Maria Wolewska urodziła się 7 grudnia 1786 roku we wsi Brodne pod Kiernozią koło Łowicza.Była córką Mateusza Łączyńskiego herbu Nałęcz i Ewy Zaborowskiej.Miała dwóch braci Benedykta Józefa i Teodora.Przez około 6 lat opiekował się nimi Mikołaj Chopin.
Maria Łączyńska – przyszła Pani Walewska urodziła się 7 grudnia 1786 r. we wsi Brodne pod Kiernozią koło Łowicza. Miała dwóch braci: Benedykta Józefa i Teodora, którzy w przyszłości zostali oficerami armii napoleońskiej. Począwszy od 1795 r. przez około 6 lat wychowaniem gromadki dzieci Łączyńskich z Kiernozi zajmował się Mikołaj Chopin – ojciec wielkiego Fryderyka.
Na przełomie 1804 i 1805 roku Maria wychodzi za mąż za starszego o blisko pół wieku szambelana Anastazego Walewskiego z Walewic. Po powrocie z podróży poślubnej do Italii, a w niecałe 6 miesięcy od ślubu 13 czerwca 1805 r. przychodzi na świat pierwszy syn Marii – Antoni Bazyli Rudolf. Wydaje się mało prawdopodobne by ojcem dziecka był stary i zniedołężniały szambelan, związek z nim miał raczej ratować honor panny Łączyńskiej spodziewającej się potomka.
Pani Walewska do dziś pozostałaby osobą mało znaną gdyby nie jej romans z cesarzem Francuzów – Napoleonem. Przyszli kochankowie poznali się oficjalnie 7 stycznia 1807 roku na balu na Zamku Królewskim w Warszawie, choć istnieje wersja mówiąca o spotkaniu 1 stycznia pod Warszawą podczas powrotu Napoleona z frontu.
Od pierwszej chwili Maria staje się obiektem adoracji ze strony cesarza, który obsypuje ją kwiatami, prezentami, śle namiętne listy miłosne. Jego starania wspierane naciskami ze strony otoczenia sprawiają, że Maria jeszcze przed końcem stycznia ulega i zostaje cesarską metresą. Gdy podczas wznowionych działań wojennych Napoleon kwateruje w Kamieńcu Suskim sprowadza tam na 3 tygodnie swą „polską małżonkę”. Po zawarciu pokoju w Tylży Napoleon powraca do Paryża. Nie jest pewne czy Walewska pojechała wtedy za nim do Francji. Na pewno jednak spotykają się w 1809 r. w Wiedniu podczas rokowań pokojowych po kolejnej zwycięskiej kampanii wojennej Napoleona. Przez kilka miesięcy Maria mieszka w pobliżu rezydencji cesarza - pałacu Schonbrunn w którym jest częstym gościem. Owocem tego pobytu jest ciąża Marii, co ostatecznie przekonuje Napoleona, iż to z winy swej żony Józefiny nie może się doczekać następcy. W rezultacie cesarz rozwodzi się, aby w kwietniu 1810 r. poślubić córkę austriackiego monarchy Marię Luizę. W miesiąc później 4 maja w Walewicach Maria rodzi syna, który na chrzcie otrzymuje imiona Aleksander Florian Józef. Po kilku miesiącach Maria z synami wyjeżdża do Paryża, gdzie zamieszkuje w pałacyku podarowanym jej przez Napoleona. Cesarz otacza dyskretną opieką Marię i syna ale unika kontaktów osobistych, jego nowa żona jest w ciąży i w marcu 1811 r. obdarza go legalnym następcą tronu.
W maju 1812 r. dwuletni Aleksander Walewski na mocy specjalnego dekretu Napoleona otrzymuje tytuł hrabiego oraz zyskowne posiadłości ziemskie. Dzięki temu Maria i jej dziecko mają zagwarantowaną pełną niezależność finansową. Tak uposażeni wracają do Warszawy, gdzie Maria składa wniosek rozwodowy w którym stwierdza, że jej małżeństwo z Anastazym Walewskim było zawarte pod przymusem wywieranym przez matkę i starszego brata Benedykta. W sierpniu następuje formalny rozwód z Anastazym, który dwa lata później umiera. Po odwrocie Napoleona spod Moskwy Maria pojawia się w Paryżu.
Prawdopodobnie w tym czasie nawiązuje romans ze swym przyszłym mężem hrabią Filipem Antonim Augustem Ornano. We wrześniu 1814 r. po abdykacji Napoleona, Maria z synem i bratem Teodorem składają cesarzowi trzydniową wizytę na wyspie Elbie. Ostatni raz byli kochankowie spotykają się w czasie słynnych „100 dni” przed zesłaniem Napoleona na Wyspę św. Heleny.
Rok później 7 września 1816 r. Maria poślubia w Brukseli hrabiego Ornano i zamieszkuje z nim w Liege w Belgii. 9 czerwca 1817 r. przychodzi na świat trzeci syn Marii Rudolf August Ornano. W tym czasie Maria ciężko choruje prawdopodobnie na kamicę nerkową. Umiera 11 grudnia 1817 r. w Paryżu, jej serce umieszczono w grobowcu jej zmarłego w 1863 roku męża na cmentarzu Pere Lachaise, ciało zaś w 1818 roku sprowadzono do rodzinnej Kiernozi i pochowano w miejscowym kościele parafialnym.
