Question

kiedy piszemy w języku angielskim : an, a ,the

Answer 1

✍ Bardzo ważną rzeczą jest przywiązywanie szczególnej uwagi do wymowy poszczególnych wyrazów. To od niej zależy jaki przedimek zastosujemy (tyczy się to zarówno samych rzeczowników, jak również połączeń rzeczowników z określającymi ich przymiotnikami).

☝ Ogólną zasadą jest, że:

- przedimka „a” [indefinite article] używamy z rzeczownikami policzalnymi w liczbie pojedynczej zaczynającymi się od spółgłoski - np. „a book”, 

a także zaczynającymi się od samogłoski wymawianej jako spółgłoska – np. „a uniform” - /juːnɪfɔːm/. 

- przedimka „an” [indefinite article] używamy z rzeczownikami policzalnymi w liczbie pojedynczej zaczynającymi się od samogłoski - np. „an apple”.

 

☝ Rozważmy kwestię wymowy rzeczowników poprzedzonych przymiotnikami:

- jeżeli przymiotnik określający rzeczownik zaczyna się samogłoską, wtedy wstawiamy przed nim przedimek „an” – np. „an interesting book”, chyba, że wymowa tego przymiotnika zaczyna się spółgłoską, to wtedy wstawiamy przedimek „a” - np. „a yellow hat”,

- jeżeli przymiotnik określający rzeczownik zaczyna się spółgłoską, wtedy wstawiamy przed nim przedimek „a” – np. „a big orange”, chyba, że wymowa tego przymiotnika zaczyna się samogłoską, to wtedy wstawiamy przedimek „an” – np. „an honest girl” - „honest” wymawiamy bez „h” - /ˈɒnɪst/.

„THE” w pigułce.

„THE” używamy:
- przedimka określonego „the” [definite article] używamy z rzeczownikami policzalnymi i niepoliczalnymi, w liczbie pojedynczej, jak i mnogiej mówiąc o czymś specyficznym, określonym, czyli wtedy, kiedy używamy tego samego rzeczownika po raz drugi lub jest nam już znany. Innymi słowy wtedy, kiedy potrafimy odpowiedzieć na pytanie „Who?”, „Which?”, np. „I received a letter and a postcard on my birthday. The letter was from my parents and the postcard was from my friend.”,
- z rzeczownikami, które są unikalne, jedyne w swoim rodzaju, np. „the sun”, „the moon”, „the Earth”, - z nazwami rzek, np. „the Nile”, mórz, np. „the Black Sea”, oceanów, np. „the Indian Ocean”, łańcuchów górskich, np. „the Pyrenees”, pustyń, np. „the Gobi”, archipelagów (grup wysp), np. „the Canary Islands” i nazwami krajów, kiedy zawierają słowa takie jak „state”, „kingdom”, „republic”, etc., np. „the United States”, 
- z nazwami instrumentów muzycznych, np. „the piano”, „the saxophone” i tańców, np. „the tango”,
- z nazwami hoteli, np. „the Sheraton Hotel”, teatrów/kin, np. „the Odeon Theatre”, statków, np. „The Queen Mary”, organizacji, np. „the UN”, gazet, np. „The Times” i muzeów, np. „the Louvre”, 
- z nazwami określającymi narodowość, obywatelstwo, np. „the Belgians” i nazwiskami rodowymi, np. „the Johnsons”,
- z tytułami, kiedy nie podaje się imienia osoby, np. „the Duchess of Kent”, „the Queen”, ale -- „Queen Mary”, - ze słowami „morning”, „afternoon” i „evening”, np. „He goes home in the evening.”,
- ze słowami „station”, „shop”, „cinema”, „pub”, „library”, „city”, „village”, np. She went to the station to meet Jim,
- z nazwami okresów/wydarzeń historycznych, np. „the Stone Age”, „the First World War”, ale -- „World War I”,
- ze słowami „only”, „last”, „first” (użytymi jako przymiotniki), np. „He was the last person to arrive.”,
- z przymiotnikami i przysłówkami w stopniu najwyższym, np. „He is the most intelligent man I've ever met.”/„Jimmy drives the most carefully of all.”.

„THE” nie używamy:

- z niepoliczalnymi rzeczownikami i tymi policzalnymi w liczbie mnogiej, kiedy mówimy o czymś ogólnie, czyli wtedy, kiedy nie potrafimy odpowiedzieć na pytanie „Who?” i „Which?”, np. „Trees produce oxygen.” - „Which trees?” „Trees in general.”,
- z nazwami własnymi, np. „This is Darius.”,
- z nazwami państw, np. „Egypt”, miast, np. „Rome”, ulic, np. „Oxford Street”, parków, np. „Hyde Park”, gór (chodzi o pojedyncze szczyty, a nie pasma górskie), np. „Mont Blanc”, dworców kolejowych, np. „Victoria Station”, mostów, np. „Tower Bridge”, „pojedynczych wysp, np. „Rhodes”, jezior, np. „Lake Ontario” i kontynentów, np. „Asia”,
- z nazwami sportów, gier, aktywności, dni, miesięcy, uroczystości, kolorów, napoi, posiłków i języków (kiedy po nazwie języka nie występuje rzeczownik „language” -- np. „I speak French.”, ale -- „The French language is spoken in some parts of Canada.”),
- z zaimkami „this”/„that”/„these”/„those”, np. „this bag”, „those cars”, nigdy -- „the this bag”,
- z przymiotnikami dzierżawczymi (possessive adjectives) lub dopełniaczem (the possessive case), np. „This isn't my car - it's Keith's.”,
- z tytułami, kiedy wymienione jest imię osoby, np. „Prince Charles”, „President Reagan”,
- z dwuczłonowymi nazwami, kiedy pierwsze słowo jest nazwą miejsca lub imieniem osoby, np. „Luton Airport”, ale -- „the White House”,
- z nazwami pubów, sklepów, banków i hoteli nazwanych na cześć ich założycieli, które kończą się na „-s” lub „-'s”, np. „Harrods”, „Lloyds Bank”, „Emma's pub”, ale -- „the Black Bull (pub)” -- ponieważ „Black” nie jest ani imieniem osoby, ani nazwą miejsca,
- ze słowami „school”, „church”, „bed”, „hospital”, „college”, „university”, „court”, „prison” lub „home” kiedy odnosimy się do celu, w jakim te budynki - miejsca istnieją, czyli inaczej - kiedy odnosimy się do czynności mających miejsce w tych placówkach, np. „Jack was a prison.” (Był więźniem.), „Jack's mother went to the prison to see him.” (Jego matka go odwiedziła. - jako gość),
- ze słowami „home”, „father”, „mother”, kiedy odnosimy się do własnego miejsca zamieszkania i swoich rodziców, np. „Father is at home.”,
- z nazwami środków transportu - by bus/car/train/plane, etc., np. „She travelled by plane.”.
- z nazwami chorób, np. „He's got malaria.”, ale - „flu/the flu”, „measles/the measles”, „mumps/the mumps”.

- Dla ułatwienia, część dotyczącą przedimka określonego „the” dodaję również w załącznikach.
Pozdrawiam,
Marcin I.