ogłębiana w celach obronnych prawdopodobnie od XIII w. (do 1270 nie odgrywała znaczącej roli). Powstała celem przybliżenia rzeki do wytyczonego po lokacji centrum miasta, poprzez wybudowanie zapory między Skałką a Dębnikami. Nowo powstały nurt skierowany został za Wawelem na wschód, wzdłuż dzisiejszych Plant Dietlowskich i dalej Aleją Daszyńskiego, oddzielając Stradom od Kazimierza. U jej początku znajdowała się sporych rozmiarów wyspa, ujęta ramionami Wisły (zwana Kępą). Na Starej Wiśle, w osi dzisiejszych ulic Stradomskiej i Krakowskiej, istniał jedyny w średniowiecznym Krakowie stały most, zwany Królewskim. W okolicy obecnej ulicy Blich znajdowało się ujście Prądnika.
W 1655 wody Prądnika skierowano na wschód, z ujściem do głównego koryta Wisły w okolicy Dąbia i z pominięciem Starej Wisły. Spowodowało to, iż od 2 połowy XVII w. Stara Wisła zaczęła zanikać. Podczas powodzi w 1813 jej koryto uległo zamuleniu, zamieniając się stopniowo w bajoro, do którego uchodziły kanały ściekowe z Kazimierza i Stradomia. Pierwszą próbę regulacji podjęto w 1818, kiedy to przebito kanał na teren „Kępy”, korygując bieg początkowego odcinka koryta i umożliwiając silniejszy przepływ świeżej wody. W latach 1854-55 wybudowano nad rzeką drewniany most, w 1863 przebudowany na ceglany (zachowany, obecnie pełni funkcję wiaduktu kolejowego nad ulicą Grzegórzecką). Z czasem Stara Wisła stała się siedliskiem bakterii, przyczyniając się do rozprzestrzeniania epidemii cholery (1849, 1855, 1866, 1873). Według planów z 1866 rzeka miała być zachowana jako otwarty kanał, ujęty zielenią oraz dwoma pasmami jezdni. W 1873 Rada Miejska podjęła jednak decyzję o jej całkowitym zasypaniu (co zrealizowano w latach 1878-80). W znacznej jej części założono nową arterię komunikacyjną, a pomiędzy jezdniami – planty, zwane Dietlowskimi (ukazane po raz pierwszy w planie Krakowa w 1881). W 1 połowie XIX w. ulicę prowadzącą do Starej Wisły nazwano ulicą Starowiślną.
ogłębiana w celach obronnych prawdopodobnie od XIII w. (do 1270 nie odgrywała znaczącej roli). Powstała celem przybliżenia rzeki do wytyczonego po lokacji centrum miasta, poprzez wybudowanie zapory między Skałką a Dębnikami. Nowo powstały nurt skierowany został za Wawelem na wschód, wzdłuż dzisiejszych Plant Dietlowskich i dalej Aleją Daszyńskiego, oddzielając Stradom od Kazimierza. U jej początku znajdowała się sporych rozmiarów wyspa, ujęta ramionami Wisły (zwana Kępą). Na Starej Wiśle, w osi dzisiejszych ulic Stradomskiej i Krakowskiej, istniał jedyny w średniowiecznym Krakowie stały most, zwany Królewskim. W okolicy obecnej ulicy Blich znajdowało się ujście Prądnika.
W 1655 wody Prądnika skierowano na wschód, z ujściem do głównego koryta Wisły w okolicy Dąbia i z pominięciem Starej Wisły. Spowodowało to, iż od 2 połowy XVII w. Stara Wisła zaczęła zanikać. Podczas powodzi w 1813 jej koryto uległo zamuleniu, zamieniając się stopniowo w bajoro, do którego uchodziły kanały ściekowe z Kazimierza i Stradomia. Pierwszą próbę regulacji podjęto w 1818, kiedy to przebito kanał na teren „Kępy”, korygując bieg początkowego odcinka koryta i umożliwiając silniejszy przepływ świeżej wody. W latach 1854-55 wybudowano nad rzeką drewniany most, w 1863 przebudowany na ceglany (zachowany, obecnie pełni funkcję wiaduktu kolejowego nad ulicą Grzegórzecką). Z czasem Stara Wisła stała się siedliskiem bakterii, przyczyniając się do rozprzestrzeniania epidemii cholery (1849, 1855, 1866, 1873). Według planów z 1866 rzeka miała być zachowana jako otwarty kanał, ujęty zielenią oraz dwoma pasmami jezdni. W 1873 Rada Miejska podjęła jednak decyzję o jej całkowitym zasypaniu (co zrealizowano w latach 1878-80). W znacznej jej części założono nową arterię komunikacyjną, a pomiędzy jezdniami – planty, zwane Dietlowskimi (ukazane po raz pierwszy w planie Krakowa w 1881). W 1 połowie XIX w. ulicę prowadzącą do Starej Wisły nazwano ulicą Starowiślną.