Łużycka kultura, termin posiadający różne znaczenia wśród archeologów różnych krajów. Najszerzej ujmowany w polskiej literaturze archeologicznej, jako kultura obejmująca w epoce brązu, a także wczesnej epoce żelaza (ok. 1400-300 p.n.e.) w zasadzie całość ziem polskich leżących w dorzeczu Odry i Wisły, w kierunku wschodnim wykraczając poza granice Polski na zachodnią część Wołynia, obejmująca ponadto północno-wschodnią i północną część Czech, Saksonię z Łużycami, wschodnią część Turyngii i znaczną część Brandenburgii, leżące w dorzeczu górnej i środkowej Łaby.
Nazwa pochodzi od cmentarzysk popielnicowych tej kultury odkrytych na Łużycach. Obecnie odrzuca się zarówno koncepcję ukształtowania się kultury łużyckiej na jednym terytorium, jak i później przyjmowany podział na dwie strefy: zachodnią, która wykształciła się ok. 1400 na podłożu miejscowego osadnictwa przy silnych wpływach znad środkowego Dunaju, oraz wschodnią, która powstała w XIII-XII w.p.n.e. na podłożu kultury trzcinieckiej.
Łużycka kultura, termin posiadający różne znaczenia wśród archeologów różnych krajów. Najszerzej ujmowany w polskiej literaturze archeologicznej, jako kultura obejmująca w epoce brązu, a także wczesnej epoce żelaza (ok. 1400-300 p.n.e.) w zasadzie całość ziem polskich leżących w dorzeczu Odry i Wisły, w kierunku wschodnim wykraczając poza granice Polski na zachodnią część Wołynia, obejmująca ponadto północno-wschodnią i północną część Czech, Saksonię z Łużycami, wschodnią część Turyngii i znaczną część Brandenburgii, leżące w dorzeczu górnej i środkowej Łaby.
Nazwa pochodzi od cmentarzysk popielnicowych tej kultury odkrytych na Łużycach. Obecnie odrzuca się zarówno koncepcję ukształtowania się kultury łużyckiej na jednym terytorium, jak i później przyjmowany podział na dwie strefy: zachodnią, która wykształciła się ok. 1400 na podłożu miejscowego osadnictwa przy silnych wpływach znad środkowego Dunaju, oraz wschodnią, która powstała w XIII-XII w.p.n.e. na podłożu kultury trzcinieckiej.