Na mocy tajnego protokołu paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku III Rzesza i ZSRR podzieliły między sobą wpływy w Europie Środkowowschodniej. W radzieckiej strefie znalazły się Finlandia, Łotwa i Estonia, a w niemieckiej Litwa. Terytorium Polski miało zostać podzielone według linii Wisła-Narew-San.
Po agresji na Rzeczpospolitą Stalin wyszedł z inicjatywą weryfikacji i pewnej korekty tych postanowień. 25 września 1939 r. zaproponował, aby Niemcy przejęli kontrolę nad obszarem pomiędzy Wisłą i Bugiem, w zamian za co Rzesza miała odstąpić na rzecz Związku Radzieckiego Litwę. Hitler przystał na tą propozycję i wysłał do Moskwy ministra spraw zagranicznych, von Ribbentropa, który 29 września podpisał oficjalny układ radziecko-niemiecki o granicy i przyjaźni. Umowa ustanawiała przede wszystkim nową wspólną granicę III Rzeszy i ZSRR, zgodnie z postulowaną przez Stalina linią Pisa – Narew – San. Równocześnie kraje bałtyckie: Litwa, Łotwa i Estonia znalazły się w radzieckiej strefie wpływów.
Szybkość, z jaką Stalin przystąpił do uzależniania od swojego imperium bałtyckich sąsiadów, wyraźnie sugeruje, że od dawna miał wobec nich agresywne zamiary. Jeszcze 28 września władze ZSRR wymusiły na Estonii zawarcie układu sojuszniczego, na mocy którego Armia Czerwona wkroczyła na jej terytorium, zajmując punkty o największym znaczeniu militarnym, gospodarczym i administracyjnym. Łotwa musiała przyjąć podobny układ 5 października, a Litwa 10 października 1939 r. Choć rządy tych państw nadal formalnie pozostawały niezawisłe, to jednak wschodni „sojusznik” coraz silniej ingerował w ich politykę. Sytuacja tylko czasowo poprawiła się w czasie wojny zimowej, kiedy to bohaterski opór Finów odwrócił uwagę Stalina od republik bałtyckich. Jednakże, po okupionym wielkimi stratami i utratą prestiżu, częściowym zwycięstwie nad Finlandią, ZSRR ponownie zaczął wywierać presję na swych małych sąsiadów.
Kiedy w czerwcu 1940 r. oczy Europy i świata zwrócone były na Francję, która rozpaczliwie próbowała stawić opór doskonale zorganizowanej machinie wojennej Wehrmachtu, Stalin zrozumiał, że powstałe zamieszanie daje doskonałą okazję do „cichej” rozprawy z państwami bałtyckimi. Pod pretekstem złamania postanowień układów sojuszniczych z ZSRR, Armia Czerwona zajęła 14 czerwca, w ciągu jednego dnia, Litwę, a 17 czerwca Łotwę i Estonię.
Aby nadać swoim poczynaniom pozorów prawomocności i legalności, Stalin posunął się krok dalej. W dniach 14-15 lipca 1940 r. NKWD zorganizowała w państwach bałtyckich „wybory” do parlamentów. Oczywiście wszyscy nowo wybrani mandatariusze byli agentami bądź znajdowali się pod przemożnymi wpływami Moskwy i na pierwszych posiedzeniach parlamentów podjęli jednogłośnie uchwały o przystąpieniu swoich państw do ZSRR. W sierpniu 1940 r. Rada Najwyższa Związku Radzieckiego łaskawie wysłuchała tych próśb i wcieliła Litwę, Łotwę oraz Estonię do kraju rad, jako odpowiednio: Litewską Socjalistyczną Republikę Radziecką, Łotewską Socjalistyczną Republikę Radziecką oraz Estońską Socjalistyczną Republikę Radziecką. Na pół wieku te trzy państwa bałtyckie zniknęły z politycznej mapy Europy.
23 sierpnia 1939 roku III Rzesza i Związek Radziecki zawarły tajny układ (pakt Ribbentrop-Mołotow), który umieszczał Litwę w niemieckiej strefie wpływów. Ponieważ armie niemieckie znacznie przekroczyły na wschodzie ustaloną linię podziału Polski na Wiśle i Sanie, w ramach rekompensaty Hitler oddał Litwę w rosyjską strefę wpływów Związkowi Radzieckiemu. Dokonując licznych prowokacji granicznych 1940 ZSRR wysunął wobec Litwinów ultimatum, żądając utworzenia baz sowieckich na terytorium republiki. 15 czerwca 1940r. 150 tysięczna armia radziecka rozpoczęła okupację Litwy.
Pod presją siły i w zgodzie z traktatem Ribbentrop-Mołotow wymuszono także wejście (w 1940) Armii Czerwonej do Litwy, Łotwy i Estonii i w tych krajach proklamowano republiki radzieckie, które „przystąpiły” do ZSRR.