Maria Wolewska urodziła się 7 grudnia 1786 roku we wsi Brodne pod Kiernozią koło Łowicza.Była córką Mateusza Łączyńskiego herbu Nałęcz i Ewy Zaborowskiej.Miała dwóch braci Benedykta Józefa i Teodora.Przez około 6 lat opiekował się nimi Mikołaj Chopin.
Maria Łączyńska – przyszła Pani Walewska urodziła się 7 grudnia 1786 r. we wsi Brodne pod Kiernozią koło Łowicza. Miała dwóch braci: Benedykta Józefa i Teodora, którzy w przyszłości zostali oficerami armii napoleońskiej. Począwszy od 1795 r. przez około 6 lat wychowaniem gromadki dzieci Łączyńskich z Kiernozi zajmował się Mikołaj Chopin – ojciec wielkiego Fryderyka.
Na przełomie 1804 i 1805 roku Maria wychodzi za mąż za starszego o blisko pół wieku szambelana Anastazego Walewskiego z Walewic. Po powrocie z podróży poślubnej do Italii, a w niecałe 6 miesięcy od ślubu 13 czerwca 1805 r. przychodzi na świat pierwszy syn Marii – Antoni Bazyli Rudolf. Wydaje się mało prawdopodobne by ojcem dziecka był stary i zniedołężniały szambelan, związek z nim miał raczej ratować honor panny Łączyńskiej spodziewającej się potomka.
Pani Walewska do dziś pozostałaby osobą mało znaną gdyby nie jej romans z cesarzem Francuzów – Napoleonem. Przyszli kochankowie poznali się oficjalnie 7 stycznia 1807 roku na balu na Zamku Królewskim w Warszawie, choć istnieje wersja mówiąca o spotkaniu 1 stycznia pod Warszawą podczas powrotu Napoleona z frontu.
Od pierwszej chwili Maria staje się obiektem adoracji ze strony cesarza, który obsypuje ją kwiatami, prezentami, śle namiętne listy miłosne. Jego starania wspierane naciskami ze strony otoczenia sprawiają, że Maria jeszcze przed końcem stycznia ulega i zostaje cesarską metresą. Gdy podczas wznowionych działań wojennych Napoleon kwateruje w Kamieńcu Suskim sprowadza tam na 3 tygodnie swą „polską małżonkę”. Po zawarciu pokoju w Tylży Napoleon powraca do Paryża. Nie jest pewne czy Walewska pojechała wtedy za nim do Francji. Na pewno jednak spotykają się w 1809 r. w Wiedniu podczas rokowań pokojowych po kolejnej zwycięskiej kampanii wojennej Napoleona. Przez kilka miesięcy Maria mieszka w pobliżu rezydencji cesarza - pałacu Schonbrunn w którym jest częstym gościem. Owocem tego pobytu jest ciąża Marii, co ostatecznie przekonuje Napoleona, iż to z winy swej żony Józefiny nie może się doczekać następcy. W rezultacie cesarz rozwodzi się, aby w kwietniu 1810 r. poślubić córkę austriackiego monarchy Marię Luizę. W miesiąc później 4 maja w Walewicach Maria rodzi syna, który na chrzcie otrzymuje imiona Aleksander Florian Józef. Po kilku miesiącach Maria z synami wyjeżdża do Paryża, gdzie zamieszkuje w pałacyku podarowanym jej przez Napoleona. Cesarz otacza dyskretną opieką Marię i syna ale unika kontaktów osobistych, jego nowa żona jest w ciąży i w marcu 1811 r. obdarza go legalnym następcą tronu.
W maju 1812 r. dwuletni Aleksander Walewski na mocy specjalnego dekretu Napoleona otrzymuje tytuł hrabiego oraz zyskowne posiadłości ziemskie. Dzięki temu Maria i jej dziecko mają zagwarantowaną pełną niezależność finansową. Tak uposażeni wracają do Warszawy, gdzie Maria składa wniosek rozwodowy w którym stwierdza, że jej małżeństwo z Anastazym Walewskim było zawarte pod przymusem wywieranym przez matkę i starszego brata Benedykta. W sierpniu następuje formalny rozwód z Anastazym, który dwa lata później umiera. Po odwrocie Napoleona spod Moskwy Maria pojawia się w Paryżu.
Prawdopodobnie w tym czasie nawiązuje romans ze swym przyszłym mężem hrabią Filipem Antonim Augustem Ornano. We wrześniu 1814 r. po abdykacji Napoleona, Maria z synem i bratem Teodorem składają cesarzowi trzydniową wizytę na wyspie Elbie. Ostatni raz byli kochankowie spotykają się w czasie słynnych „100 dni” przed zesłaniem Napoleona na Wyspę św. Heleny.
Rok później 7 września 1816 r. Maria poślubia w Brukseli hrabiego Ornano i zamieszkuje z nim w Liege w Belgii. 9 czerwca 1817 r. przychodzi na świat trzeci syn Marii Rudolf August Ornano. W tym czasie Maria ciężko choruje prawdopodobnie na kamicę nerkową. Umiera 11 grudnia 1817 r. w Paryżu, jej serce umieszczono w grobowcu jej zmarłego w 1863 roku męża na cmentarzu Pere Lachaise, ciało zaś w 1818 roku sprowadzono do rodzinnej Kiernozi i pochowano w miejscowym kościele parafialnym.