Dysocjacja elektrolityczna została odkryta przez szwedzkiego chemika Svante Arrheniusa w 1887 r. Stwierdził on, że substancje chemiczne można podzielić na dwie grupy: Rozmiar: 96 bajtów elektrolity - roztwory substancji, które przewodzą prąd elektryczny Rozmiar: 96 bajtów nielektrolity - roztwory substancji, ktróre nie przewodzą prądu elektrycznego. Arrhenius zdolność przewodzenia prądu elektrycznego przez elektrolity, tłumaczył obecnością w nich cząstek zdolnych do przenoszenia ładunków elektrycznych, a więc obdarzonych ładunkami. Późniejsze badania potwierdziły teorię Arrheniusa. Elektrolity ulegają pod wpływem cząsteczek wody (lub polarnego rozpuszczalnika) rozpadowi na jony: Rozmiar: 96 bajtów kationy - jony obdarzone ładunkiem elektrycznym dodatnim Rozmiar: 96 bajtów aniony - jony obdarzone ładunkiem elektrycznym ujemnym. Dysocjacji jonowej ulegają związki o wiązaniu jonowym bądź kowalencyjnym spolaryzowanym. Zaliczamy do niech kwasy tlenowe i beztlenowe, wodorotlenki, sole. Podczas rozpuszczania w wodzie związków o wiązaniach jonowych, między dipolowymi cząsteczkami wody i jonami sieci krystalicznej, występują oddziaływania elektrostatyczne, silniejsze od oddziaływań między jonami sieci. Jony są odrywane od powierzchni kryształu i otaczane przez cząsteczki wody. W przypadku związków o wiązaniu kowalencyjnym spolaryzowanym (np. HCl), jony powstają wskutek oddziaływań polarnych cząsteczek wody na polarną (dipolową) cząsteczkę związku. Dipole wody otaczają polarną cząsteczkę związku, powodując zwiększenie jej polarności, a w konsekwencji rozerwanie wiązania kowalencyjnego. Suma ładunków elektrycznych kationów i anionów, powstających na skutek dysocjacji elektrolitycznej elektrolitów jest zawsze równa zeru. Dysocjacja jest reakcją odwracalną, tzn. cząsteczki rozpadają się na jony, a powstałe jony mogą łączyć się, tworząc cząsteczki.
Przy dysocjacji soli w wodzie powstają jony dodatnie, tzw. kationy (metalu) i jonu ujemne, tzw. aniony (niemetalu). Np:
KCl -> K⁺ (metal) + Cl⁻ (niemetal)
Dysocjacja elektrolityczna została odkryta przez szwedzkiego chemika Svante Arrheniusa w 1887 r. Stwierdził on, że substancje chemiczne można podzielić na dwie grupy: Rozmiar: 96 bajtów elektrolity - roztwory substancji, które przewodzą prąd elektryczny Rozmiar: 96 bajtów nielektrolity - roztwory substancji, ktróre nie przewodzą prądu elektrycznego. Arrhenius zdolność przewodzenia prądu elektrycznego przez elektrolity, tłumaczył obecnością w nich cząstek zdolnych do przenoszenia ładunków elektrycznych, a więc obdarzonych ładunkami. Późniejsze badania potwierdziły teorię Arrheniusa. Elektrolity ulegają pod wpływem cząsteczek wody (lub polarnego rozpuszczalnika) rozpadowi na jony: Rozmiar: 96 bajtów kationy - jony obdarzone ładunkiem elektrycznym dodatnim Rozmiar: 96 bajtów aniony - jony obdarzone ładunkiem elektrycznym ujemnym. Dysocjacji jonowej ulegają związki o wiązaniu jonowym bądź kowalencyjnym spolaryzowanym. Zaliczamy do niech kwasy tlenowe i beztlenowe, wodorotlenki, sole. Podczas rozpuszczania w wodzie związków o wiązaniach jonowych, między dipolowymi cząsteczkami wody i jonami sieci krystalicznej, występują oddziaływania elektrostatyczne, silniejsze od oddziaływań między jonami sieci. Jony są odrywane od powierzchni kryształu i otaczane przez cząsteczki wody. W przypadku związków o wiązaniu kowalencyjnym spolaryzowanym (np. HCl), jony powstają wskutek oddziaływań polarnych cząsteczek wody na polarną (dipolową) cząsteczkę związku. Dipole wody otaczają polarną cząsteczkę związku, powodując zwiększenie jej polarności, a w konsekwencji rozerwanie wiązania kowalencyjnego. Suma ładunków elektrycznych kationów i anionów, powstających na skutek dysocjacji elektrolitycznej elektrolitów jest zawsze równa zeru. Dysocjacja jest reakcją odwracalną, tzn. cząsteczki rozpadają się na jony, a powstałe jony mogą łączyć się, tworząc cząsteczki.