w. dokonał się podbój Walii, a rozpoczął Irlandii i Szkocji. W 1337 Edward III wysunął roszczenia do dziedzictwa tronu francuskiego po Kapetyngach, co doprowadziło do wybuchu wojny stuletniej w latach 1337-1453. W 1399 na tronie Anglii zasiedli Lancasterowie. W 1455 wybuchły walki o tron między Lancasterami a Yorkami (tzw. wojna Dwóch Róż), które zakończyły się w 1485 objęciem tronu przez Henryka VII z dynastii Tudorów.W 1534 Henryk VIII uniezależnił Kościół Angielski od Stolicy Apostolskiej, ogłaszając się jego głową, a przez to tworząc nowe wyznanie religii chrześcijańskiej – anglikanizm. Zręczna polityka wewnętrzna i zagraniczna królowej Elżbiety I zapewniła Anglii silną pozycję międzynarodową. Pokonanie za jej panowania hiszpańskiej Wielkiej Armady (1588) wzmocniło mocarstwowy status państwa angielskiego i stworzyło podstawy jego morskiej potęgi.Po wygaśnięciu Tudorów w 1603 władzę przejęli szkoccy Stuartowie, łącząc oba państwa unią personalną. W 1640 Karol I Stuart pokłócił się z parlamentem o prawo do nakładania podatków. Wybuchła wojna domowa (rewolucja angielska). W 1649 zbuntowani purytanie ścięli króla Karola I. W 1658 zmarł Oliver Cromwell, ojciec rewolucji angielskiej. Władzę przejął wówczas jego syn Richard Cromwell. Rządził on jednak nieudolnie i nie miał posłuchu w armii, co wykorzystali rojaliści. W 1660 parlament angielski wybrał na króla Karola II Stuarta (1660-1685). Dokonała się tzw. restauracja Stuartów. Następca Karola II, Jakub II Stuart dążył (według jego zwolenników) do zrównania katolicyzmu z anglikanizmem, lub (według wrogów jego polityki) do uczynienia katolicyzmu religią panującą. Protestanccy Anglicy znosili to, gdyż wiedzieli, że prawo do sukcesji tronu ma szwagier Jakuba – Wilhelm III Orański. Lecz Maria Modeńska urodziła Jakubowi syna. Wówczas zarówno Wigowie, jak i dotychczas sprzyjający władcy torysi, poparli Wilhelma III i wezwali go do kraju. Wilhelm przybył z armią do Anglii, zmuszając Jakuba do ucieczki do Francji. Wydarzenia te zwane są "chwalebną rewolucją". W 1707 dotychczasowa unia personalna łącząca Anglię ze Szkocją została przekształcona w unię realną. Powstało wówczas Królestwo Wielkiej Brytanii. W 1714 na jego tronie zasiedli władcy z dynastii hanowerskiej. W XVIII w. Wielka Brytania podejmowała walkę z Francją o dominację morską i kolonialną zdobywając na podstawie pokoju w Utrechcie (1713) Gibraltar, Akadię i Nową Fundlandię. W latach 1721-1742 premierem był Sir Robert Walpole, który stworzył podwaliny pod nowoczesny system gabinetowy; w którym premierem zostawał szef zwycięskiej partii; wszyscy ministrowie musieli wywodzić się z tej samej partii i odpowiadać przed nim. Rola króla została zmarginalizowana. Walpole był pacyfistą, jednak w 1739 opinia publiczna i opozycja zmusiły go do wypowiedzenia wojny Hiszpanom.
W wojnie o sukcesję austriacką (1741-1748) Brytyjczycy popierali cesarzową Marię Teresę i Austrię, a w wojnie siedmioletniej (1756-1763), króla Prus Fryderyka II, przeciw Austrii, Francji i Rosji. Pokój paryski z 1763, kończący wojnę siedmioletnią, przyniósł Brytyjczykom Kanadę, Luizjanę i Florydę oraz zdobycze w Indiach a także położył fundament pod imperialną hegemonię Wielkiej Brytanii w świecie[1][2][3]. Jednakże hegemonia brytyjska szybko uległa zachwianiu gdy w wyniku amerykańskiej walki o niepodległość 1775-1783 Wielka Brytania musiała uznać niepodległość swoich 13 kolonii i powstanie USA. W 1793 Wielka Brytania przystąpiła do wojny przeciwko rewolucyjnej i napoleońskiej Francji. W 1800 kolonie brytyjskie na Półwyspie Indyjskim obejmowały jego południową i wschodnią część oraz prawie całe dorzecze rzeki Ganges na północy półwyspu. Terytoria te posłużyły później jako przyczółki do dalszego podboju subkontynentu indyjskiego. W latach 1802-1818 Brytyjczycy opanowali, w drodze podbojów lub przez subsydia dla władców księstw Marathów, całą środkową część półwyspu. Zaś w latach 1814-1816 wtargnęli do Nepalu na przedgórzach Himalajów, natrafiając tam jednakże na silny opór wojowniczych Gurkhów. Później w latach 1824-1826 zajęli wschodnią prowincję Asam, graniczącą z Chinami i Birmą na Półwyspie Indochińskim.
