milutka18
Faszyzm to kierunek i ruch polityczny o charakterze totalitarnym, nacjonalistycznym i rasistowskim, który ukształtował się po I wojnie światowej we Włoszech, później także w innych krajach. Forma totalitarnej dyktatury opierała się na zasadzie wodzostwa, dysponowała zhierarchizowanym aparatem partyjnym, stosowała terror wobec przeciwników politycznych"... Taka jest słownikowa definicja tego zjawiska, które wstrząsnęło Europą i światem XX wieku. Jaka była jednak przyczyna narodzin tego fenomenu? Jak wyglądała ideologia i ustrój, stanowiący bez wątpienia czarną kartę historii? Na te pytania postaram się odpowiedzieć w aspekcie chronologiczno - problemowym, przyglądając się sytuacji w latach 1919 - 1939 we Włoszech i Niemczech, gdyż właśnie na tych terenach faszyzm uwidocznił się najwyraźniej. Ruch faszystowski, wywodzący się z Włoch, czerpał po części z poglądów i myśli wybitnych postaci takich jak Jean Jacques Rousseau i F. Nitzsche oraz założeń XIX wiecznego nacjonalizmu, jednak ostateczna forma tego ruchu każe dopatrywać się jego źródeł dopiero w momencie zakończenia I wojny światowej. Za fakt determinujący rozwój zdarzeń uznać można postanowienia traktatu wersalskiego - zwanego "dyktatem wersalskim" - który 28 IV 1919r nałożył szereg represji: terytorialnych, militarnych i gospodarczych na pokonane państwo niemieckie, a także pominął w swych rozstrzygnięciach sprawę należących do obozu zwycięzców Włoch. Powstałe w ten sposób niezadowolenie społeczne w obu krajach dodatkowo podsycane było niekorzystną sytuacją powojennej gospodarki; zniszczenia, utraty terytorialne i majątkowe w przypadku Niemiec, wyczerpanie surowców i trudności w przestawieniu produkcji z wojennej na pokojową zaowocowały drożyzną, inflacją i bezrobociem. Frustracjom społecznym towarzyszyły zamieszki i niespokojna sytuacja wewnętrzna, a także wzrost aktywności ugrupowań socjalistycznych, które w większości społeczeństwa wywoływało strach przed rewolucją. Dodatkowo zaistniałą sytuację pogarszał brak tradycji parlamentarnych oraz zaufania społecznego do rozrośniętych i skorumpowanych struktur władzy. Takiej rzeczywistości - w coraz powszechniejszej opinii - przeciwstawić się mogła jedynie silna, scentralizowana władza. Kryzys liberalizmu, parlamentaryzmu i racjonalizmu, a także powojenny upadek autorytetów oraz zmiana dokonana w społecznej mentalności po pierwszej tego rodzaju wojnie, w której sprzęt zatriumfował nad człowiekiem i odsłoniła się cała prawda o człowieku; biologiczna, kulturowa i duchowa, stworzyły niezwykle podatny grunt dla nowej ideologii. Pierwsze założenia faszystowskie nierozerwalnie związane były z osobą Benito Mussoliniego. Ten były socjalista, aktywnie działający na łamach własnej gazety "Il Popolo d`Italia", miał okazać się "zbawcą narodu". Jego poglądy wyrastające nie tyle z pozytywnych założeń, co z ogólnej negacji panujących wartości, takich jak; demokracja, liberalizm, racjonalizm, pacyfizm czy socjalizm szybko trafiły do rzeszy niezadowolonych z sytuacji wewnętrznej obywateli. Mussolini głosił stworzenie Wielkich Włoch - silnego, zjednoczonego państwa, co dawało poczucie tożsamości narodowej i przynależności szczególnie tym, którzy w powojennej rzeczywistości czuli się wyobcowani: bezrobotnym, byłym kombatantom, zrujnowanym przedsiębiorcom, a także młodzieży. W tym celu konieczne było wprowadzenie rządów totalitarnych; kultu jednego wodza, rozwiązania parlamentu i instytucji samorządowych, zlikwidowanie demokratycznego chaosu i wprowadzenie "rządów silnej ręki". Przy tym przemawiająca do tłumu była wizja Mussoliniego o państwie, jako utworze żywym - tzw. państwie organicznym. Zakładała ona, iż państwo to twór składający się z żywych jednostek, nie zaś struktur, którego siła rośnie wraz z wyrzekaniem się praw przez jednostki. Całością kierować powinna elita, pod którą w rzeczywistości kryła się partia, - zbiór jednostek wybitnych, umożliwiających organizmowi "rozrastanie się", czyli ekspansję terytorialną. W niepohamowanym dążeniu do władzy, tworzeniu zaplecza politycznego, Mussolini docenił znaczenie propagandy; umiejętne kierowanie masami, odwoływanie się do nazistowskich haseł i demagogie, co zapewniło mu osiągnięcie szerokiego poparcia w społeczeństwie. Ideologiczną oprawę polityki faszystowskiej stanowiło także odwoływanie się do historii, mitycznej przeszłości i siły narodu, który znów miał się odrodzić.
