Question

Jak życ by zasłużyci na niebo? Odwołaj się do 2 części Dziadów Adama Mickiewicza .Praca powinna zawierać 35 zadań .Proszę o wykonanie tego zadania !!

Answer 1

Zasłużyć na niebo w kontekście Dziadów cz. II to znaczy, że nie wolno karać osoby, która przez 3 dni nic nie jadła.W ten sposób wręcz przeciwnie nie pójdziemy do nieba.Na jego miejscu powinniśmy sami mu nazrywać jabłek a nie go karać za to, że chciał się najeść.Ogrodnik poszczuł go psami.Nie mógł uciec. Na oczach ludzi został ukarany. Widmo chciało aby był traktowany z szacunkiem.Niestety nie zasługiwał na niego.Osoba, która nie chce pomóc innej osobie mogła by chociaż jej za to nie karać.Powinniśmy pomagać sobie nawzajem.Nie ważne, że osoba jest nie miał dla nas.Kiedyś może się na odwdzięczyć.przyda nam sie każda pomoc.Nie każdy chce być miłym dla bliźniego.Ale prubóją pomagać.Chcą się zmienić na lepsze.Chcą być przykładem dla innych osób.Są też tacy co specialnie niszczą ludzkie szczęście.Oni na pewno nie trafią do nieba.Nie którzy idą za złe czyny do więzienia.Mają czas na przemyślenie swoich czynów.Po wyjściu mogą się zmienić nalepsze lub gorsze, albo zostaną takimi jakimi byli.Każdy chciałby być sznowany.Ale sam musi szanować innych.Wtedy przez dobrych ludzibędzie szanowany.Dużo ludzi pomaga bezdomnym, rodziną z małą ilością pieniędzy.Są specialne koncerty, fundacje harytatywne.Dużo sławnych osób ma takie fundacje.Chcą być przykładem dala swoich fanów.A oni moga pójść w ich ślady izacząć pomagac biednym.Niektóre osoby same ledwo utzymują się za swoje pieniadze, ale i tak pomagaja innym.Świat takich ludzi potrzebóje.Każdy może pomagać innym.Osoby, które pomagaja zasługuja na niebo.Nawet osoby, które były złe, ale się zmieniły.Nikt nie zasługuje na to aby być dręczonym przez innych.Każdy powinien pomóc chć raz jednej osobie.

Answer 2

„kto nie był ni razu człowiekiem,/Temu człowiek nic nie pomoże”. Życie na ziemi wiąże się z pomaganiem słabszym, biednym. Okazywaniem serca. Zosia za życia była piękną pasterką, jednak odrzucała zaloty, nie pokochała nikogo. Umarła, nie znając trosk związanych z wychowywaniem dzieci. Pośmiertna kara polegała na tym, że unosiła się między niebem a ziemią i jak puch była niesiona przez wiatr. Jej los miał uprzytamniać, że „Kto nie dotknął ziemi ni razu,/Ten nigdy nie może być w niebie”. Będąc wśród żywych, należy zaznać ziemskich trosk, trzeba kogoś pokochać. Po skończonym obrzędzie w kaplicy zjawia się niewywołany duch. To Widmo Gustawa, głównego bohatera „Dziadów” (w zamyśle autora miały liczyć kilka części). W „Dziadach” cz. II A. Mickiewicz zawarł wizję człowieka, jego egzystencji. Życie nie kończy się na śmierci, lecz trwa pośmiertnie. Po śmierci człowiek staje się duchem. Nie traci pamięci, zachowuje świadomość swojego „ja” oraz ma możliwość odczuwania przyjemności lub bólu. Zwieńczeniem życia jest dostanie się do nieba. Aby osiągnąć ów cel, trzeba być w pełni ukształtowanym człowiekiem. Pełnię człowieczeństwa uzyskuje się, doświadczając szczęścia oraz bólu, trosk. Głównie jednak, mając serce, czyli wspierając potrzebujących, nie wynosząc się nad innych. Człowiek żyje w wspólnocie i nie powinien oddzielać się od innych, ale razem z nimi dzielić los. Osiągnięcie pełni człowieczeństwa stanowi o sensie życia. Taka wizja przywołuje na myśl humanitaryzm, który w tym przypadku oznacza kierowanie się uczuciami, sercem, zdolność współodczuwania, umiejętność dzielenia się z innymi dobrami.