Głównym celem kolonizatorów było wykorzystanie ludnych terytoriów indyjskich jako rynków zbytu na towary przemysłowe, zwłaszcza tkaniny bawełniane, produkowane fabrycznie w Wielkiej Brytanii, oraz pozyskanie surowców i towarów kolonialnych dla potrzeb metropolii. Między innymi zadbali o utworzenie wielkich plantacji herbaty w prowincjach Madras i Asam, gdzie warunki glebowo-klimatyczne były ku temu najbardziej sprzyjające. Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska znajdowała też inne źródła dochodu, m.in. wprowadzając monopol solny i monopol na opium. Do 1815 Wielka Brytania zainicjowała 6 koalicji antynapoleońskich. W 1801 utworzono Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii. W 1837 tron objęła królowa Wiktoria, panująca do 1901, pod rządami której Wielka Brytania stała się największym imperium światowym. W 1875 Anglicy dokonali zakupu akcji Kanału Sueskiego, a także m.in. w 1878 zajęli Cypr, w 1882 Egipt, w 1886 objęli zwierzchnictwo nad Birmą, do 1898 podbili Sudan. W 1901 na tronie zasiedli władcy z dynastii koburskiej (od 1917 zwanej windsorską), panującej w Wielkiej Brytanii do dziś. W 1902, w celu powstrzymania ekspansji rosyjskiej na Bliskim Wschodzie, Wielka Brytania zawarła sojusz z Japonią. W sierpniu 1914 Wielka Brytania wypowiedziała Niemcom wojnę. Po zakończeniu I wojny światowej globalna pozycja mocarstwowa Wielkiej Brytanii wciąż była wiodąca wśród pozostałych mocarstw świata[4] – w 1922 r. Imperium brytyjskie osiągnęło powierzchnię 33,7 mln km kw.[5]. Lecz wkrótce uległa ona zachwianiu, gdyż liczne dominia brytyjskie stały się suwerenne np.: Kanada, Australia, Nowa Zelandia – Statut Westminsterski (1931), zaś gospodarczo Wielką Brytanię dystansowały Stany Zjednoczone, a militarnie – Niemcy. W 1936 Irlandia uzyskała niepodległość, Wielkiej Brytanii pozostała jedynie Irlandia Północna, czyli Ulster. Po ataku Niemiec w 1939 na Polskę Wielka Brytania wypowiedziała Niemcom wojnę, która ostatecznie zburzyła jej imperialną pozycje na świecie. Wszystkie jej kolonie uzyskały do lat 60. suwerenność. W 1945 Wielka Brytania została członkiem-założycielem ONZ i stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ. W 1949 uzyskała członkostwo w NATO, w latach 1960-1972 była członkiem EFTA, a od 1973 EWG. W 1979 władzę przejęła Partia Konserwatywna, która utrzymała ją aż do 1997. Pozycja konserwatystów uległa dodatkowo umocnieniu po udanej interwencji na Falklandach, które zostały zajęte przez Argentynę w 1982. W 1991 siły Wielkiej Brytanii wzięły udział w operacji uwolnienia Kuwejtu spod okupacji Iraku, a od 1992 biorą udział w siłach pokojowych ONZ w Jugosławii. W 1997, zgodnie z wcześniejszymi umowami, oddała Chinom Hongkong. W XXI wieku Wielka Brytania powróciła jako jedna z wiodących potęg w nowoczesnym świecie poprzez udział militarny w II wojnie w Zatoce Perskiej (po stronie USA) i zaangażowanie w byłej Jugosławii. W 2007 r. Wielka Brytania wraz z Francją poparła ideę wysłania sił ONZ do Darfuru.
