Był sekretarzem biskupa Zbigniewa Oleśnickiego.To takze wychowawca synów Kazimierza Jagiellończyka i autor pierwszego dzieła o dziejach Polski-Roczniki ,czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego.
2-Wit Stwosz 1447-1533
Jeden z czołowych przedstawicieli gotyku.Rzeźbiarz i malarz.Jedo dziełem jest ołtarz w kościele Mariackim,oraz wawelski nagrobek Kazimierza Jagiellończyka.
Wit Stwosz, także Wit Stosz; niem.Veit Stoß (inne wersje imienia: Feyt, Veydt, Vit, nazwiska: Stoss, Stuos) (ur. ok. 1448 w Horb am Neckar, koło Stuttgartu, zm. jesienią1533 w Norymberdze) – niemiecki rzeźbiarz, grafik i malarz, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli późnego gotyku w rzeźbie.
jan Długosz
Wygląd: Dostojny starszy mężczyzna odziany w sutannę (jest księdzem), o gęstych białych włosach i krzaczastych brwiach. Wawrzuś patrzy na niego okiem rzeźbiarza i zauważa charakterystyczne cechy wyglądu: długi nos i nawyk poruszania wargami, jakby kanonik coś jadł.
Życiorys: Był wychowawcą synów króla Kazimierza Jagiellończyka - Władysława, Jana Olbrachta, przez rok uczył także Aleksandra. W czasie akcji powieści Jan Długosz ma sześćdziesiąt pięć lat. Jest w trakcie pisania dzieła swojego życia, wielkiej kroniki Dzieje Polski (autentycznego dzieła, które przetrwało do naszych czasów i jest bardzo ważnym zabytkiem polskiej literatury). Mieszka tuż pod Wawelem, w domu przy ulicy Kanoniczej. Przygarnia Wawrzusia, podtrzymuje jego rzeźbiarską pasję. Prowadzi go do Wita Stwosza. Przyjaźni się z Szymonem z Lipnicy (który został świętym). W powieści wspomniano o śmierci i pogrzebie obu tych postaci.
Charakterystyka: Jest dobry, łagodny i wyrozumiały. Przeraża Wawrzusia surowym wyglądem, ale okazuje się wspaniałym opiekunem, który chce pomóc przygarniętemu chłopcu. Nie tylko nie karze go za rzeźbiarską pasję, ale postanawia zaprowadzić do genialnego rzeźbiarza, Wita Stwosza, żeby ocenił prace Wawrzusia.
Jest cierpliwy, spokojny, skromny. Nie chwali się swoim dziełem, choć zdaje sobie sprawę, że jego Dzieje Polskiprzetrwają wieki. Cieszy się wielkim poważaniem, szacunkiem, jest uważany za autorytet.
Rola w utworze: wzorowy wychowawca, artysta - kronikarz.
1-Jan Długosz 1414-1480
Był sekretarzem biskupa Zbigniewa Oleśnickiego.To takze wychowawca synów Kazimierza Jagiellończyka i autor pierwszego dzieła o dziejach Polski-Roczniki ,czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego.
2-Wit Stwosz 1447-1533
Jeden z czołowych przedstawicieli gotyku.Rzeźbiarz i malarz.Jedo dziełem jest ołtarz w kościele Mariackim,oraz wawelski nagrobek Kazimierza Jagiellończyka.
Wit Stwosz, także Wit Stosz; niem. Veit Stoß (inne wersje imienia: Feyt, Veydt, Vit, nazwiska: Stoss, Stuos) (ur. ok. 1448 w Horb am Neckar, koło Stuttgartu, zm. jesienią1533 w Norymberdze) – niemiecki rzeźbiarz, grafik i malarz, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli późnego gotyku w rzeźbie.
jan Długosz
Wygląd: Dostojny starszy mężczyzna odziany w sutannę (jest księdzem), o gęstych białych włosach i krzaczastych brwiach. Wawrzuś patrzy na niego okiem rzeźbiarza i zauważa charakterystyczne cechy wyglądu: długi nos i nawyk poruszania wargami, jakby kanonik coś jadł.
Życiorys: Był wychowawcą synów króla Kazimierza Jagiellończyka - Władysława, Jana Olbrachta, przez rok uczył także Aleksandra. W czasie akcji powieści Jan Długosz ma sześćdziesiąt pięć lat. Jest w trakcie pisania dzieła swojego życia, wielkiej kroniki Dzieje Polski (autentycznego dzieła, które przetrwało do naszych czasów i jest bardzo ważnym zabytkiem polskiej literatury). Mieszka tuż pod Wawelem, w domu przy ulicy Kanoniczej. Przygarnia Wawrzusia, podtrzymuje jego rzeźbiarską pasję. Prowadzi go do Wita Stwosza. Przyjaźni się z Szymonem z Lipnicy (który został świętym). W powieści wspomniano o śmierci i pogrzebie obu tych postaci.
Charakterystyka: Jest dobry, łagodny i wyrozumiały. Przeraża Wawrzusia surowym wyglądem, ale okazuje się wspaniałym opiekunem, który chce pomóc przygarniętemu chłopcu. Nie tylko nie karze go za rzeźbiarską pasję, ale postanawia zaprowadzić do genialnego rzeźbiarza, Wita Stwosza, żeby ocenił prace Wawrzusia.
Jest cierpliwy, spokojny, skromny. Nie chwali się swoim dziełem, choć zdaje sobie sprawę, że jego Dzieje Polskiprzetrwają wieki. Cieszy się wielkim poważaniem, szacunkiem, jest uważany za autorytet.
Rola w utworze: wzorowy wychowawca, artysta - kronikarz.