Kim jest podmiot liryczny w wierszu i o czym opisuje?
Wisława Szymborska - Radość pisania
Dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?
Czy z napisanej wody pić,
która jej pyszczek odbije jak kalka?
Dlaczego łeb podnosi, czy coś słyszy?
Na pożyczonych z prawdy czterech nóżkach wsparta
spod moich palców uchem strzyże.
Cisza - ten wyraz tez szeleści po papierze i rozgarnia
spowodowane slowem "las" gałęzie.
Nad białą kartką czają się do skoku
litery, które mogą ułożyć się źle,
zdania osaczające,
przed którymi nie będzie ratunku.
Jest w kropli atramentu spory zapas
myśliwych z przymrużonym okiem,
gotowych zbiec po stromym piórze w dół,
otoczyc sarnę, złożyć się do strzału.
Zapominają, że tu nie jest życie.
Inne, czarno na białym, panują tu prawa.
Okamgnienie trwać będzie tak długo, jak zechce,
pozwoli się podzielić na małe wieczności
pełne wstrzymanych w locie kul.
Na zawsze, jesli każę, nic się tu nie stanie.
Bez mojej woli nawet liść nie spadnie
ani źdźbło się nie ugnie pod kropką kopytka.
Jest więc taki świat,
nad ktorym los sprawuje niezależny?
Czas, ktory wiąże łańcuchami znaków?
Istnienie na mój rozkaz nieustanne?
Radość pisania.
Możność utrwalania.
Zemsta ręki śmiertelnej.
Wisława Szymborska - Radość pisania
Dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?
Czy z napisanej wody pić,
która jej pyszczek odbije jak kalka?
Dlaczego łeb podnosi, czy coś słyszy?
Na pożyczonych z prawdy czterech nóżkach wsparta
spod moich palców uchem strzyże.
Cisza - ten wyraz tez szeleści po papierze i rozgarnia
spowodowane slowem "las" gałęzie.
Nad białą kartką czają się do skoku
litery, które mogą ułożyć się źle,
zdania osaczające,
przed którymi nie będzie ratunku.
Jest w kropli atramentu spory zapas
myśliwych z przymrużonym okiem,
gotowych zbiec po stromym piórze w dół,
otoczyc sarnę, złożyć się do strzału.
Zapominają, że tu nie jest życie.
Inne, czarno na białym, panują tu prawa.
Okamgnienie trwać będzie tak długo, jak zechce,
pozwoli się podzielić na małe wieczności
pełne wstrzymanych w locie kul.
Na zawsze, jesli każę, nic się tu nie stanie.
Bez mojej woli nawet liść nie spadnie
ani źdźbło się nie ugnie pod kropką kopytka.
Jest więc taki świat,
nad ktorym los sprawuje niezależny?
Czas, ktory wiąże łańcuchami znaków?
Istnienie na mój rozkaz nieustanne?
Radość pisania.
Możność utrwalania.
Zemsta ręki śmiertelnej.
Tematem jest tytułowa "radość pisania", radość z powodu własnej władzy nad kreowanym przez poetkę światem:
" Zapominają, że tu nie jest życie.
Inne, czarno na białym, panują tu prawa."
Tematem wiersza jest praca pisarza, twórczość, tworzenie nowego fikcyjnego świata.
PODMIOT Liryczny mówi w 1 osobie, m.in: "sprawuję", "wiążę". To sugeruje, że można go utożsamiać z poetką, autorką tekstu. Potwierdza to temat wiersza.
W pierwszej zwrotce pod.lir. zastanawia się, dokąd biegnie sarna, którą właśnie opisał, dając czytelnikowi do zrozumienia, ze to, co stworzone na papierze, zapisane, zaczyna własne, tajemnicze życie.
W drugiej i trzeciej zwrotce osoba mówiąca zastanawia się nad dalszym losem swojej sarny; to ona decyduje o losie zwierzęcia - może opisać jego śmierć podczas polowania myśliwych, może pozwolić jej sie ukryć w leśnej głuszy.
w czwartej i piatek strofie pod.lir. wyraża prawe: ten, kto pisze, ma zdolnosc stwarzania swiata i decyduje o tym, co bedzie sie w tym swiecie działo: czy z drzewa spadna liscie, czy wystrzelona kula dosięgnie celu itd.
W szóstej strofie następuje podsumowanie: tytułową radosc pisania daje właśnie to, ze można decydować o wszystkim co się opisuje.
Prosze bardzo :))