Question

Jana Kochanowskiego "Człowiek boże igrzysko":

Nie rzekł jako żyw żaden więtszej prawdy z wieka,
Jako kto nazwał bożym igrzyskiem człowieka.
Bo co kiedy tak mądrze człowiek począł sobie,
Żeby się Bóg nie musiał jego śmiać osobie?
On, Boga nie widziawszy, taką dumę w głowie
Uprządł sobie, że Bogu podobnym się zowie.
On miłością samego siebie zaślepiony,
Rozumie, że dla niego świat jest postawiony;
On pierwej był, niżli był; on, chocia nie będzie,
Przedsię będzie; próżno to, błaznów pełno wszędzie.


Pytania do tekstu:
Jak została przedstawiona ludzka natura w utworze?
Kim jest człowiek w oczach Boga?
Co myśli człowiek o sobie i o świecie?
Jak rozumiecie ostanie wersy fraszki?
Jak realizowany jest tutaj motyw świata teatru?
Czy puenta podmiotu lirycznego zaskakuje czytelnika?

Answer 1

Verified answer

Tekst "Człowiek boże igrzysko" Jana Kochanowskiego przedstawia negatywną wizję ludzkiej natury. Człowiek jest przedstawiony jako wyniosły i zarozumiały, uważający się za centrum wszechświata i Boga podobnego. Człowiek zapatrzony jest w siebie i kocha samego siebie, co prowadzi do oślepienia go i braku rozumienia rzeczywistości.

W oczach Boga człowiek jest wyniosły i próżny. Kochanowski przedstawia Boga jako istotę, która śmieje się z ludzkiej pychy i niegodziwości. Człowiek, nie widząc Boga, nie zdaje sobie sprawy z tego, że jego poczynania są obiektem drwiny dla Boga.

Człowiek myśli o sobie i świecie jako o przedmiotach podporządkowanych jego władzy i uważa, że świat jest dla niego stworzony. Jest przedstawiony jako zarozumiały, próżny i zapatrzony w siebie, a jego myślenie jest skupione wyłącznie na własnej osobie.

Ostatnie wersy fraszki odnoszą się do uprzedzeń człowieka, który uważa, że jest on przed Bogiem i światem. Kochanowski podkreśla, że takie postawy są puste i bezcelowe, a człowiek jest tylko jednym z wielu aktorów na teatrze życia.

Motyw świata teatru jest realizowany poprzez użycie metafory bożego igrzyska, gdzie człowiek jest tylko jednym z uczestników. Ta metafora wyraża pogląd, że świat jest teatrem, a ludzie są aktorami, którzy pojawiają się i znikają.

Puenta podmiotu lirycznego, wyrażona w ostatniej linijce "próżno to, błaznów pełno wszędzie", nie zaskakuje czytelnika, ponieważ cały utwór jest nasycony negatywnym tonem wobec ludzkiej natury i przeciwstawieniem jej Bogu. W związku z tym, zakończenie tekstu stanowi konsekwentne podsumowanie przedstawionej negatywnej wizji człowieka i jego stosunku do świata i Boga.