Hugo Kołątaj (ur. 1 kwietnia1750 w Dederkałach Wielkich na Wołyniu, zm. 28 lutego1812 wWarszawie) – polski polityk, publicysta oświeceniowy, katolickiprezbiter, kanonik, satyryk, geograf, w latach 1783–1786 rektor Szkoły Głównej Koronnej, referendarz wielki litewski od 1786, podkanclerzy koronny od 1791,radca wydziału skarbu Rady Najwyższej Narodowej w 1794 roku
Urodzony w rodzinie szlacheckiej, początkową edukację odebrał w szkołach w Pińczowie, a następnie kształcił się na Akademii Krakowskiej, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii (1768). W latach 1770–1774 studiował wWiedniu, a później w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z prawa i teologii oraz przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do Polski został kanonikiem krakowskim. Był kapłanem w Pińczowie i Krzyżanowicach Dolnych, działaczem Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych i Komisji Edukacji Narodowej oraz twórcą planu rozbudowy szkół w całym kraju. W latach 1777–1780 z ramienia KEN dokonał reformy Akademii Krakowskiej – wprowadził między innymi wykłady z nauk przyrodniczych i literatury polskiej, umożliwił dostęp do nauki studentom pochodzącym z mieszczaństwa, uporządkował sprawy majątkowe akademii, a także umożliwił rozwój postępowych idei i poprawił poziom naukowy uczelni. W latach 1782–1786 pełnił funkcję rektora.
Do Warszawy przeniósł się w 1779 roku i zgromadził tam prężny zespół publicystów zwany kuźnicą kołłątajowską, w którym działali m.in. Franciszek Ksawery Dmochowski i Franciszek Salezy Jezierski. Krytykowali oni przestarzałą strukturę polityczną i społeczną Rzeczypospolitej. W 1786 został odznaczonyOrderem Świętego Stanisława, a w 1791 został kawalerem Orderu Orła Białego.
Uczestniczył w tworzeniu konstytucji 3 maja. W czasie Sejmu Czteroletniego należał do najaktywniejszych działaczy stronnictwa patriotycznego. 29 kwietnia 1791 roku przyjął obywatelstwo miejskie na Ratuszu Miasta Warszawy.
W rozprawie politycznej Do Stanisława Małachowskiego [...] Anonima listów kilka sformułował plan reformy państwowej mający swój wyraz w konstytucji 3 maja, po której uchwaleniu Kołłątaj został mianowany podkanclerzym koronnym (1791) i założył Zgromadzenie Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W czasie wojny polsko-rosyjskiej na zebraniu 23 lipca 1792 roku nakłaniał króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do jak najszybszego przystąpienia do konfederacji targowickiej, do której sam się przyłączył. Wystraszony postawą tłumów, które protestowały przeciwko akcesowi do konfederacji, uciekł w nocy z 24 na 25 lipca ze stolicy[2].
Przygotowywał i uczestniczył w insurekcji kościuszkowskiej, wchodząc w skład Rady Najwyższej Narodowej, obejmując w niej Wydział Skarbu i prezentując bardziej radykalne poglądy niż w okresie Konstytucji 3 Maja. Pod koniec powstania kościuszkowskiego po szturmie Pragi 4 listopada 1794 Hugo Kołłątaj potajemnie opuścił Warszawę. Na emigracji, 6 grudnia 1794 został aresztowany z rozkazu starosty sanockiego Luegera wRadymnie, w drodze przez Galicję i Węgry do Wenecji, i osadzony w areszcie w Przemyślu. Następnie przebywał w więzieniu ołomunieckim, gdzie w latach 1802–1808 napisał wielkie dzieło natury geograficznej"Rozbiór krytyczny zasad historii o początkach rodu ludzkiego". Dzieło to zostało wydane w trzech tomach jednak dopiero w 1842 i było ono znakomitym na ówczesne czasy systemem geografii ogólnej, pełnym świeżych i twórczych myśli. Kołłątaj jasno określał pojęcie czasu geologicznego i analizę procesów geologicznych, w czym wyprzedził Charlesa Lyella, a analizą wpływów środowiska na społeczeństwo dał podwaliny pod system antropogeografii wyprzedzając tym sposobem m.in. Friedricha Ratzela.
Po opuszczeniu więzienia udał się na Wołyń, gdzie był współtwórcą Liceum Krzemienieckiego. W latach 1807–1808 podejrzany o kontakty z Napoleonem, został wywieziony i przetrzymywany w Moskwie przez Rosjan. W latach 1809–1812 był członkiem rzeczywistym Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk.
