Jak wskazuje Jerzy Kwiatkowski, swoisty paradoks krytyki literackiej dwudziestolecia polega na tym, że jej najwybitniejsi przedstawiciele to osobowości z jednej strony wyrosłe z Młodej Polski (Karol Irzykowski, Tadeusz Boy-Żeleński), a z drugiej pokolenie 1910, a więc najmłodsza generacja międzywojnia (Fryde, Miciński, Wyka). Ten brak świetnych debiutów krytycznych zaraz po odzyskaniu przez Polskę niepodległości spowodował, że sama instytucja krytyki była niejednokrotnie poddawana w wątpliwość, a pisarze ostentacyjnie lekceważyli jej wymogi.
Tak prościej:
działalność intelektualna polegająca na dyskusji, ocenianiu i interpretacji dzieł literackich
cechy krytyka literackiego- działalność intelektualna polegająca na dyskusji, ocenianiu i interpretacji dzieł literackich
Jak wskazuje Jerzy Kwiatkowski, swoisty paradoks krytyki literackiej dwudziestolecia polega na tym, że jej najwybitniejsi przedstawiciele to osobowości z jednej strony wyrosłe z Młodej Polski (Karol Irzykowski, Tadeusz Boy-Żeleński), a z drugiej pokolenie 1910, a więc najmłodsza generacja międzywojnia (Fryde, Miciński, Wyka). Ten brak świetnych debiutów krytycznych zaraz po odzyskaniu przez Polskę niepodległości spowodował, że sama instytucja krytyki była niejednokrotnie poddawana w wątpliwość, a pisarze ostentacyjnie lekceważyli jej wymogi.
Tak prościej:
działalność intelektualna polegająca na dyskusji, ocenianiu i interpretacji dzieł literackich