4 votes Thanks 0
pedrycz1396
Faszyzm niósł ze sobą zagładę Żydów.Faszyści to osoby które nie tolerują ludzi innej rasy np:.niektórzy Polacy nie nawidzą murzynów bo są inni niż oni sami. W ten sposób faszyści postępują z osbami innej rasy niż oni sami.
Na te pytania postaram się odpowiedzieć w aspekcie chronologiczno - problemowym, przyglądając się sytuacji w latach 1919 - 1939 we Włoszech i Niemczech, gdyż właśnie na tych terenach faszyzm uwidocznił się najwyraźniej.
Ruch faszystowski, wywodzący się z Włoch, czerpał po części z poglądów i myśli wybitnych postaci takich jak Jean Jacques Rousseau i F. Nitzsche oraz założeń XIX wiecznego nacjonalizmu, jednak ostateczna forma tego ruchu każe dopatrywać się jego źródeł dopiero w momencie zakończenia I wojny światowej. Za fakt determinujący rozwój zdarzeń uznać można postanowienia traktatu wersalskiego - zwanego "dyktatem wersalskim" - który 28 IV 1919r nałożył szereg represji: terytorialnych, militarnych i gospodarczych na pokonane państwo niemieckie, a także pominął w swych rozstrzygnięciach sprawę należących do obozu zwycięzców Włoch. Powstałe w ten sposób niezadowolenie społeczne w obu krajach dodatkowo podsycane było niekorzystną sytuacją powojennej gospodarki; zniszczenia, utraty terytorialne i majątkowe w przypadku Niemiec, wyczerpanie surowców i trudności w przestawieniu produkcji z wojennej na pokojową zaowocowały drożyzną, inflacją i bezrobociem. Frustracjom społecznym towarzyszyły zamieszki i niespokojna sytuacja wewnętrzna, a także wzrost aktywności ugrupowań socjalistycznych, które w większości społeczeństwa wywoływało strach przed rewolucją. Dodatkowo zaistniałą sytuację pogarszał brak tradycji parlamentarnych oraz zaufania społecznego do rozrośniętych i skorumpowanych struktur władzy. Takiej rzeczywistości - w coraz powszechniejszej opinii - przeciwstawić się mogła jedynie silna, scentralizowana władza. Kryzys liberalizmu, parlamentaryzmu i racjonalizmu, a także powojenny upadek autorytetów oraz zmiana dokonana w społecznej mentalności po pierwszej tego rodzaju wojnie, w której sprzęt zatriumfował nad człowiekiem i odsłoniła się cała prawda o człowieku; biologiczna, kulturowa i duchowa, stworzyły niezwykle podatny grunt dla nowej ideologii.
Pierwsze założenia faszystowskie nierozerwalnie związane były z osobą Benito Mussoliniego. Ten były socjalista, aktywnie działający na łamach własnej gazety "Il Popolo d`Italia", miał okazać się "zbawcą narodu". Jego poglądy wyrastające nie tyle z pozytywnych założeń, co z ogólnej negacji panujących wartości, takich jak; demokracja, liberalizm, racjonalizm, pacyfizm czy socjalizm szybko trafiły do rzeszy niezadowolonych z sytuacji wewnętrznej obywateli. Mussolini głosił stworzenie Wielkich Włoch - silnego, zjednoczonego państwa, co dawało poczucie tożsamości narodowej i przynależności szczególnie tym, którzy w powojennej rzeczywistości czuli się wyobcowani: bezrobotnym, byłym kombatantom, zrujnowanym przedsiębiorcom, a także młodzieży. W tym celu konieczne było wprowadzenie rządów totalitarnych; kultu jednego wodza, rozwiązania parlamentu i instytucji samorządowych, zlikwidowanie demokratycznego chaosu i wprowadzenie "rządów silnej ręki". Przy tym przemawiająca do tłumu była wizja Mussoliniego o państwie, jako utworze żywym - tzw. państwie organicznym. Zakładała ona, iż państwo to twór składający się z żywych jednostek, nie zaś struktur, którego siła rośnie wraz z wyrzekaniem się praw przez jednostki. Całością kierować powinna elita, pod którą w rzeczywistości kryła się partia, - zbiór jednostek wybitnych, umożliwiających organizmowi "rozrastanie się", czyli ekspansję terytorialną. W niepohamowanym dążeniu do władzy, tworzeniu zaplecza politycznego, Mussolini docenił znaczenie propagandy; umiejętne kierowanie masami, odwoływanie się do nazistowskich haseł i demagogie, co zapewniło mu osiągnięcie szerokiego poparcia w społeczeństwie. Ideologiczną oprawę polityki faszystowskiej stanowiło także odwoływanie się do historii, mitycznej przeszłości i siły narodu, który znów miał się odrodzić.