Asamblaż (od fr. assemblage – zbieranie) to odmiana kolażu, która polega na stworzeniu artystycznej kompozycji z gotowych przedmiotów. Asamblaż ma formę przestrzenną, a elementy, które się na niego składają, mogą mieć charakter użytkowy lub mogą to być po prostu skrawki materiałów: worków, szmat, papieru czy ubrań.
Źródłem tej formy artystycznej była z pewnością sztuka dadaistów i kubistów, zwłaszcza zaś „ready mades” Marcela Duchampa czy Maxa Ernsta. Pierwsze „asamblaże” (w taki sposób nazwane) tworzył Jean Dubuffet na początku lat 50. XX wieku.
Ten rodzaj twórczości został rozpowszechniony dzięki wystawie w Nowym Jorku w 1961 rok – The Art Of Assamblage – na której pojawiły się między innymi dzieła Duchampa, Willema de Kooninga, Pabla Picassa czy Roberta Motherwella.
Częstymi motywami owych ambalaży były parasole. Słynne ambalaże Kantora to również „Infantki Velazqueza” i „Ambalaż Hołdu Pruskiego”. W tym ostatnim Kantor odwoływał się do dzieła Matejki, a za jego pośrednictwem do całej romantycznej tradycji narodowej.
Instalacja – wieloelementowa realizacja artystyczna w konkretnej przestrzeni (miejscu, obiekcie itp.) zastanej lub konstruująca taką przestrzeń.
Instalacja to inaczej dzieło plastyczne o przestrzennych walorach zbudowane przez artystę i dopasowane do konkretnej przestrzeni (najczęściej będącą zastaną przestrzenią). Instalacja złożona jest w całość z wielu elementów gotowych lub w tym celu wykonanych, ale może być wykonana z jednego konkretnego elementu. Szersze rozumienie instalacji wynika ze wzajemnych relacji między poszczególnymi przedmiotami albo z ich kontekstu, np. kulturowego, przestrzennego, społecznego lub symbolicznego[1].
Odpowiedź:
Asamblaż (od fr. assemblage – zbieranie) to odmiana kolażu, która polega na stworzeniu artystycznej kompozycji z gotowych przedmiotów. Asamblaż ma formę przestrzenną, a elementy, które się na niego składają, mogą mieć charakter użytkowy lub mogą to być po prostu skrawki materiałów: worków, szmat, papieru czy ubrań.
Źródłem tej formy artystycznej była z pewnością sztuka dadaistów i kubistów, zwłaszcza zaś „ready mades” Marcela Duchampa czy Maxa Ernsta. Pierwsze „asamblaże” (w taki sposób nazwane) tworzył Jean Dubuffet na początku lat 50. XX wieku.
Ten rodzaj twórczości został rozpowszechniony dzięki wystawie w Nowym Jorku w 1961 rok – The Art Of Assamblage – na której pojawiły się między innymi dzieła Duchampa, Willema de Kooninga, Pabla Picassa czy Roberta Motherwella.
Częstymi motywami owych ambalaży były parasole. Słynne ambalaże Kantora to również „Infantki Velazqueza” i „Ambalaż Hołdu Pruskiego”. W tym ostatnim Kantor odwoływał się do dzieła Matejki, a za jego pośrednictwem do całej romantycznej tradycji narodowej.
Instalacja – wieloelementowa realizacja artystyczna w konkretnej przestrzeni (miejscu, obiekcie itp.) zastanej lub konstruująca taką przestrzeń.
Instalacja to inaczej dzieło plastyczne o przestrzennych walorach zbudowane przez artystę i dopasowane do konkretnej przestrzeni (najczęściej będącą zastaną przestrzenią). Instalacja złożona jest w całość z wielu elementów gotowych lub w tym celu wykonanych, ale może być wykonana z jednego konkretnego elementu. Szersze rozumienie instalacji wynika ze wzajemnych relacji między poszczególnymi przedmiotami albo z ich kontekstu, np. kulturowego, przestrzennego, społecznego lub symbolicznego[1].
Wyjaśnienie:
Liczę na naj