Nero – cezar Rzymu, mający córkę z kochanką Poppeą. Tchórzliwy, słuchający rad Petroniusza, podległy kobiecie: „Poppea (…) władała dotąd Neronem jak poddanym”. Morderca swej matki, brata i żony. Był człowiekiem próżnym, zakochanym w sobie, okrutnym. Cierpiał jednak po stracie córki. Lubił śpiewać i tworzyć poezję, nazywał siebie artystą. Petroniusza nazywał przyjacielem, ale zazdrościł mu mądrości, dowcipu większego od swojego i tytułu arbitra elegancji. Mimo zapewnień ludu, w rzeczywistości jedyną kochającą go osobą była Akte, dawna kochanka. Zwykle patrzył przez swój okrągły, wypolerowany szmaragd. Miał dużą głowę osadzoną na grubym karku, ciemne włosy i rudą brodę, ściągnięte brwi i niebieskie, szkliste oczy, usta zbyt blisko nosa. „(…) pod tym czołem półboga mieściła się twarz małpy, pijaka i komedianta, próżna, pełna zmiennych żądz, zalana mimo młodego wieku tłuszczem, a jednak chorobliwa i plugawa”.
Nero – cezar Rzymu, mający córkę z kochanką Poppeą. Tchórzliwy, słuchający rad Petroniusza, podległy kobiecie: „Poppea (…) władała dotąd Neronem jak poddanym”. Morderca swej matki, brata i żony. Był człowiekiem próżnym, zakochanym w sobie, okrutnym. Cierpiał jednak po stracie córki. Lubił śpiewać i tworzyć poezję, nazywał siebie artystą. Petroniusza nazywał przyjacielem, ale zazdrościł mu mądrości, dowcipu większego od swojego i tytułu arbitra elegancji. Mimo zapewnień ludu, w rzeczywistości jedyną kochającą go osobą była Akte, dawna kochanka. Zwykle patrzył przez swój okrągły, wypolerowany szmaragd. Miał dużą głowę osadzoną na grubym karku, ciemne włosy i rudą brodę, ściągnięte brwi i niebieskie, szkliste oczy, usta zbyt blisko nosa. „(…) pod tym czołem półboga mieściła się twarz małpy, pijaka i komedianta, próżna, pełna zmiennych żądz, zalana mimo młodego wieku tłuszczem, a jednak chorobliwa i plugawa”.