Surowcem do produkcji tradycyjnego szkła jest piasek kwarcowy oraz dodatki, najczęściej: węglan sodu (Na2CO3) i węglan wapnia (CaCO3), topniki: tlenek boru (B2O3) i tlenek ołowiu(II) (PbO) oraz pigmenty, którymi są zazwyczaj tlenki metali przejściowych, kadmu, manganu i inne. Surowce są mieszane, topione w piecu w temperaturze 1200–1300 °C (dzięki dodaniu węglanu sodu), po czym formowane w wyroby przed pełnym skrzepnięciem. Naturalne szkło, jak obsydian, wykorzystywano jako broń w Ameryce. Produkcja szkła znana była już ponad pięć tysięcy lat temu. W I w. p.n.e. znano metodę wytwarzania przedmiotów przez wydmuchiwanie, w XIX w. wynaleziono metodę odlewania. Po dodaniu do masy szklanej odpowiednich tlenków metali można otrzymać szkło barwne. Przykłady:
szkło zielone zawiera związki żelaza(III) i chromu(III), szkło niebieskie zawiera związki kobaltu(II) i miedzi(II), szkło fioletowe zawiera związki manganu(VII), szkło żółte zawiera związki kadmu i siarki, szkło czerwone zawiera koloidalne cząsteczki złota.
Co to jest hartowanie szkła? Ogrzewając taflę szkła do temperatury ok. 700 stopni Celcjusza, nastepnie bardzo szybko chłodzimy zimnym powietrzem - otrzymujemy szkło hartowane. Dzięki temu zostaje zmieniona mikrostruktura szkła, co powoduje, że jego wytrzymałość mechaniczna jest 5-7 krotnie wyższa od zwykłego szkła. Tworzy się regularna sieć w formie kryształów krzemionki poprzedzielana niewielkimi domenami fazy amorficznej. Szkło po zahartowaniu nie może podlegać obróbce mechanicznej (cięcie, szlifowanie, wiercenie otworów) za wyjątkiem piaskowania. Wszelkie obróbki należy wykonywać przed hartowaniem. Dodatkowym efektem hartowania jest uzyskanie przez szkło cech bezpieczeństwa. Hartowane szkło charakteryzuje się dużą twardością na zewnątrz oraz tym, że jest miękkie w środku. Dzięki czemu naprężenia jakie powstają w strukturze szkła powodują w czasie rozbicia rozpadnięcie się tafli na niewielkie kawałki o tępych krawędziach
Surowcem do produkcji tradycyjnego szkła jest piasek kwarcowy oraz dodatki, najczęściej: węglan sodu (Na2CO3) i węglan wapnia (CaCO3), topniki: tlenek boru (B2O3) i tlenek ołowiu(II) (PbO) oraz pigmenty, którymi są zazwyczaj tlenki metali przejściowych, kadmu, manganu i inne. Surowce są mieszane, topione w piecu w temperaturze 1200–1300 °C (dzięki dodaniu węglanu sodu), po czym formowane w wyroby przed pełnym skrzepnięciem. Naturalne szkło, jak obsydian, wykorzystywano jako broń w Ameryce. Produkcja szkła znana była już ponad pięć tysięcy lat temu. W I w. p.n.e. znano metodę wytwarzania przedmiotów przez wydmuchiwanie, w XIX w. wynaleziono metodę odlewania. Po dodaniu do masy szklanej odpowiednich tlenków metali można otrzymać szkło barwne. Przykłady:
szkło zielone zawiera związki żelaza(III) i chromu(III), szkło niebieskie zawiera związki kobaltu(II) i miedzi(II), szkło fioletowe zawiera związki manganu(VII), szkło żółte zawiera związki kadmu i siarki, szkło czerwone zawiera koloidalne cząsteczki złota.Co to jest hartowanie szkła?
Ogrzewając taflę szkła do temperatury ok. 700 stopni Celcjusza, nastepnie bardzo szybko chłodzimy zimnym powietrzem - otrzymujemy szkło hartowane.
Dzięki temu zostaje zmieniona mikrostruktura szkła, co powoduje, że jego wytrzymałość mechaniczna jest 5-7 krotnie wyższa od zwykłego szkła. Tworzy się regularna sieć w formie kryształów krzemionki poprzedzielana niewielkimi domenami fazy amorficznej. Szkło po zahartowaniu nie może podlegać obróbce mechanicznej (cięcie, szlifowanie, wiercenie otworów) za wyjątkiem piaskowania. Wszelkie obróbki należy wykonywać przed hartowaniem. Dodatkowym efektem hartowania jest uzyskanie przez szkło cech bezpieczeństwa. Hartowane szkło charakteryzuje się dużą twardością na zewnątrz oraz tym, że jest miękkie w środku. Dzięki czemu naprężenia jakie powstają w strukturze szkła powodują w czasie rozbicia rozpadnięcie się tafli na niewielkie kawałki o tępych krawędziach