Ostatnie lata życia przebywał w Księstwie Warszawskim. Zmarł w samotności po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany na warszawskich Powązkach, ale urna z jego sercem została złożona w kościele wWiśniowej, gdzie mieszkał jego brat Rafał Kołłątaj.
Hugo Kołłątaj jest patronem Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie.
Wybitny polityk i publicysta oświeceniowy. Jeden z autorów Konstytucji 3 Maja. Kapłan.
Urodził się 1 kwietnia 1750 r. na Wołyniu. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie w Wiedniu, Bolonii i Rzymie. Prawdopodobnie uzyskał doktoraty z filozofii, prawa i teologii. W 1775 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Zaangażował się w działalność oświatową i prace Komisji Edukacji Narodowej. W latach 1777-1780 z ramienia KEN przeprowadzał reformę Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Od 1786 r. mieszkał w Warszawie. W dobie przygotowań do Sejmu Czteroletniego był czołową postacią tzw. Kuźnicy Kołłątajowskiej, będącej lewym skrzydłem Stronnictwa Patriotycznego, albo inaczej obozu reform.
Był jednym z autorów Konstytucji 3 Maja, współzałożycielem Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej, którego celem było doprowadzenie do uchwalenia ustawy i zrealizowania jej postanowień.
Uczestniczył w przygotowaniach Insurekcji Kościuszkowskiej. Podczas jej trwania był członkiem 8-osobowej rady Najwyższej Narodowej. Redagował "Uniwersał Połaniecki".
W latach 1794-1802 więziony był przez Austriaków. Na przełomie 1806 i 1807 r. uczestniczył w pracach Komisji Rządzącej Księstwa Warszawskiego. Zmarł 28 lutego 1812 r. w Warszawie. Pochowany został na Cmentarzu Powiazkowym w Warszawie.
W 1791 r. otrzymał order Orła Białego.
TO JEST TAKA DLUZSZA NOTATKA ALE MOGE TO SKROCIC JAK CHCESZ.
Hugo Kołątaj (ur. 1 kwietnia 1750 w Dederkałach Wielkich na Wołyniu, zm. 28 lutego 1812 wWarszawie) – polski polityk, publicysta oświeceniowy, katolicki prezbiter, kanonik, satyryk, geograf, w latach 1783–1786 rektor Szkoły Głównej Koronnej, referendarz wielki litewski od 1786, podkanclerzy koronny od 1791,radca wydziału skarbu Rady Najwyższej Narodowej w 1794 roku
Urodzony w rodzinie szlacheckiej, początkową edukację odebrał w szkołach w Pińczowie, a następnie kształcił się na Akademii Krakowskiej, gdzie uzyskał stopień doktora filozofii (1768). W latach 1770–1774 studiował wWiedniu, a później w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z prawa i teologii oraz przyjął święcenia kapłańskie. Po powrocie do Polski został kanonikiem krakowskim. Był kapłanem w Pińczowie i Krzyżanowicach Dolnych, działaczem Towarzystwa do Ksiąg Elementarnych i Komisji Edukacji Narodowej oraz twórcą planu rozbudowy szkół w całym kraju. W latach 1777–1780 z ramienia KEN dokonał reformy Akademii Krakowskiej – wprowadził między innymi wykłady z nauk przyrodniczych i literatury polskiej, umożliwił dostęp do nauki studentom pochodzącym z mieszczaństwa, uporządkował sprawy majątkowe akademii, a także umożliwił rozwój postępowych idei i poprawił poziom naukowy uczelni. W latach 1782–1786 pełnił funkcję rektora.
Do Warszawy przeniósł się w 1779 roku i zgromadził tam prężny zespół publicystów zwany kuźnicą kołłątajowską, w którym działali m.in. Franciszek Ksawery Dmochowski i Franciszek Salezy Jezierski. Krytykowali oni przestarzałą strukturę polityczną i społeczną Rzeczypospolitej. W 1786 został odznaczonyOrderem Świętego Stanisława, a w 1791 został kawalerem Orderu Orła Białego.
Uczestniczył w tworzeniu konstytucji 3 maja. W czasie Sejmu Czteroletniego należał do najaktywniejszych działaczy stronnictwa patriotycznego. 29 kwietnia 1791 roku przyjął obywatelstwo miejskie na Ratuszu Miasta Warszawy.