Odpowiedź:
W V w. Anglia została podbita przez plemiona anglosaskie, które z czasem stworzyły system państw, zwany heptarchią, na który składało się 7 głównych królestw walczących o hegemonię. Pod koniec tego samego wieku rozpoczęła się chrystianizacja tych ziem. W IX w. największe znaczenie uzyskało Wessex. W tych czasach rozpoczęły się najazdy Normanów na Wyspy Brytyjskie, którzy podbili znaczną część Anglii, tworząc na tych obszarach tzw. Danelaw.W XI w. Normanowie z francuskiej Normandii podjęli udaną inwazję na Anglię, a jej królem został w 1066 ich dowódca Wilhelm I Zdobywca. Po wygaśnięciu dynastii normandzkiej (1135) na tronie Anglii zasiedli w 1154 Plantageneci. W XI-XIII w. dokonał się podbój Walii, a rozpoczął Irlandii i Szkocji. W 1337 Edward III wysunął roszczenia do dziedzictwa tronu francuskiego po Kapetyngach, co doprowadziło do wybuchu wojny stuletniej w latach 1337-1453. W 1399 na tronie Anglii zasiedli Lancasterowie. W 1455 wybuchły walki o tron między Lancasterami a Yorkami (tzw. wojna Dwóch Róż), które zakończyły się w 1485 objęciem tronu przez Henryka VII z dynastii Tudorów.W 1534 Henryk VIII uniezależnił Kościół Angielski od Stolicy Apostolskiej, ogłaszając się jego głową, a przez to tworząc nowe wyznanie religii chrześcijańskiej – anglikanizm. Zręczna polityka wewnętrzna i zagraniczna królowej Elżbiety I zapewniła Anglii silną pozycję międzynarodową. Pokonanie za jej panowania hiszpańskiej Wielkiej Armady (1588) wzmocniło mocarstwowy status państwa angielskiego i stworzyło podstawy jego morskiej potęgi.Po wygaśnięciu Tudorów w 1603 władzę przejęli szkoccy Stuartowie, łącząc oba państwa unią personalną. W 1640 Karol I Stuart pokłócił się z parlamentem o prawo do nakładania podatków. Wybuchła wojna domowa (rewolucja angielska). W 1649 zbuntowani purytanie ścięli króla Karola I. W 1658 zmarł Oliver Cromwell, ojciec rewolucji angielskiej. Władzę przejął wówczas jego syn Richard Cromwell. Rządził on jednak nieudolnie i nie miał posłuchu w armii, co wykorzystali rojaliści. W 1660 parlament angielski wybrał na króla Karola II Stuarta (1660-1685). Dokonała się tzw. restauracja Stuartów. Następca Karola II, Jakub II Stuart dążył (według jego zwolenników) do zrównania katolicyzmu z anglikanizmem, lub (według wrogów jego polityki) do uczynienia katolicyzmu religią panującą. Protestanccy Anglicy znosili to, gdyż wiedzieli, że prawo do sukcesji tronu ma szwagier Jakuba – Wilhelm III Orański. Lecz Maria Modeńska urodziła Jakubowi syna. Wówczas zarówno Wigowie, jak i dotychczas sprzyjający władcy torysi, poparli Wilhelma III i wezwali go do kraju. Wilhelm przybył z armią do Anglii, zmuszając Jakuba do ucieczki do Francji. Wydarzenia te zwane są "chwalebną rewolucją". W 1707 dotychczasowa unia personalna łącząca Anglię ze Szkocją została przekształcona w unię realną. Powstało wówczas Królestwo Wielkiej Brytanii. W 1714 na jego tronie zasiedli władcy z dynastii hanowerskiej. W XVIII w. Wielka Brytania podejmowała walkę z Francją o dominację morską i kolonialną zdobywając na podstawie pokoju w Utrechcie (1713) Gibraltar, Akadię i Nową Fundlandię. W latach 1721-1742 premierem był Sir Robert Walpole, który stworzył podwaliny pod nowoczesny system gabinetowy; w którym premierem zostawał szef zwycięskiej partii; wszyscy ministrowie musieli wywodzić się z tej samej partii i odpowiadać przed nim. Rola króla została zmarginalizowana. Walpole był pacyfistą, jednak w 1739 opinia publiczna i opozycja zmusiły go do wypowiedzenia wojny Hiszpanom.
