anuśś
Materiał piśmienny wytwarzany z włókien rośliny o tej samej nazwie, używany w Egipcie od III tysiąclecia p.n.e. W starożytności rozpowszechniał się w krajach śródziemnomorskich. Z cienkich, szerokich włókien papirusu sklejano arkusze, które prasowano i suszono na słońcu. Następnie arkusze łączono w zwoje, zazwyczaj szerokości do 30 cm i długości kilku metrów, a niekiedy mające kilkadziesiąt metrów długości. Papirus był materiałem stosunkowo kruchym i nietrwałym. W średniowieczu został wyparty przez papier.
Produkcja papirusu: Papirus zajmował bardzo ważną rolę w egipskim eksporcie. Starożytni używali go jako środka płatniczego, dlatego też jego produkcja, podobnie jak dzisiaj prawo do drukowania banknotów, została objęta państwowym monopolem i otoczona ścisłą tajemnicą. Cibora papirusowa, z której go wytwarzano, rosła obficie wzdłuż brzegów Nilu, wyprodukowanie beli papirusu nie było więc kosztowne. Z jednej łodygi uzyskiwano około dwudziestu kart mających średnio osiemnaście centymetrów wysokości i dwadzieścia kilka centymetrów szerokości. Następnie łączono je klejem (sporządzonym z wody, mąki i octu) tworząc zwój. Liczba kart w zwoju zazwyczaj nie przekraczała dwudziestu. Cały proces produkcji trwał około dwóch tygodni. Papirus pozostał podstawowym materiałem piśmienniczym wczesnego średniowiecza - w kancelarii papieskiej używano go aż do XI wieku.
15 votes Thanks 15
bazia
Łodygi rośliny cibory były cięte na paski, ugniatane, moczone i składane w arkusze, które później miażdżono i suszono na słońcu. Następnie arkusze łączono klejem w zwoje zazwyczaj miały kilka metrów długości. Zdarzały się jednak zwoje o długości kilkunastu metrów. Na koniec materiał wygładzano i pokrywano klejem. Cały proces trwał około dwóch tygodni,a przy braku słońca dłużej.
W starożytności rozpowszechniał się w krajach śródziemnomorskich. Z cienkich, szerokich włókien papirusu sklejano arkusze, które prasowano i suszono na słońcu. Następnie arkusze łączono w zwoje, zazwyczaj szerokości do 30 cm i długości kilku metrów, a niekiedy mające kilkadziesiąt metrów długości.
Papirus był materiałem stosunkowo kruchym i nietrwałym. W średniowieczu został wyparty przez papier.
Produkcja papirusu:
Papirus zajmował bardzo ważną rolę w egipskim eksporcie. Starożytni używali go jako środka płatniczego, dlatego też jego produkcja, podobnie jak dzisiaj prawo do drukowania banknotów, została objęta państwowym monopolem i otoczona ścisłą tajemnicą.
Cibora papirusowa, z której go wytwarzano, rosła obficie wzdłuż brzegów Nilu, wyprodukowanie beli papirusu nie było więc kosztowne.
Z jednej łodygi uzyskiwano około dwudziestu kart mających średnio osiemnaście centymetrów wysokości i dwadzieścia kilka centymetrów szerokości. Następnie łączono je klejem (sporządzonym z wody, mąki i octu) tworząc zwój. Liczba kart w zwoju zazwyczaj nie przekraczała dwudziestu. Cały proces produkcji trwał około dwóch tygodni.
Papirus pozostał podstawowym materiałem piśmienniczym wczesnego średniowiecza - w kancelarii papieskiej używano go aż do XI wieku.