Question

Jakie cechy klasycznej noweli ma "Sokół" ? Potrzebne mi to na jutro ,proszę o pomoc ; ]

Answer 1

najwcześniej pojawił się we Włoszech (XIV w.) i stamtąd promieniował na całą Europę. W XIV, XV i XVI w. Włochy były Mekką artystów, poetów, uczonych. Wielcy twórcy włoskiego odrodzenia: Michał Anioł, Rafael, Leonardo da Vinci, a w literaturze Dante, Petrarka i Boccacio stali się mistrzami artystów europejskich.
Giovanni Boccaccio, włoski humanista, znawca antyku, komentator Dantego, uważany jest za twórcę włoskiej prozy artystycznej. Trwałe miejsce w światowej literaturze zapewnił sobie zbiorem stu nowel pt. Dekameron. Nowele połączone są opowiadaniem ramowym, w którym 10 osób (siedem panien i trzech młodzieńców) w obawie przed zarazą opuszcza Florencję i w willi pod miastem zabawia się opowiadaniem różnych życiowych historyjek i przygód. Dziesięć dni po dziesięć opowiadań, a więc sto opowieści o życiu ludzi XIV w. Tematyka jest bardzo różna, wiele utworów poświęconych jest miłości i tej idealnej, i tej zmysłowej, są nowele humorystyczne, ironiczne i poważne, wzruszające, jest cnota i występek, jest zbrodnia i poświęcenie.
Utwory Boccaccia stały się wzorem dla późniejszych twórców nowel. A szczególnie nowela Sokół uznana została za wzorcową.
Jest to niewielkie rozmiarami opowiadanie o miłości Federiga degli Alberighi do Monny Giovanny. Utwór ma bardzo zwartą kompozycję. Organizuje ją także opowiadanie wstępne - opowiadająca królowa przytacza historyjkę, którą sama usłyszała od Coppo di Borghese Demenichi (nazwiska użyte w noweli są znanymi we Florencji nazwiskami możnych rodów - służy to uwiarygodnieniu opowieści). Akcja skupia się na kilku zdarzeniach, które następują po sobie szybko. Rozwiązanie jest wyraźne, brak luźnych epizodów, wątków pobocznych i bohaterów drugoplanowych. Autor nie poświęca wiele uwagi opisom miejsc i osób, charakterystyka jest ledwo zarysowana, brak dygresji. Wszystko zmierza do pointy (dobitne zakończenie utworu) -może to być jakaś myśl, aforyzm, morał.
Konkretnie w noweli Sokół Federigo zabiega o względy Giovanny bezskutecznie. Jest ona wierną żoną i nie zwraca uwagi na zalotnika. Federigo zaniedbał i w końcu stracił swój majątek. Pozostała mu niewielka posiadłość wiejska, gdzie zamieszkał i wraz z sokołem, wspaniałym, ukochanym ptakiem, który dostarczał mu rozrywki. Giovanna tymczasem owdowiała i z małym synkiem zamieszkała w sąsiedztwie. Federigo i chłopiec zaprzyjaźnili się, a szczególnie połączył ich sokół, którego dziecko bardzo polubiło. Gdy chłopiec śmiertelnie zachorował, jedynym jego pragnieniem stało się posiadanie sokoła. Jak matka mogła odmówić choremu dziecku? Wprawdzie czuła się niezręcznie, prosząc odrzuconego kochanka o przysługę, ale z towarzyszką udała się do niego, zaproponowała wspólne spożycie obiadu, w czasie którego zamierzała wyłuszczyć swą prośbę. Federigo jednakże znalazł się w kłopocie - był tak biedny, że nie miał czym ugościć dam. Przyrządził więc na obiad sokoła. Po spożyciu ptaka Giovanna przedstawiła swą prośbę. Federigo był zrozpaczony, że oto po raz pierwszy Giovanna o coś go prosi, a on nie może spełnić jej życzenia. Chłopiec wkrótce zmarł, Giovanna została dziedziczką ogromnego majątku, bracia więc nalegali, by ponownie wyszła za mąż. Giovanna wybrała wiernego i oddanego Federiga. Tak oto szlachetna miłość została nagrodzona.
Kilka zdarzeń przedstawionych jest w utworze w niewielkich odstępach czasu, nie ma wątków pobocznych, charakterystyka ograniczona jest do podstawowych rysów. W dodatku motyw sokoła przewija się przez wszystkie zdarzenia, organizuje akcję utworu.
Cały Dekameron jest wart uwagi. Nie tylko ze względu na walory artystyczne. Jest to głęboko humanistyczny utwór. W centrum jego uwagi jest człowiek z wszystkimi jego marzeniami, słabościami, problemami, zainteresowaniami, ukazany bardzo realistycznie. I co ważne, zdarzenia z życia ludzi nie mają być przykładami służącymi moralizowaniu, pouczeniu, nie ma ta literatura charakteru parenetycznego, a poznawczy i artystyczny.