Ciało wydłużone, cylindryczne, nagie, bez płetwy grzbietowej i płetw brzusznych, ze szczątkową płetwą ogonową. Głównym narządem ruchu jest długa płetwa odbytowa. Węgorz elektryczny przypomina swoim wyglądem węgorze i początkowo był klasyfikowany wśród ryb węgorzokształtnych (Anguilliformes), stąd też wywodzi się polska nazwa tej ryby, jednak oprócz kształtu nie wykazuje cech wspólnych z właściwymi węgorzami. Ubarwienie od szarego do brązowego i czarnego, z podgardlem w odcieniu pomarańczowym. Po bokach ciała, wzdłuż płetwy odbytowej znajdują się narządy elektryczne wytwarzające napięcie 300–600 V i natężenie poniżej 1 A. Napięcie takie może zabić małe zwierzę lub oszołomić duże. Wytwarzane napięcie jest zależne od długości osobnika. Narządy te powstały z mięśni brzusznych i są wykorzystywane do zabijania bądź ogłuszania zdobyczy, mogą służyć w celach obronnych. Są też wykorzystywane do elektrolokacji. Zajmują 80% ciała ryby, pozostałe 20% przypada na głowę i jamę brzuszną. Stosunek masy narządów do masy ciała ryby wynosi 1:2,9[3]. Poza podstawową parą narządów elektrycznych te ryby mają jeszcze narząd Sachsa i narząd Huntera – obydwa wspomagające pracę głównego narządu elektrycznego oraz wzmacniający zdolność odbierania dźwięków aparat Webera.
Starsze osobniki tego gatunku całkowicie tracą wzrok.
Węgorz elektryczny osiąga długość maksymalnie do 2,5 m i masę do 20 kg. Najczęściej spotykane są osobniki o długości ok. 1 m.
Ciało wydłużone, cylindryczne, nagie, bez płetwy grzbietowej i płetw brzusznych, ze szczątkową płetwą ogonową. Głównym narządem ruchu jest długa płetwa odbytowa. Węgorz elektryczny przypomina swoim wyglądem węgorze i początkowo był klasyfikowany wśród ryb węgorzokształtnych (Anguilliformes), stąd też wywodzi się polska nazwa tej ryby, jednak oprócz kształtu nie wykazuje cech wspólnych z właściwymi węgorzami. Ubarwienie od szarego do brązowego i czarnego, z podgardlem w odcieniu pomarańczowym. Po bokach ciała, wzdłuż płetwy odbytowej znajdują się narządy elektryczne wytwarzające napięcie 300–600 V i natężenie poniżej 1 A. Napięcie takie może zabić małe zwierzę lub oszołomić duże. Wytwarzane napięcie jest zależne od długości osobnika. Narządy te powstały z mięśni brzusznych i są wykorzystywane do zabijania bądź ogłuszania zdobyczy, mogą służyć w celach obronnych. Są też wykorzystywane do elektrolokacji. Zajmują 80% ciała ryby, pozostałe 20% przypada na głowę i jamę brzuszną. Stosunek masy narządów do masy ciała ryby wynosi 1:2,9[3]. Poza podstawową parą narządów elektrycznych te ryby mają jeszcze narząd Sachsa i narząd Huntera – obydwa wspomagające pracę głównego narządu elektrycznego oraz wzmacniający zdolność odbierania dźwięków aparat Webera. Starsze osobniki tego gatunku całkowicie tracą wzrok. Węgorz elektryczny osiąga długość maksymalnie do 2,5 m i masę do 20 kg. Najczęściej spotykane są osobniki o długości ok. 1 m.
Ciało wydłużone, cylindryczne, nagie, bez płetwy grzbietowej i płetw brzusznych, ze szczątkową płetwą ogonową. Głównym narządem ruchu jest długa płetwa odbytowa. Węgorz elektryczny przypomina swoim wyglądem węgorze i początkowo był klasyfikowany wśród ryb węgorzokształtnych (Anguilliformes), stąd też wywodzi się polska nazwa tej ryby, jednak oprócz kształtu nie wykazuje cech wspólnych z właściwymi węgorzami. Ubarwienie od szarego do brązowego i czarnego, z podgardlem w odcieniu pomarańczowym. Po bokach ciała, wzdłuż płetwy odbytowej znajdują się narządy elektryczne wytwarzające napięcie 300–600 V i natężenie poniżej 1 A. Napięcie takie może zabić małe zwierzę lub oszołomić duże. Wytwarzane napięcie jest zależne od długości osobnika. Narządy te powstały z mięśni brzusznych i są wykorzystywane do zabijania bądź ogłuszania zdobyczy, mogą służyć w celach obronnych. Są też wykorzystywane do elektrolokacji. Zajmują 80% ciała ryby, pozostałe 20% przypada na głowę i jamę brzuszną. Stosunek masy narządów do masy ciała ryby wynosi 1:2,9[3]. Poza podstawową parą narządów elektrycznych te ryby mają jeszcze narząd Sachsa i narząd Huntera – obydwa wspomagające pracę głównego narządu elektrycznego oraz wzmacniający zdolność odbierania dźwięków aparat Webera.
Starsze osobniki tego gatunku całkowicie tracą wzrok.
Węgorz elektryczny osiąga długość maksymalnie do 2,5 m i masę do 20 kg. Najczęściej spotykane są osobniki o długości ok. 1 m.
Ciało wydłużone, cylindryczne, nagie, bez płetwy grzbietowej i płetw brzusznych, ze szczątkową płetwą ogonową. Głównym narządem ruchu jest długa płetwa odbytowa. Węgorz elektryczny przypomina swoim wyglądem węgorze i początkowo był klasyfikowany wśród ryb węgorzokształtnych (Anguilliformes), stąd też wywodzi się polska nazwa tej ryby, jednak oprócz kształtu nie wykazuje cech wspólnych z właściwymi węgorzami. Ubarwienie od szarego do brązowego i czarnego, z podgardlem w odcieniu pomarańczowym. Po bokach ciała, wzdłuż płetwy odbytowej znajdują się narządy elektryczne wytwarzające napięcie 300–600 V i natężenie poniżej 1 A. Napięcie takie może zabić małe zwierzę lub oszołomić duże. Wytwarzane napięcie jest zależne od długości osobnika. Narządy te powstały z mięśni brzusznych i są wykorzystywane do zabijania bądź ogłuszania zdobyczy, mogą służyć w celach obronnych. Są też wykorzystywane do elektrolokacji. Zajmują 80% ciała ryby, pozostałe 20% przypada na głowę i jamę brzuszną. Stosunek masy narządów do masy ciała ryby wynosi 1:2,9[3]. Poza podstawową parą narządów elektrycznych te ryby mają jeszcze narząd Sachsa i narząd Huntera – obydwa wspomagające pracę głównego narządu elektrycznego oraz wzmacniający zdolność odbierania dźwięków aparat Webera.
Starsze osobniki tego gatunku całkowicie tracą wzrok.
Węgorz elektryczny osiąga długość maksymalnie do 2,5 m i masę do 20 kg. Najczęściej spotykane są osobniki o długości ok. 1 m.