W wojnie o sukcesję austriacką (1741-1748) Brytyjczycy popierali cesarzową Marię Teresę i Austrię, a w wojnie siedmioletniej (1756-1763), króla Prus Fryderyka II, przeciw Austrii, Francji i Rosji. Pokój paryski z 1763, kończący wojnę siedmioletnią, przyniósł Brytyjczykom Kanadę, Luizjanę i Florydę oraz zdobycze w Indiach a także położył fundament pod imperialną hegemonię Wielkiej Brytanii w świecie[1][2][3]. Jednakże hegemonia brytyjska szybko uległa zachwianiu gdy w wyniku amerykańskiej walki o niepodległość 1775-1783 Wielka Brytania musiała uznać niepodległość swoich 13 kolonii i powstanie USA. W 1793 Wielka Brytania przystąpiła do wojny przeciwko rewolucyjnej i napoleońskiej Francji. W 1800 kolonie brytyjskie na Półwyspie Indyjskim obejmowały jego południową i wschodnią część oraz prawie całe dorzecze rzeki Ganges na północy półwyspu. Terytoria te posłużyły później jako przyczółki do dalszego podboju subkontynentu indyjskiego. W latach 1802-1818 Brytyjczycy opanowali, w drodze podbojów lub przez subsydia dla władców księstw Marathów, całą środkową część półwyspu. Zaś w latach 1814-1816 wtargnęli do Nepalu na przedgórzach Himalajów, natrafiając tam jednakże na silny opór wojowniczych Gurkhów. Później w latach 1824-1826 zajęli wschodnią prowincję Asam, graniczącą z Chinami i Birmą na Półwyspie Indochińskim.
Głównym celem kolonizatorów było wykorzystanie ludnych terytoriów indyjskich jako rynków zbytu na towary przemysłowe, zwłaszcza tkaniny bawełniane, produkowane fabrycznie w Wielkiej Brytanii, oraz pozyskanie surowców i towarów kolonialnych dla potrzeb metropolii. Między innymi zadbali o utworzenie wielkich plantacji herbaty w prowincjach Madras i Asam, gdzie warunki glebowo-klimatyczne były ku temu najbardziej sprzyjające. Brytyjska Kompania Wschodnioindyjska znajdowała też inne źródła dochodu, m.in. wprowadzając monopol solny i monopol na opium. Do 1815 Wielka Brytania zainicjowała 6 koalicji antynapoleońskich. W 1801 utworzono Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii. W 1837 tron objęła królowa Wiktoria, panująca do 1901, pod rządami której Wielka Brytania stała się największym imperium światowym. W 1875 Anglicy dokonali zakupu akcji Kanału Sueskiego, a także m.in. w 1878 zajęli Cypr, w 1882 Egipt, w 1886 objęli zwierzchnictwo nad Birmą, do 1898 podbili Sudan. W 1901 na tronie zasiedli władcy z dynastii koburskiej (od 1917 zwanej windsorską), panującej w Wielkiej Brytanii do dziś. W 1902, w celu powstrzymania ekspansji rosyjskiej na Bliskim Wschodzie, Wielka Brytania zawarła sojusz z Japonią. W sierpniu 1914 Wielka Brytania wypowiedziała Niemcom wojnę. Po zakończeniu I wojny światowej globalna pozycja mocarstwowa Wielkiej Brytanii wciąż była wiodąca wśród pozostałych mocarstw świata[4] – w 1922 r. Imperium brytyjskie osiągnęło powierzchnię 33,7 mln km kw.[5]. Lecz wkrótce uległa ona zachwianiu, gdyż liczne dominia brytyjskie stały się suwerenne np.: Kanada, Australia, Nowa Zelandia – Statut Westminsterski (1931), zaś gospodarczo Wielką Brytanię dystansowały Stany Zjednoczone, a militarnie – Niemcy. W 1936 Irlandia uzyskała niepodległość, Wielkiej Brytanii pozostała jedynie Irlandia Północna, czyli Ulster. Po ataku Niemiec w 1939 na Polskę Wielka Brytania wypowiedziała Niemcom wojnę, która ostatecznie zburzyła jej imperialną pozycje na świecie. Wszystkie jej kolonie uzyskały do lat 60. suwerenność. W 1945 Wielka Brytania została członkiem-założycielem ONZ i stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa ONZ. W 1949 uzyskała członkostwo w NATO, w latach 1960-1972 była członkiem EFTA, a od 1973 EWG. W 1979 władzę przejęła Partia Konserwatywna, która utrzymała ją aż do 1997. Pozycja konserwatystów uległa dodatkowo umocnieniu po udanej interwencji na Falklandach, które zostały zajęte przez Argentynę w 1982. W 1991 siły Wielkiej Brytanii wzięły udział w operacji uwolnienia Kuwejtu spod okupacji Iraku, a od 1992 biorą udział w siłach pokojowych ONZ w Jugosławii. W 1997, zgodnie z wcześniejszymi umowami, oddała Chinom Hongkong. W XXI wieku Wielka Brytania powróciła jako jedna z wiodących potęg w nowoczesnym świecie poprzez udział militarny w II wojnie w Zatoce Perskiej (po stronie USA) i zaangażowanie w byłej Jugosławii. W 2007 r. Wielka Brytania wraz z Francją poparła ideę wysłania sił ONZ do Darfuru.
Poproszę o naj bo się napracowałem.
Polecam wydrukować ;)