W rozprawie politycznej Do Stanisława Małachowskiego [...] Anonima listów kilka sformułował plan reformy państwowej mający swój wyraz w konstytucji 3 maja, po której uchwaleniu Kołłątaj został mianowany podkanclerzym koronnym (1791) i założył Zgromadzenie Przyjaciół Konstytucji Rządowej. W czasie wojny polsko-rosyjskiej na zebraniu 23 lipca 1792 roku nakłaniał króla Stanisława Augusta Poniatowskiego do jak najszybszego przystąpienia do konfederacji targowickiej, do której sam się przyłączył. Wystraszony postawą tłumów, które protestowały przeciwko akcesowi do konfederacji, uciekł w nocy z 24 na 25 lipca ze stolicy[2].
Przygotowywał i uczestniczył w insurekcji kościuszkowskiej, wchodząc w skład Rady Najwyższej Narodowej, obejmując w niej Wydział Skarbu i prezentując bardziej radykalne poglądy niż w okresie Konstytucji 3 Maja. Pod koniec powstania kościuszkowskiego po szturmie Pragi 4 listopada 1794 Hugo Kołłątaj potajemnie opuścił Warszawę. Na emigracji, 6 grudnia 1794 został aresztowany z rozkazu starosty sanockiego Luegera wRadymnie, w drodze przez Galicję i Węgry do Wenecji, i osadzony w areszcie w Przemyślu. Następnie przebywał w więzieniu ołomunieckim, gdzie w latach 1802–1808 napisał wielkie dzieło natury geograficznej"Rozbiór krytyczny zasad historii o początkach rodu ludzkiego". Dzieło to zostało wydane w trzech tomach jednak dopiero w 1842 i było ono znakomitym na ówczesne czasy systemem geografii ogólnej, pełnym świeżych i twórczych myśli. Kołłątaj jasno określał pojęcie czasu geologicznego i analizę procesów geologicznych, w czym wyprzedził Charlesa Lyella, a analizą wpływów środowiska na społeczeństwo dał podwaliny pod system antropogeografii wyprzedzając tym sposobem m.in. Friedricha Ratzela.
Po opuszczeniu więzienia udał się na Wołyń, gdzie był współtwórcą Liceum Krzemienieckiego. W latach 1807–1808 podejrzany o kontakty z Napoleonem, został wywieziony i przetrzymywany w Moskwie przez Rosjan. W latach 1809–1812 był członkiem rzeczywistym Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk.
Ostatnie lata życia przebywał w Księstwie Warszawskim. Zmarł w samotności po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany na warszawskich Powązkach, ale urna z jego sercem została złożona w kościele wWiśniowej, gdzie mieszkał jego brat Rafał Kołłątaj.
Hugo Kołłątaj jest patronem Uniwersytetu Rolniczego w Krakowie.
Wybitny polityk i publicysta oświeceniowy. Jeden z autorów Konstytucji 3 Maja. Kapłan.
Urodził się 1 kwietnia 1750 r. na Wołyniu. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, a następnie w Wiedniu, Bolonii i Rzymie. Prawdopodobnie uzyskał doktoraty z filozofii, prawa i teologii. W 1775 r. przyjął święcenia kapłańskie.
Zaangażował się w działalność oświatową i prace Komisji Edukacji Narodowej. W latach 1777-1780 z ramienia KEN przeprowadzał reformę Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Od 1786 r. mieszkał w Warszawie. W dobie przygotowań do Sejmu Czteroletniego był czołową postacią tzw. Kuźnicy Kołłątajowskiej, będącej lewym skrzydłem Stronnictwa Patriotycznego, albo inaczej obozu reform.
Był jednym z autorów Konstytucji 3 Maja, współzałożycielem Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej, którego celem było doprowadzenie do uchwalenia ustawy i zrealizowania jej postanowień.
Uczestniczył w przygotowaniach Insurekcji Kościuszkowskiej. Podczas jej trwania był członkiem 8-osobowej rady Najwyższej Narodowej. Redagował "Uniwersał Połaniecki".
W latach 1794-1802 więziony był przez Austriaków. Na przełomie 1806 i 1807 r. uczestniczył w pracach Komisji Rządzącej Księstwa Warszawskiego. Zmarł 28 lutego 1812 r. w Warszawie. Pochowany został na Cmentarzu Powiazkowym w Warszawie.
W 1791 r. otrzymał order Orła Białego.
TO JEST TAKA DLUZSZA NOTATKA ALE MOGE TO SKROCIC JAK CHCESZ.
LICZE NA NAJ !