Saydan
Męskie (oksytoniczne) – oparte na akcencie oksytonicznym, właściwe wierszowi sylabotonicznemu, jak "zew – krew" żeńskie (paroksytoniczne) – posługujące się akcentem paroksytonicznym, nieodłączne od wiersza sylabicznego, np. "woda – uroda" daktyliczne (proparoksytoniczne) – w języku polskim rzadkie, związane z akcentem proparoksytonicznym: "zakochać się – rozszlochać się", "metafizyka – ryzyka" bogate – charakteryzują się nagromadzeniem współbrzmień spółgłoskowych, np. „piąstkom – cząstkom”, ubogie – nie posiadają wielu współbrzmień, np. „te – swe, mi – śni”, głębokie (pogłębione) – obszar współdźwięczności wychodzi poza granice ustalone przez miejsce akcentowanej samogłoski; są równocześnie rymami bogatymi, np. „łabędzie – tak będzie”, dokładne (pełne, ścisłe) – utrzymują pełną identyczność głoskową na obszarze współdźwięczności, niedokładne (przybliżone) – nie operują identycznością głosek w obrębie obszarów rymowych, np. „domy – mody”, składane – ich przestrzeń rozciąga się poza granice pojedynczego wyrazu, np. „do dna – chłodna”, łamane – tworzą ekscentryczny efekt intonacyjno–semantyczny, są stylistycznie sfunkcjonalizowane (patrz: "Gdy się człowiek robi starszy" Tadeusza Boya-Żeleńskiego), przygodne – pojawiają się sporadycznie, np. „tyleż tędy co wszędy”, gramatyczne – utworzone z wyrazów, których współbrzmienie wynika z identyczności końcówek gramatycznych, np. „spotkałem – uściskałem”, niegramatyczne – utworzone z wyrazów należących do różnych kategorii gramatycznych, np. „świat cały – bez chwały”, banalne (oklepane, częstochowskie) – utworzone z wyrazów często zestawianych ze sobą w pozycjach rymowych, tworzą ciąg wyeksploatowanych skojarzeń, np. „dal – żal”,"ojczyzna – blizna", "kochać – szlochać", rzadkie (wyszukane, trudne) – przeciwieństwo rymów banalnych, charakteryzują się niezwykłością doboru wyrazów, egzotyczne – wprowadzają słowa obce, np. „trytonów – pantalonów”, homonimiczne – powtarzanie tych samych wyrazów, np. „stokroć – stokroć”, kalamburowe – ujawniają dwuznaczność wyrazów i więzi znaczeniowe, np. „bogiń – albo giń”, asonans – rym oparty na identyczności samogłoskowej, np. „plama – trawa”, konsonans – rym oparty na identyczności spółgłoskowej, np. „gong – gang”. Poprosze o naj.
W sęsie?
Rodzaje rymów:
- rymy żeńskie
- posługujące się akcentem paroksytonicznym (na przedostatnią sylabę), np. moda – uroda. Występują w wierszu sylabicznym.
- rymy męskie
- posługujące się akcentem oksytonicznym (na ostatnią sylabę), np. dłoń – skroń. Występują w wierszu sylabotonicznym.
- rymy daktyliczne
- posługujące się akcentem proparoksytonicznym (na trzecią sylabę od końca), np. zakochać - rozszlochać.
Myślę, że o to chodziło. Liczę na NAJ :)