Na mocy tajnego protokołu paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku III Rzesza i ZSRR podzieliły między sobą wpływy w Europie Środkowowschodniej. W radzieckiej strefie znalazły się Finlandia, Łotwa i Estonia, a w niemieckiej Litwa. Terytorium Polski miało zostać podzielone według linii Wisła-Narew-San.
Po agresji na Rzeczpospolitą Stalin wyszedł z inicjatywą weryfikacji i pewnej korekty tych postanowień. 25 września 1939 r. zaproponował, aby Niemcy przejęli kontrolę nad obszarem pomiędzy Wisłą i Bugiem, w zamian za co Rzesza miała odstąpić na rzecz Związku Radzieckiego Litwę. Hitler przystał na tą propozycję i wysłał do Moskwy ministra spraw zagranicznych, von Ribbentropa, który 29 września podpisał oficjalny układ radziecko-niemiecki o granicy i przyjaźni. Umowa ustanawiała przede wszystkim nową wspólną granicę III Rzeszy i ZSRR, zgodnie z postulowaną przez Stalina linią Pisa – Narew – San. Równocześnie kraje bałtyckie: Litwa, Łotwa i Estonia znalazły się w radzieckiej strefie wpływów.
Szybkość, z jaką Stalin przystąpił do uzależniania od swojego imperium bałtyckich sąsiadów, wyraźnie sugeruje, że od dawna miał wobec nich agresywne zamiary. Jeszcze 28 września władze ZSRR wymusiły na Estonii zawarcie układu sojuszniczego, na mocy którego Armia Czerwona wkroczyła na jej terytorium, zajmując punkty o największym znaczeniu militarnym, gospodarczym i administracyjnym. Łotwa musiała przyjąć podobny układ 5 października, a Litwa 10 października 1939 r. Choć rządy tych państw nadal formalnie pozostawały niezawisłe, to jednak wschodni „sojusznik” coraz silniej ingerował w ich politykę. Sytuacja tylko czasowo poprawiła się w czasie wojny zimowej, kiedy to bohaterski opór Finów odwrócił uwagę Stalina od republik bałtyckich. Jednakże, po okupionym wielkimi stratami i utratą prestiżu, częściowym zwycięstwie nad Finlandią, ZSRR ponownie zaczął wywierać presję na swych małych sąsiadów.
Kiedy w czerwcu 1940 r. oczy Europy i świata zwrócone były na Francję, która rozpaczliwie próbowała stawić opór doskonale zorganizowanej machinie wojennej Wehrmachtu, Stalin zrozumiał, że powstałe zamieszanie daje doskonałą okazję do „cichej” rozprawy z państwami bałtyckimi. Pod pretekstem złamania postanowień układów sojuszniczych z ZSRR, Armia Czerwona zajęła 14 czerwca, w ciągu jednego dnia, Litwę, a 17 czerwca Łotwę i Estonię.
Aby nadać swoim poczynaniom pozorów prawomocności i legalności, Stalin posunął się krok dalej. W dniach 14-15 lipca 1940 r. NKWD zorganizowała w państwach bałtyckich „wybory” do parlamentów. Oczywiście wszyscy nowo wybrani mandatariusze byli agentami bądź znajdowali się pod przemożnymi wpływami Moskwy i na pierwszych posiedzeniach parlamentów podjęli jednogłośnie uchwały o przystąpieniu swoich państw do ZSRR. W sierpniu 1940 r. Rada Najwyższa Związku Radzieckiego łaskawie wysłuchała tych próśb i wcieliła Litwę, Łotwę oraz Estonię do kraju rad, jako odpowiednio: Litewską Socjalistyczną Republikę Radziecką, Łotewską Socjalistyczną Republikę Radziecką oraz Estońską Socjalistyczną Republikę Radziecką. Na pół wieku te trzy państwa bałtyckie zniknęły z politycznej mapy Europy.
Myślę że trochę pomogłem
23 sierpnia 1939 roku III Rzesza i Związek Radziecki zawarły tajny układ (pakt Ribbentrop-Mołotow), który umieszczał Litwę w niemieckiej strefie wpływów. Ponieważ armie niemieckie znacznie przekroczyły na wschodzie ustaloną linię podziału Polski na Wiśle i Sanie, w ramach rekompensaty Hitler oddał Litwę w rosyjską strefę wpływów Związkowi Radzieckiemu. Dokonując licznych prowokacji granicznych 1940 ZSRR wysunął wobec Litwinów ultimatum, żądając utworzenia baz sowieckich na terytorium republiki. 15 czerwca 1940r. 150 tysięczna armia radziecka rozpoczęła okupację Litwy.
Pod presją siły i w zgodzie z traktatem Ribbentrop-Mołotow wymuszono także wejście (w 1940) Armii Czerwonej do Litwy, Łotwy i Estonii i w tych krajach proklamowano republiki radzieckie, które „przystąpiły” do ZSRR.