biór Rzymian składał się z tuniki i wierzchniego okrycia (togi). Tunika obywatela miała kolor białej naturalnej wełny, podczas gdy senatorzy i ekwici zakładali tuniki ozdobiona pasami (clavus). Pomiędzy stanami występowały dystynkcje. Objawiało się to w tym, iż ekwici posiadali dwa purpurowe paski idące od ramion po pas (tunica angusticlavia), podczas gdy senatorzy, jeden szeroki idący po środku, od szyi lub dwa szersze przy ramionach (tunica laticlavia) - źródła różnie zaświadczają. Osobna tunika, z wyhaftowanymi liśćmi palmy (tunica palmata) była zastrzeżona dla triumfatora. Bogatszą formą tuniki, powstałą w okresie późnego cesarstwa, była dalmatica, wełniana, płócienna lub lniana. Obok niej, Rzymianie nosili również tunikę bez rękawów (colobium). W III wieku n.e. Rzymianie rozpoczęli stosowanie tuniki z długimi rękawami. Założenie takiej szaty przed tym okresem, uznawano za przejaw zniewieściałości. Podobny skutek, wywoływało założenie bardzo długiej tuniki, opadającej do stóp (tunica talaris). Zazwyczaj noszono jedną tunikę, ale już od III wieku p.n.e. zaczęto zakładać drugą (tunica interior lub subucula). Podczas zimy, w okresie chłodów, zakładano kilka tunik. Dla najbiedniejszych, niewolników i dzieci tunika stanowiła jedyne okrycie. Tunikę noszono przede wszystkim w domu, natomiast każde wyjście na ulice, wymagało dodatkowej szaty, nazywanej togą. Togę wykonywano z białego, wełnianego materiału, o szerokości około 3 metrów i długości 6.
biór Rzymian składał się z tuniki i wierzchniego okrycia (togi). Tunika obywatela miała kolor białej naturalnej wełny, podczas gdy senatorzy i ekwici zakładali tuniki ozdobiona pasami (clavus). Pomiędzy stanami występowały dystynkcje. Objawiało się to w tym, iż ekwici posiadali dwa purpurowe paski idące od ramion po pas (tunica angusticlavia), podczas gdy senatorzy, jeden szeroki idący po środku, od szyi lub dwa szersze przy ramionach (tunica laticlavia) - źródła różnie zaświadczają. Osobna tunika, z wyhaftowanymi liśćmi palmy (tunica palmata) była zastrzeżona dla triumfatora.
Bogatszą formą tuniki, powstałą w okresie późnego cesarstwa, była dalmatica, wełniana, płócienna lub lniana. Obok niej, Rzymianie nosili również tunikę bez rękawów (colobium). W III wieku n.e. Rzymianie rozpoczęli stosowanie tuniki z długimi rękawami. Założenie takiej szaty przed tym okresem, uznawano za przejaw zniewieściałości. Podobny skutek, wywoływało założenie bardzo długiej tuniki, opadającej do stóp (tunica talaris).
Zazwyczaj noszono jedną tunikę, ale już od III wieku p.n.e. zaczęto zakładać drugą (tunica interior lub subucula). Podczas zimy, w okresie chłodów, zakładano kilka tunik. Dla najbiedniejszych, niewolników i dzieci tunika stanowiła jedyne okrycie.
Tunikę noszono przede wszystkim w domu, natomiast każde wyjście na ulice, wymagało dodatkowej szaty, nazywanej togą. Togę wykonywano z białego, wełnianego materiału, o szerokości około 3 metrów i długości 6.
rzymski strój składał się tuniki wierezchnego okrycia (togi) obywatele mieli zwykłe białe tuniki a sentorzy mileli ozdobieone pasami (clavus)