Julisz Słowacki " Rozłączenie"
1. Zwróć uwagę na kolory pojawiające się w wierszu. Jakie barwy dominują? Czy tonacja kolorystyczna utworu jest stała, czy zmienna? Które nazwy kolorów są nacechowane emocjonalnie lub niosą jakąś dodatkową wartość znaczeniową oprócz czysto opisowej?
2. Wskaż w wierszu motywy i obrazy charakterystyczne dla estetyki sentymentalnej i typowe dla wrażliwości romantycznej. Które z nich przeważają w teraźniejszym świecie "ja"? Odpowiedź uzasadnij.
3. W jaki sposób przyroda uczestniczy w tytułowym rozłączeniu? Odpowiadając, zwróć uwagę m.in. na metafory i porównania służące wyrażeniu stanów emocjonalnych obu postaci.
Pomocy!!!potrzebuję tego jak najszybciej. Z góry dziękuję.
1. Kolory:
- biały x2 (gołąb i szata)
- różowy (łza)
- siny (skra/iskra)
- srebrny - "osrebrzać" (za pomocą księżyca)
- błękit (jezioro)
- szafirowy (skały)
- blady (świecą smutno i blado)
Kolorystyka jest praktycznie stała. Są to kolory szarawe, jasne, pastelowe, blade. Brakuje intensywnych kolorów (które oznaczałyby uczucia/namiętność). Nie ma też czerni, więc smutek z nich płynący jest raczej smutkiem z tęsknoty niż żalu (jest w głebi gdzieś nadzieja, że czekanie kiedyś się skończy)
Biały kolor szaty ukochanej oznacza jej niewinność i czystość.
Biały gołąb symbolizuje pojednanie. To, że ich myśli są czyste i pozbawione jakichś cielesnych upodobań. Widać, że darzą się czystą miłością.
Srebro, błękit i blady kolor symbolizują smutek. To, że świat bez drugiej osoby nie ma barw. Jest wręcz szary i monotonny.
2. "Rozłączeni - lecz jedno o drugim pamięta;"
Wrażliwośc romantyczna. są rozłączeni, ale wciąż o sobie pamiętają. Nie wiadomo jak długo trwa jużta rozłąka i ile jeszcze będzie trwała.
"Pomiędzy nami lata biały gołąb smutku
I nosi ciągłe wieści."
są ze sobą złączeni jak gdyby niewidzialną nicią. Gołąb niekoniecznie symbolizuje przepływ prawdziwych wiadomości. Możlwie że nie wysyłają sobie listów, ale oboje pamiętają o sobie. Są smutni przez rozłąkę
"Tyś mi widna jak gwiazda, co się tam zapala
I łzę różową leje, i skrą siną błyska."
Podmiot liryczny widzi swoją ukochaną nawet kiedy nie ma od niej żadnych wieści. Więź między nimi jest tak silna, a przyzwyczajenia sprawiają, że wie co się z nią dzieje. Miłość i tęsknota budzą w nim takie obrazy.
"Wiem, gdzie malować myślą twe oczy i postać,
Między jakimi drzewy szukać białej szaty."
wie gdzie zawsze chodzi jego ukochana. Wie gdzie jej szukać. Zawsze będzie jej tam wypatrywał. Wyobrażał sobie, że ona tam jest. Uważa to za rzecz normalną(sentymentalizm)
"Za jeziorem - dojrzałem dwa z okien światełka.
Przywykłem do nich, kocham te gwiazdy jeziora"
Pokochał dwa odległe punkciki, które wydająmu się jaśnieć bardziej niż wszystkie inne gwiazdy. PAtrzy na nie, bo są tak samo dalekie i nieosiągalne dla niego, jak ukochana. Nie może się do nich zbliżyć, ale je kocha.
"Dziś je widzę, widziałem zapalone wczora,
Zawsze mi świecą - smutno i blado - lecz zawsze...
A ty - wiecznie zagasłaś nad biednym tułaczem;"
Wspomina że tamte dla niego zawsze świecą. Ona już nie jest dla niego światełkiem. Nie może jej jednak porzucić. (sentymentalizm)
"Zamilkniemy na chwilę i znów się wołamy
Jak dwa smutne słowiki, co się wabią płaczem."
Wciąż wołają siebie nawzajem na nowo budząc w sobie tęsknotę.
Podsumowanie:
Częściowo są to wrersy przepełnione romantyzmem. Częściowo czysto sentymentalne. Z jednej strony jest motyw cierpienia, rozłąki i tego, że nic na to nie mogą poradzić (romantyzm). Z drugiej zaś: ślepe wołąnie siebie nawzajem, wiara w obecność tej drugiej osoby, wyobrażenia, wspomnienia (sentymentalizm). Podmiot liryczny żyje więc swoimi wyobrażeniami i wspomnieniami. Żyje obrazem ukochanej, snującej się w okolicach drzew. Ogarnia go smutek, bo wie, że nie mogą być ze sobą. Cierpienie jednak nie będzie mieć końca. Zbyt przyzwyczaił się do tego stanu rzeczy. Pokochał te odległe punkciki tak samo jak kobietę, której nie dane jest mu widzieć. Z własnego wyboru pokochał to, co było kiedyś i się tego trzyma, żyjąć wyobrażeniami. Są obok siebie, a jednak daleko. Uczucie to jednak jest czyste.
3. "Nie wiesz, że trzeba niebo zwalić i położyć
Pod oknami, i nazwać jeziora błękitem.
Potem jezioro z niebem dzielić na połowę,"
Nazywają siebie jednością, jaką rozdzielono. Pozornie są tak blisko siebie, a jednocześnie tak daleko. Widzą siebie. Wiedzą o swojej obecności. Nie mogą jednak w tej chwili się spotkać.